Dromenvanger

~ 6 ~

Wolfs merkte aan zijn partner dat ze de hele dag redelijk uit haar doen was. Ze was stiller dan normaal of juist extra prikkelbaar en vaak moest hij iets twee keer vragen omdat ze zo ver in gedachten zat dat ze hem niet eens hoorde. 'Hé Eef.' De hele rit in de auto was het al stil tussen hen en hij vond dat hij daar verandering in moest brengen.
'Ja?' Zuchtte ze. Eva leunde haar hoofd tegen het raam aan en kort keek hij opzij.
'Je hoeft natuurlijk niets te zeggen, maar als je iets kwijt wil. Over je droom vannacht bijvoorbeeld. Dan luister ik.' Zei Wolfs en het bleef even stil.
'Hoezo?' Vroeg Eva en opnieuw bleef het stil. Wolfs wist niet gelijk hoe hij het beste op haar moest reageren. Hij wilde niets erger maken, hij wilde haar alleen maar helpen en er voor haar zijn.
'Omdat ik je niet graag zo somber zie.' Zei hij serieus en Eva keek op. Twijfelend keek ze hem aan en uiteindelijk keek ze weer van haar partner weg.
'Het was gewoon een nare droom.' Verzuchtte ze uiteindelijk en ze draaide haar hoofd zo ver mogelijk bij hem vandaan. Nu ze de woorden uitsprak voelde ze ineens uit het niets tranen omhoog komen en dat was wel het laatste dat hij mocht zien.
'Ben je daarom zo van slag?' Eva haalde haar schouders op, veegde stiekem onder haar ogen en ze haalde haar neus op.
'Blijkbaar.' Ze schraapte haar keel in de hoop dat de brok die daar zat weg zou gaan.
'Eef?' Zuchtend keek Wolfs haar aan, hij wist wel beter. Hij draaide de auto in een leeg parkeervak en in stilte keek hij haar aan. Net zolang totdat ze eindelijk begon te praten. Ze had haar hoofd nog steeds van hem weg gedraaid maar dat deerde hem niet. Hij vond het veel belangrijker dat ze sprak over wat haar dwarszat.
'Dat alles in orde was.' was in eerste instantie het enige wat Eva zei. Wolfs vroeg niet gelijk door, hij liet haar haar eigen tempo bepalen. 'Met de baby.' Vervolgende ze zachtjes. Ze voelde hoe hij zijn hand op haar schouders legde en bemoedigend gaf hij haar een kneepje. 'Alles was gewoon in orde.' Eva haalde diep adem en voorzichtig keek ze hem aan. Wolfs zag hoe de tranen in haar ogen stonden en hij slikte zijn opkomend verdriet weg. Hij wilde wat zeggen maar zijn partner keek weer weg. Ze staarde stug voor zich uit en hij zag hoeveel moeite ze deed haar tranen weg te krijgen.
'Daar mag je best verdrietig om zijn hè.' Zei hij voorzichtig.
'Dat heeft geen enkele nut.' Vond ze. Ze had dagen thuis moeten zitten om het te verwerken en dat werkte voor haar gewoon niet. Ze moest doorgaan met haar leven.
'Ik droom er ook wel eens over.' negeerde hij haar opmerking. Verbaast keek ze naar hem en hij knikte met een kleine glimlach. 'Dat het was gegaan zoals ik dat gewild had.. voor jou.' Eva wist niet wat ze moest zeggen, dus knikte ze maar in stilte.