SONGÜL=hatırlıyor musun bir gün yurtta otururken kim önce evlenecek diye konusmustuk sonra şunu yaparız şunu giyeriz diye hayal kurmustuk.Hayallerimizde universite okuyup meslek sahibi olup yurttan kurtulmus ayaklarımızın üstünde durmus yine hep birlikte olmak vardı.Ama hayat bizim yüzümüze hiç gülmedi ki kardeşim.O pislik seni kaçırdığında günlerce seni aradık.Tabi bizim başımızdan da hiçbir şey eksik olmadı.Babam Güneyle beni ayırmak için trabzona götürecekti.Selin hanımda o zehra denen kadınla plan kurmuş bize.Hem sen yoksun hem de başımıza bunlar geldi.O halde bırakıp gidemezdim kimseyi bizde onun için evlendik.O defne denen pislik her şeyi kendi ağzıyla anlattığı için.Sonra pesinden geldik ama gitmistiniz.Seni aradık Güneyle her hafta sonu takı sattık o parayla sehir sehir gezdik sonra mesude teyzeye gittik her şeyi öğrendiğini gittigini söyledi.Aradık seni ama bulamadık.Sen çıktın karşımıza.Biliyorduk hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı ama biz seni bir kez daha kaybedemeyiz kardeşim. Songül bunları anlatırken hepsi ağlıyordu.Gecmisin izleri,acıları kolay kolay gecer miydi? Yaralar yine hep birlikte sarılabilir miydi ?? Eylül=Ben kolay şeyler yaşamadım.Biliyorum sizlerde öyle.Bu hayat bize cocukken sırtını döndü.Anne dediğim insan inanmadı bana zaten annem bile değilmiş.Gercek ailem beni para uğruna satarken o kadın niye bana inansın ki.O pisliğin elinde kaldığımda umudumu kaybetmistim öleceğimi düşündüm zaten son anda kurtuldum ama onun izlerini taşıyorum belki de hayatımın sonuna kadar yaşayacağım.Benim yüzümden atakan öldü hic suçu olmayan hayallerine kavusamayan bir insan.Kardeşim dedigim insanlar sırtımdan vurdu sizi belki dinleseydim seninle kalırdım songül ama inan ki mecalim kalmamıstı buna cok yorgundum o kadını da affetmemistim ama gitmek istiyordum buradan nefes alamıyordum çünkü.Derler ya her işte bir hayır vardır diye gittim evlatlık olduğumu öğrendim.Ama gercek ailemi aramak aklımın ucuna bile gelmedi.Artık tektim ve 18 yaşındaydım.Kendime geldigimde izmirdeydim.Orada değişik bir hayatım oldu.Gittiğim yerde herkes birbirini tanıyordu.Beni de kendilerinden biri olarak gördüler.Sizleri cok ozluyordum ama bir karar vermiştim artık kimse yoktu ve kendi mutlulugum icin cabalayacaktım.Simdi izmire gitsem her evde kalsam buraya dönmem imkansız.Zaten orada okumak istedim.Ama Beni çok başarılı bulmuslar benden gizli burayı yazmışlar derya ve oktayda beni yalnız bırakmak istememisler diğerleri izmirde. Buraya gelmeyi hic istemedim.Ama hayat öyle tesadüflerle dolu ki yine çıktınız karşıma.Ve şimdi o kadar değişik durumun icindeyim ki.Ikizim burnumun dibindeymis ama haberimiz yok.Biz böyle hayal etmemistik üniversiteyi falan.Daha rahat olacaktık hep birlikte tamam biz Güneyle kavustuk seninle de barıştık ama hiçbir zaman eskisi gibi olmayacak değil mi biz bi daha yetimhanedeki gibi olamayacagız..
