Dromenvanger

~ 126 ~

Hij had haar niet de trap af horen komen en verschrikt bleef hij staan toen haar verbaasde stem door de keuken klonk. 'Wat ben jij aan het doen?' hij propte snel de paspoorten in zijn binnenzak waarna hij zich naar haar omdraaide. Hij had haar niet meer hier verwacht. Verbaast en afwachtend keek ze hem aan.
'Wat doe jij hier?' Negeerde hij haar vraag.
'Ik kom even m'n tas ophalen.' zei ze terwijl ze naar hem toe liep. 'Daarna ga ik naar het safe house, daar zie ik jou morgen toch ook?'
'Blijf je daar bij hem? Ook vannacht?' vroeg hij direct bezorgd.
'Ja.. Totdat ik afgelost word door de bewaking.' Zei ze schouder ophalend. 'Hoezo?'
'Dat lijkt me niet echt onze taak. Waar is dat safe house?' hij wilde haar gewoon niet in één huis hebben met de man die hij voor geen meter vertrouwde. Al helemaal niet 's nachts.
'In Amsterdam helaas.. Hoe was het met Fleur?' vroeg ze belangstellend. Bedroeft keek hij haar aan en hij haalde zijn schouders op. Ze streelde troostend langs zijn arm en hij glimlachte flauw. Daarna keken ze elkaar in stilte aan. 'Is er iets?' ze had een gevoel dat ze niet kon plaatsen.
'Doe je voorzichtig?' Smekend keek hij haar aan. 'Ik vertrouw die gast niet Eef.' Deelde hij zijn gedachten met haar. Ze knikte, ze wist wat hij dacht.
'Zorg jij nou maar dat je me morgen komt redden.' Glimlachte ze en ze gaf hem een knipoog.
'Eva ik meen het.' zei hij resoluut en hij kon absoluut niet om haar woorden lachen.
'Dat weet ik.' Knikte ze serieus en ze stapte dichterbij om hem een kus te geven. 'Ik moet gaan.' en met die woorden draaide ze zich om.
'Wacht even.' Zei hij zachtjes en ze draaide zich terug. 'Pas alsjeblieft goed op jezelf lieverd.' Opnieuw keek hij haar smekend aan, een blik die ze ondanks zijn eeuwige bezorgdheid niet kon plaatsen.
'Wat is er nou?' vroeg ze onbegrijpend. Voorzichtig streelde hij langs haar kaak waarna hij haar kuste. Zo lang en intens dat het voelde alsof dit hun laatste kus ooit zou zijn. Tevreden had ze haar armen om zijn nek geslagen terwijl ze elkaar innig zoende en stralend keek ze hem aan toen ze elkaar los lieten. Ze kon zó intens gelukkig worden van zijn aanrakingen. 'Wat is er nou?' herhaalde ze haar vraag en hij schudde zijn hoofd.
'Ik hou gewoon van je.' Zei hij serieus en ze glimlachte tevreden en gelukkig.
'Ik toch van jou,' glunderde ze en ze kuste hem weer.
Lang keek hij haar in stilte aan terwijl hij langs haar heupen streelde.
'Dag Eva van Dongen.' Doorbrak hij de stilte serieus en ze glimlachte om zijn woorden.
'Dag Floris Wolfs.' Probeerde ze even serieus. Snel gaf ze hem een laatste kus en lachend liep ze bij hem vandaan. 'Tot morgen, gek!' ze zwaaide haar vriend uit en liep met een grote tevreden glimlach de trap op, hem met gevoelens achterlatend waar ze totaal geen idee van had.