Dromenvanger

~ 39 ~

Voorzichtig maar stevig nam ze het meisje in haar armen. Ze was duf van het slaapmiddel dat ze toegediend had gekregen en daardoor gedesoriënteerd. Lichtjes stribbelde ze tegen en zij suste haar net zo lang totdat het goed was. 'Rustig maar.' voorzichtig drukte ze een kus op haar voorhoofd en ze sloeg het dekentje om haar blote armen heen. 'Ik ben bij je, er kan je niets meer gebeuren.' Probeerde ze het meisje gerust te stellen. Ze knikte vaag als teken dat ze haar gehoord en begrepen had en slap liet ze zich tegen de vrouw aan hangen.
Nog steviger trok ze haar tegen zich aan en geruststellend wreef ze over haar rug. Haar hoofd drukte ze tegen dat van haar en minuten lang bleven ze zo zitten. In stilte, wetend dat alles nu goed zou komen.
Met dubbele gevoelens keek hij toe. Hij vond haar sowieso bloedmooi, maar ze was op haar aller mooist als ze zich zo kwetsbaar opstelde. Als ze haar emoties duidelijk liet zien. Maar tegelijkertijd maakte dit beeld hem ook verdrietig. Wetend dat dit nooit voor hen in het echt zou gebeuren, een klein mensje in haar armen, een kindje van hunzelf om te beschermen en te troosten.
Hij wilde dat zo ontzettend graag, samen met haar, maar hij wist dat zij daar niet aan toe was. Dat ze daar niet op zat te wachten en dat zij zichzelf geen moederfiguur vond. En dat zou ze ook nooit vinden. Daar hadden ze het zo vaak over, afgelopen nacht nog om precies te zijn.
Het was een onderwerp waar ze vaak over spraken, juist omdat ze zo totaal van mening verschilde. Ze hadden geleerd dat ze anders ontzettend botste, en bijna ondraaglijke ruzies maakte. Dat was absoluut het laatste wat ze wilden in hun relatie. Dus ze moesten er over blijven praten, hoe moeilijk het onderwerp ook bleef.
Met waterige ogen keek ze naar hem en hij glimlachte. Hij knikte bemoedigend naar haar. Ze deed het zo goed met het meisje in haar armen. Ze had hier veel meer gevoel voor dan dat ze zelf zou denken.
Toen de ambulance ter plaatste was ging alles snel. Door de broeders werd de juiste zorg verleend aan het meisje en zij beloofde haar nogmaals dat alles goed zou komen. Dat ze veilig was bij de mensen met wie ze nu mee zou gaan.
Met z'n tweetjes bleven ze achter, in de enorme afgraving die ineens leeg en stil was. Ze voelde zijn warme handen op haar schouders en bemoedigend kneep hij erin.
'Je hebt gedaan wat je kon lief.' Beloofde hij haar en ze knikte. Ze staarde nog steeds naar de plek waar de ambulance verdwenen was. Ze draaide zich om in zijn armen en ze sloeg haar armen stevig om zijn nek. 'Je zou dit zo goed doen.' Fluisterde hij en met dezelfde waterige ogen die ze de hele tijd al had keek ze hem weer aan. Bijna onzichtbaar knikte ze, ze wist precies waar hij op doelde. 'Kom.' Hij nam haar hand vast en nam haar mee. Weg van deze plek.

Feedback lees ik graag!