Eylül. Sabah uyandım son kez eşyalarımı kontrol ettim.Her şey tamamdı.Ve son kez Koşuyolu Kolejinin formasını giydim.Kahvaltı yapmadan evden çıktım.O kadın yine arkamdan seslendi duymamazlıktan geldim ve son kez Koşuyolu kolejine doğru yürümeye başladım.Yürüdüğüm her yerde anılar vardı hem iyi hem kötü en çokta kötü.Bunları düşünürken okulun önüne gelmiştim.Kapıdan girerken güvenlik kulübesine takıldı gözüm bana o demirparmaklıkları hatırlattı orada ne yaşadıysam gözümün önüne geldi.Ağladığımın farkında değildim.Bir tokatla kendime geldim.Songüldü bu.Yanında da bana telaşlı gözlerle bakan diğerleri. Songül=Eylül,kardeşim iyi misin özür dilerim vurduğum için ama seslendik duymadın.Sen niye geldin okula daha dün çıktın hastaneden. Dedi Songül'e iyiyim dedim neye uğradıklarını bilemediler o kadar soru sormuştu ben sadece iyiyim demiştim Kötüyum deseydim anlayacaklar mıydı sanki beni ? Bundan sonra beni kimse anlayamazdı ki. Peşimden geldiler yine telaşlı gözlerle. Onlara iyi olduğumu bana gün boyu soru sormamalarını ve konusmayacağımı söyledim çünkü gerçekten konuşamayak kadar yorgundum.Onların konuşmalarına izin vermeden sınıfa çıktım ve pencere tarafında tek yer olan Efe'nin yerine oturdum.Yine başımda toplandılar bu sefer sadece kızlar.Ama Serkan ve Güneyin gözleri de bu masadaydı. Kader=kardeşim neden yerine oturmuyorsun. Cemre=Eylül bizi korkutuyorsun.Gel lütfen yanımıza eskisi gibi. Cemre bana eskisi gibi deyince kendi kendime artık hiçbir şey eskisi gibi değil dedim.Bunu biraz sesli söylemiştim duyduklarına eminim.Onlara burada oturmak istediğimi söyledim.Bugünden sonra hiçbiri hayatımda olmayacaktı.Kardeşlerim,sevdiğim çocuk,arkadaşlarım..Bunları düşünürken Ahmet hoca geldi matematikti dersimiz.Beni görünce yanıma geldi.Hoşgeldin Eylül senin için çok endiselendik nasılsın dedi bende hoşulduk hocam iyiyim dedim.İyi olmadığımı herkes gibi bende biliyordum ama hayatımız zaten yalanlardan ibaret değil mi ? Dersi dinlemediğim çok belliydi ama yaşadıklarımdan dolayı hoca hiçbir şey söylemedi bana. Hocanın sınıfa girerken yanında getirdiği bardak elinden kayıp düşünce olan oldu.Çok korkmuştum.Nefesim kesildi.Oturduğum yerden hızlıca kalkınca serkan yanıma koştu. Hatırladığım tek şey de buydu kriz geçiriyordum ve bunun artık hayatımın bir parçası olduğundan habersizdim
