Dromenvanger

~ 30 ~

In alle rust zat hij te genieten van een glas whisky totdat ze met z'n tweeën zijn rust kwamen verstoren. Lachend ging ze tegenover hem aan het tafeltje zitten. Ze hadden net gesport en lang keek hij naar de man die achter haar bleef staan. Die te lang bleef staan, naar zijn mening. 'Ja, jij drinkt lekker een borreltje. Groot gelijk, je wordt ook een dagje ouder.' Knikte hij en met opgetrokken wenkbrauw keek hij hem aan.
'Dan hoef je je ook niet meer zo uit te sloven.' Zei hij serieus en lang bleven de twee mannen elkaar vijandig aankijken. De een nog erger dan de ander. Even verbaast keek ze naar haar vriend en ze schudde glimlachend haar hoofd.
'Heb je nog wat?' Onderbrak ze de staarwedstrijd. Hij keek naar het dossier in zijn handen waarna hij de man achter haar weer aan keek. Het duurde even voordat hij overstag ging en hen met rust liet.
'Tuurlijk, ik ga.' Hij tikte op haar schouder en lachend keek ze hem na. Hoofdschuddend keek ze terug naar de man tegenover haar maar ze kon haar glimlach niet inhouden.
'Wat?' Vroeg hij onschuldig en opnieuw schudde ze lachend haar hoofd.
'Mannetjes.' stiekem moest ze toegeven dat ze er wel van genoot. Ze genoot er misschien te veel van, hij die zo jaloers was om niets.
'Hij begon.' Vond hij en hij sloeg het dossier open. Ze proestte en verbaast keek hij weer op. 'Wat?' Vroeg hij opnieuw.
'Jij bent jaloers.'
'Ja hoor.' knikte hij serieus en ze lachte.
'Ja.' Bevestigde ze en hij zuchtte.
'En waarom dan?'
'Dat mag je mij vertellen.' Geamuseerd sloeg ze haar armen over elkaar en verwachtingsvol keek ze hem aan.
'Ik ben niet jaloers. Kunnen we het even over de zaak hebben?' Hoofdschuddend glimlachte ze en zijn zuchtende blik veranderde in een geïrriteerde blik.
'Waarom ben je jaloers? Je hebt níks om jaloers op te zijn.' zei ze serieus. Nu ze het er toch over hadden wilde ze het hem duidelijk maken ook. Hoewel ze zich vereerd voelde ging het natuurlijk nergens over. 'Vertrouw je me niet?' het duurde even voordat hij reageerde, en dat vond ze te lang duren. 'Nee dus. Fijn. Dan weet ik dat.' Geïrriteerd wilde ze opstaan om van hem weg te lopen.
'Wacht. Tuurlijk vertrouw ik je, je overviel me met die vraag.' Verdedigde hij zichzelf. 'Ik vertrouw hém niet.'
'Je bent bang dat 'ie iets probeert?' hij knikte. 'Wat dan nog? Dan gebeurt er nog steeds niets Wolfs.' Van haar kant niet, nooit.
'Ik weet dat je hem als je vriend ziet, ik wil niet dat hij je kwets. Of pijn doet.'
'Ik kan hem echt wel aan hoor.' rolde ze met haar ogen.
'Dat weet ik.' Knikte hij serieus en er viel een korte stilte. Ineens begon ze te grijnzen en vragend keek hij haar aan.
'En anders moet jíj maar met me gaan boksen.' Lachte ze. 'Dan heb ik Joes niet nodig.'
'Het is goed met je.' Knikte hij. Nooit van z'n leven, al wilde hij het voor haar stiekem wel overwegen.