Dromenvanger

~ 19 ~

Zuchtend legde ze de stapel brieven voor zich neer op tafel. 'Ik had zo gehoopt op een beetje inzicht, op een beetje spijt.' Zei ze verdrietig. Ze hield zo groot en sterk, zoals ze altijd deed. Toch was haar emotie duidelijk zichtbaar. De tranen stonden in haar ogen en haar hele gezichtsuitdrukking was breekbaar.
'Hij is dood Eef.' Zuchtend keek ze hem aan.
'Dat die verkrachter van Suus het zelfde nummer gebruikt als mijn vader altijd afspeelde als..' ze stopte met praten en hij kon de zin in zijn hoofd niet eens afmaken, het was te walgelijk voor woorden. Hij zag dat ze even twijfelde over haar woorden maar ze sprak toch verder. 'Als 'ie zin had.' ze schudde haar hoofd.
'Twijfel je er over of hij wel in die kist ligt?'
'Dat is toch geen toeval meer!' Riep ze gefrustreerd. Een traan had haar muur doorbroken en langzaam rolde die over haar wang.
'We gaan een verzoek indienen om zijn graf te openen. Dan weet je het zeker.' Troostend legde hij zijn hand op die van haar en dankbaar knikte ze. Ze keek even naar zijn warme hand waarna ze haar vingers met de zijne verstrengelde. Ze zuchtte en tot haar grote frustratie voelde ze nog een traan langs haar wang glijden. In stilte bleven ze zo zitten. Nu ze hem zoveel had verteld wist ze zichzelf even geen houding meer te geven en hij wist eigenlijk niet wat hij tegen haar moest zeggen.
Hij had altijd wel een bepaald idee gehad over haar jeugd, omdat ze er zelf nooit over sprak, maar de waarheid die hij nu wist was zo vreselijk. 'Eef?' Langzaam keek ze op en hij voelde de brok in zijn keel vergroten door haar verdriet. Het verdriet dat zo hard bij hem naar binnen drong door haar waterige grote ogen. De ogen die hem normaal gesproken altijd zo stalend aan keken. 'Ik vind je zo ongelofelijk dapper.' Zei hij eerlijk. Ze glimlachte flauw en haalde haar schouders op. Hij knikte stellig en kneep zachtjes in haar hand. 'Echt, je hebt alles zo goed gedaan.' Hij was duidelijk trots op haar maar zijzelf zag niet echt in waarom.
'Ik heb gedaan wat ik moest doen.' Vond ze. Twijfelend keek hij naar haar maar hij besloot het toch te vragen.
'Mag ik je vasthouden?' vroeg hij zachtjes. Spontaan rolde alle tranen over haar wangen en onbegrijpend keek ze hem aan.
'Vraag dat alsjeblieft nooít meer.' snikte ze. Hij stond op en liep om de tafel heen. Hij hurkte naast haar neer en stevig namen ze elkaar in de armen. 'Nooít Floris. Vraag het nooít meer.'
'Sorry.' Verzuchtte hij. 'Ik wil je geen pijn doen lief.' Fluisterde hij en hij kuste haar nek.
'Dat doe je niet.' Al snel werd ze weer rustig. 'Ik ben nog steeds dezelfde Eva.' Fluisterde ze.
'Ja, dat weet ik.' Knikte hij terwijl hij haar aankeek. Teder streelde hij langs haar kaaklijn en ze glimlachte flauw. 'Mijn sterke, dappere Eva.' Zei hij serieus en ze lachte.
'Overdrijf niet.' Hij veegde haar tranen weg en glimlachte.
'Nooit.' Beloofde hij haar.