Καταιγίδα ο έρωτας...AUBGRBC

Κεφάλαιο 13: Απόστολος

Ένας μήνας μετά

Ο Απόστολος κάρφωσε το βλέμμα του στην οπτασία που στεκόταν από τον Αλέξανδρο. Χριστέ μου... Αυτό το πλάσμα σίγουρα δεν ήταν επίγειο... Έμοιαζε με ξωτικό που ξεπήδησε από έναν κόσμο παραμυθένιο. Δε χόρταινε να κοιτάζει αυτή την πανέμορφη κοπέλα. Σε κάποια στιγμή, τα μάτια τους συναντήθηκαν. Σήκωσε το ποτήρι του και τη χαιρέτησε με ένα νεύμα του κεφαλιού του. Εκείνη απλά χαμογέλασε και έστρεψε το βλέμμα της αμέσως στον Αλέξανδρο. Ο Απόστολος ένιωσε τα πόδια του να κινούνται προς το μέρος της. Για έναν ανεξήγητο λόγο, ήθελε να βρίσκεται κοντά της. 

-Καλησπέρα... είπε κρατώντας την αναπνοή του.

Τρία ζευγάρια μάτια γύρισαν προς το μέρος του. Τα δικά του καρφώθηκαν σ' ένα ζευγάρι πράσινα μάτια που τράβηξαν αμέσως το βλέμμα τους από αμηχανία...

-Απόστολε, φίλε μου! Τι κάνεις εδώ;;; ρώτησε έκπληκτος ο Αλέξανδρος.

-Επέστρεψα στα πάτρια εδάφη, αγαπητέ Αλέξανδρε. Έχω ανοίξει εδώ κι δύο μήνες μια καινούρια διαφημιστική εταιρεία... απάντησε εκείνος χωρίς να πάρει τα μάτια του από τη Ναταλία.

-Ννναι... Εδώ κοιτάμε τώρα... πετάχτηκε ο Νίκος κουνώντας το δείκτη του μπροστά από τα μάτια του Απόστολου.

Ο Απόστολος αναπήδησε και κοίταξε το Νίκο που τον κοιτούσε με σφιγμένο χαμόγελο. Ανασήκωσε το φρύδι του ειρωνικά και στράφηκε στον Αλέξανδρο που έριξε ένα δολοφονικό ύφος στο Νίκο.

-Με συγχωρείτε που αφαιρέθηκα αλλά η όμορφη παρουσία δίπλα σου, Αλέξανδρε, με έκανε να μην μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω της... Απόστολος Αντωνόπουλος... Γοητευμένος... είπε στρέφοντας το βλέμμα του στη Ναταλία και φιλώντας τρυφερά το χέρι της.

-Ναταλία Βενέτη, σύζυγος του Αλέξανδρου... απάντησε εκείνη τραβώντας κάπως απότομα το χέρι της.

Ο Απόστολος έμεινε να κοιτάζει έκπληκτος μια τον Αλέξανδρο και μια τη Ναταλία. Είχε ακούσει καλά; Ήταν δυνατόν ο πιο περιζήτητος κι αμετανόητος εργένης να είχε ερωτευτεί μόνο μία γυναίκα και να την είχε παντρευτεί κιόλας; Ένιωσε να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του... Κάθε ελπίδα του να πλησιάσει αυτό το πλάσμα και να το κάνει δικό του είχε πετάξει μακριά... Ο Αλέξανδρος ήταν πολύ καλός του φίλος και δεν μπορούσε να την πέσει στη γυναίκα του... Έλα, όμως, που αυτά τα πράσινα μάτια που τον κοιτούσαν με θυμό τον αναστάτωναν;

-Παντρεύτηκες στα αλήθεια; ρώτησε έκπληκτος τον Αλέξανδρο.

-Όχι, στα ψέματα... Την άλλη βδομάδα λένε να παντρευτούν στα αλήθεια... είπε ο Νίκος.