Dromenvanger

~ 127 ~

Geschrokken schoot ze overeind en ze keek even gedesoriënteerd om zich heen. Al snel besefte ze zich weer waar ze was en dat hij naast haar op het kleed lag. Haar hoofd bonkte en haar oogleden voelde zwaar. Ze zag hoe hij naar haar keek en ze kon aan hem zien dat hij zich niet veel beter voelde dan dat zij deed. 'Hey.' Glimlachte ze en hij glimlachte terug. Hij lag op zijn zij en zijn hoofd steunde in de palm van zijn hand. Langzaam ging ze weer liggen en ze keek naar de strakblauwe lucht.
'Droomde je?' Vroeg hij zachtjes en langzaam knikte ze.
'Ja.' Zei ze eerlijk. Ze had er geen idee van gehad dat ze in slaap was gevallen. Ze dacht na over wat er gebeurd was voordat ze in slaap viel.
Wolfs vroeg niet door maar Eva wist dat hij wilde weten wát ze had gedroomd. 'Je nam afscheid van me en dat wist ik niet eens.' Zei ze zachtjes.
'Wanneer?' Vroeg hij verbaast.
'In m'n droom.' Verduidelijkte ze. 'En daarstraks, voordat ik blijkbaar in slaap viel. Je zei steeds dat het goed was zo.. alsof je afscheid van me nam..' Zei ze eerlijk.
'Niet bewust.' Zei hij eerlijk. 'Maar misschien wel. Ik wist dat ik je kwijt kon raken door mijn eerlijkheid.' Zei hij zachtjes. Eva slikte.
'Waarom denk je dat?' Zij dacht het zelfde. Zij zou hem kwijt raken als ze eerlijk tegen hem zou zijn. Langzaam draaide ze haar hoofd en keek ze in zijn vertrouwde blauwe ogen. Ze kleurde net zo helder als de lucht op dit moment was.
'Omdat ik verliefd op je ben Eef.' Het was de eerste keer dat hij die woorden hardop uit sprak. 'Ik hou van je.. Ik..' hij zuchtte en ze zag hoe hij worstelde met zijn emoties. Ze probeerde zich groot te houden maar ze voelde haar hart langzaam breken. 'Ik ben verliefd op je.' Herhaalde hij zachtjes. 'En als dat niet wederzijds is, dan werkt het niet. Dat snap jij ook wel. Dan ben ik je kwijt.' Eva knikte en langzaam keek hij naar haar. Naar haar betraande ogen.
'Wie zegt dat het niet wederzijds is?' Vroeg ze zachtjes en lang bleef het stil. Wolfs kon niet geloven wat ze zei, hij wilde het niet geloven. Uit angst dat de klap daarna twee keer zo groot zou zijn. Hij wilde haar vast houden toen de tranen langzaam over haar wangen rolde maar hij kon zich niet meer bewegen. 'Ik was altijd zo bang Wolfs.' Snikte ze en ze sloeg haar ogen neer, naar het kleed waar ze op lagen. 'Voor mijn eigen gevoelens, ik durfde er nooit aan toe te geven. Omdat ik dacht dat ik je dan zou afschrikken. Dat ik je zou kwijt raken.' Ze was zo openhartig dat hij er van schrok. Dat was ze namelijk nooit, en al helemaal niet zomaar. Eerst kon Wolfs alleen maar knikken, maar langzaam en voorzichtig strak hij zijn hand naar haar uit, om een van haar tranen op te vangen. Hij herkende haar woorden, elk woord dat ze had uit gesproken. Het was namelijk precies zoals hij zich al die jaren had gevoeld.