Καταιγίδα ο έρωτας...AUBGRBC

Κεφάλαιο 18: Χείρα βοηθείας

3 χρόνια πριν – Δύο βδομάδες μετά – Επόμενη μέρα

-Νίκο, τελείωνε, θα αργήσουμε! Είπε ο Αλέξανδρος στο Νίκο μπαίνοντας φουριόζος στο γραφείο του.

-Γιατί, ρε; Μας κυνηγάει κανένας;;;; ρώτησε απορημένος ο Νίκος σηκώνοντας το κεφάλι του πάνω από τη στοίβα χαρτιών που μελετούσε.

-Όχι, δε μας κυνηγάει κανείς... Απλά, να μωρέ... Κουράστηκα και θέλω να πιω ένα καφεδάκι μαζί σου...

-Δίκιο έχεις... Ένα διάλειμμα χρειάζεται... Μισό λεπτό να τηλεφωνήσω στη γραμματέα μου να μας ετοιμάσει δύο καφεδάκια...

-Όχι!!!! Του είπε με ένταση ο Αλέξανδρος. Εννοώ ότι έχω μπουχτίσει τόσες ώρες εδώ μέσα και θέλω να βγω λίγο έξω να πάρω καθαρό αέρα, ρε συ... συμπλήρωσε βλέποντας το απορημένο ύφος του.

Ο Νίκος σηκώθηκε από τη θέση του και τον πλησίασε. Τον κοίταξε εξεταστικά. Όλη αυτή η πρεμούρα να πάνε για καφέ δεν οφειλόταν στην κούραση αλλά σε μια μελαχρινή οπτασία που δούλευε σε μια καφετέρια στο Μοναστηράκι.

-Θέλεις να πάρεις καθαρό αέρα... Μάλιστα... Και μήπως, εντελώς τυχαία δηλαδή, αυτός ο καθαρός αέρας που θέλεις να πάρεις κινείται, έχει πράσινα μάτια και δουλεύει στην καφετέρια στο Μοναστηράκι που πήγαμε χτες;;;;

-Ε;;;;

-Τι ε, ρε ηλίθιε;;;;; Στην καφετέρια που δουλεύει η κοπελιά από το μπαρ δε θες να πάμε;;;; τον ρώτησε ο Νίκος.

-Κοίτα... Αν θες να πάμε εκεί, δε με πειράζει... Ευκαιρία να την δω κιόλας... είπε ο Αλέξανδρος με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

-Εγώ έχω μια καλύτερη ιδέα... Να την φωνάξουμε να έρθει εδώ να πάμε και οι τρεις μια βόλτα...

-Λες;;;;

-Λέω...

-Και πού θα πάμε;;;

-Εγώ κι η κοπελιά σε μια καφετέρια, αφού αφήσουμε πρώτα εσένα στο Δαφνί!!!!

-Νίκο, τι λες; Τον ρώτησε απορημένος ο Αλέξανδρος.

-Τι λέω, μωρέ;;; Έχεις τρελαθεί τελείως;;;; Υπάρχουν τόσες καφετέριες εδώ γύρω κι εσύ θες να πάμε στο Μοναστηράκι;;;; Δηλαδή, πώς την έχεις δει;;; Θα ξημεροβραδιαζόμαστε καθημερινά έξω από την καφετέρια;;;; Θα μας περάσει για ανώμαλους το κορίτσι!!!! Κι άντε εσένα να σε περάσει, να το καταλάβω... Εγώ, τι φταίω;;;;;;