Dromenvanger

~ 9 ~

Bij het opstaan had ze al gemerkt dat ze zich verward voelde, en dus had ze besloten om gelijk te gaan hardlopen. Dat deed haar altijd goed. Als ze zorgen had, kon ze dat even vergeten. Als ze zich niet helemaal fit voelde, hielp dat altijd heel goed. Of zoals nu als ze zich verward voelde, deed het haar goed. De frisse buitenlucht deed altijd wonderen.
Ook dit keer had het haar goed gedaan. Ze voelde zich een stuk beter, helemaal na de warme douche die ze had genomen.
Terwijl ze haar natte lokken uitkamde dacht ze na over wat ze die dag zou gaan doen. Ze hoefde niet aan het werk en hoewel er nog genoeg huishoudelijke taken op haar lagen te wachten had ze daar eigenlijk niet zoveel zin in. Het was prachtig weer en ze had geen zin om de hele dag in huis bezig te zijn.
Toch begon ze er maar aan. De stapel was moest hoognodig weggewerkt worden en een stofzuiger door de kamers kon ook echt geen kwaad.
Door de jaren heen waren de taken in huis automatisch verdeeld. Het was eigenlijk vanzelfsprekend gegaan. Haar partner zorgde elke week voor de boodschappen en vrijwel elke avond werd er voor haar gekookt. Het minste wat ze terug kon doen was er voor zorgen dat zijn vuile was weer schoon in zijn kast kwam te hangen. De rest van de taken verdeelde ze, het was maar net wie er als eerste zin voor maakte om het te doen.
Ze hing zijn net gestreken overhemden netjes terug in zijn kast toen haar partner zijn slaapkamer binnen kwam wandelen. 'Hier ben je, harde werker.' Grijnsde Wolfs.
'Ze komen er niet vanzelf nee.' Glimlachte Eva flauw. Hij knipoogde naar haar en haar glimlach werd breder.
'Je hebt geluk, je chocomel was in de aanbieding. Dus voorlopig kan je weer voorruit.' Vertelde hij.
'Mooi.' Zei ze tevreden terwijl ze langs hem heen liep richting haar slaapkamer. Daar waar ze bezig was geweest met de strijk. Glimlachend keek Wolfs zijn partner na waarna hij achter haar aan liep. In de deuropening bleef hij staan kijken. Eva ruimde de strijkplank weg en hij schraapte zijn keel, zodat hij haar aandacht trok. Vragend keek ze naar Wolfs. Hij glimlachte.
'Ik dacht, heb je zin om samen een rondje te rijden? Het is heerlijk weer.'
'Ja hoor.' glimlachte ze. Dat vond ze een uitstekend idee. Wolfs glimlachte en zijn ogen twinkelde. Dat liet haar nog meer glimlachen, hij leek wel als een kind zo blij. 'Zullen we dan ergens gaan lunchen?'
'Ik heb lunch gemaakt om mee te nemen.' Zei hij, ietwat verontschuldigend maar vooral met een glimlach.
'Oh, je ging er al vanuit dat ik mee zou gaan?' Lachend liep ze weer langs hem heen, dit keer naar beneden.
'Stiekem wel, ja.' Hoorde ze hem achter haar en tevreden keek ze hem aan.
'Gelukkig maar.' waarom wist ze niet, maar ze vond het fijn dat hij er vanuit ging dat ze met hem mee zou gaan. Ze wilde namelijk altijd met hem mee.