Dromenvanger

~ 49 ~

Direct stond ze op toen hij aan kwam lopen. Alles aan hem zag er verwilderd uit, inclusief zijn kapsel. Zijn jasje had hij in zijn rechterhand en de mouwen van zijn blouse waren slordig opgerold. Om zijn linkerarm zat een verband gerold en de grote snee boven zijn linkeroog was geplakt. Zijn ogen stonden vermoeid en hij liep direct in haar armen. 'Voorzichtig.' Kreunde Wolfs toen Eva hem stevig omhelsde. 'Gekneusde ribben.' Verduidelijkte hij en snel liet ze hem los.
'En verder?' Vroeg ze bezorgd.
'Een hele boel blauwe plekken en wat schrammen. Ik ben in orde.' Verzekerde hij haar. 'Dankjewel Eef.' Glimlachte hij en ze knikte.
'Ga maar even zitten. Wil je wat drinken?'
'Hoeft niet, ik wil graag naar huis.' Eva knikte begrijpelijk en ze nam zijn jasje van hem over. In stilte liepen ze naast elkaar door de ziekenhuisgangen. 'Hoe is het eigenlijk met jou?' Bedacht hij ineens en bezorgd keek hij naar haar. Eva glimlachte en ze liet hem het kleine schrammetje op haar arm zien. 'Misschien moet je daar ook even iemand naar laten kijken.' zei hij quasi serieus.
'Ja, denk je dat het zo ernstig is?' speelde ze zijn spelletje mee waarna ze elkaar glimlachend aan keken. 'Ik merk het vanzelf wel, als m'n arm er af ligt morgen.' Haalde Eva haar schouders op.
'Eef.' Wolfs stopte met lopen en vragend keek ze hem aan. 'Wat hebben we toch een klote baan.'
'Ja.' Eva knikte serieus waarna ze naar hem glimlachte. 'Ik weet het. En toch blijven we.' Het was al zó vaak mis gegaan, ze hadden al vaak genoeg moeten meemaken dat ze de ander bijna kwijt waren geweest.
'Ik weet het.' knikte Wolfs. 'Iemand moet de wereld veilig maken hè.' Grinnikte hij.
'Ja, gelukkig heeft de wereld onze superheld hè.' Glimlachend streelde Eva over zijn kaak maar al snel liet ze haar hand weer zakken. 'Kom, Fleur heeft eten voor ons klaarstaan.' Het was immers allang etenstijd geweest.
'Je hebt haar gebeld?' Zuchtend keek Wolfs zijn partner aan.
'Ze belde mij omdat ze jou niet te pakken kreeg Wolfs, en ik ga dan niet tegen haar liegen.' Zei Eva hem duidelijk.
'Het is goed. Ze maakt zich alleen altijd zo'n zorgen.' Zei hij serieus en Eva kon een grinnik niet tegenhouden.
'Kind van d'r vader hè.' Grijnsde ze en Wolfs rolde met zijn ogen.
'Maar Eef?' Zei hij weer serieus.
'Ja Wolfs?'
'Dankjewel.'
'Dat had je al gezegd.' glimlachte Eva.
'Weet ik.' Knikte Wolfs en hij haalde zijn schouders op. 'Maar toch. Zonder jou was het allemaal veel erger afgelopen.'
'Zonder mij ben je niets.' Sprak Eva serieus en hij lachte.
'Daar lijkt het wel op ja.' Ze glimlachte breed en hij knikte. 'Het is goed met je.' En met die woorden liep hij weer verder. Glimlachend liep ze achter hem aan. Zonder haar was hij misschien wel niets, maar zonder hem kwam zijzelf ook niet heel ver. Toegeven zouden ze geen van beide en diep van binnen wisten ze dat allebei.