Dromenvanger

~ 75 ~

Zuchtend staarde ze voor zich uit. 'Hij was het gewoon.. In dat graf. M'n pa.' Dacht ze hardop en ze leunde haar hoofd in haar hand.
'Voel je je schuldig?' Vroeg hij bezorgd. Hij reikte zijn hand over de tafel heen en hij hield haar vast. Twijfelend schudde ze haar hoofd en ze kuste zijn hand die nu om de hare lag. 'Voel je niet schuldig Eef. Jij hebt niets verkeerds gedaan.' Drukte hij haar op het hart en dankbaar maar kleintjes glimlachte ze.
'Hij heeft zoveel kapot gemaakt.' Schudde ze haar hoofd en ze stil bleef. 'Mij kapot gemaakt.' Kwam er fluisterend achteraan en opnieuw bleef ze stil.
'Eef?' Vragend keek ze op in zijn stralende gezicht. 'Ik hou zo ontzettend veel van jou.' Zijn woorden lieten haar ook stralen en ze knikte.
'Weet ik.' Glimlachte ze breed en hij glimlachte.
'Mooi. Ik vind dat wij bubbels verdienen.'
'Omdat?'
'Om ons.' Grijnsde hij en lachend schudde ze haar hoofd.
'Water met bubbels, is goed genoeg.' Hij knipoogde naar haar en zocht met zijn ogen naar een ober. 'En toch blijft het vreemd. Dat iemand een meisje verkracht, met dát liedje, in míjn oude kinderkamer..'
'Had hij vrienden die het hebben geweten?' Nadenkend streelde ze langs de rug van zijn hand die nog steeds om die van haar geklemd zat, waarna ze hem inklemde met haar vrije hand.
'Geen idee. Ik denk van niet.' Voorzichtig keek ze hem aan en geruststellend keek hij terug. Ze twijfelde over de woorden die in haar hoofd rondspookte en dat merkte hij direct.
'Vertel maar.'
'Ik had misschien gehoopt..' begon ze en ze dacht weer na. 'Nee, niet gehoopt. Verwacht. Dat hij toch nog gewoon zou rondlopen.. Dat leek zo logisch.' Hij knikte begrijpend en ze week haar blik van hem af.
'Ben je opgelucht?' vroeg hij en ze knikte.
'Ja.' Ze glimlachte en keek hem weer aan. 'Dat wel.'
'Wat niet?' ze haalde haar schouders op.
'Ik weet het niet.. Ik ben opgelucht dat hij er niet meer is, ik ben blij dat hij onder de grond ligt. Maar..' haar stem stierf weg en ze voelde de tranen achter haar ogen branden.
'Hé..' hij kneep weer in haar hand en ze glimlachte. 'Hij kan je niks meer doen Eef.'
'Dat weet ik.' Ze probeerde met al haar macht de opkomende tranen te stoppen, ze vond dat die nergens voor nodig waren. 'Ik heb al zolang niet meer op deze manier aan hem gedacht.. Me zo machteloos en angstig gevoelt, tegenover hem.' Dat is wat ze de afgelopen dagen had gevoeld. 'Alsof hij op elk onverwacht moment weer achter me kon staan.'
'Ik ben bij je. Hij kan je nooit meer iets doen. Niemand niet, lieverd.' hij kwam van zijn stoel af en knielde naast haar neer. Ze glimlachte en ze voelde dat ze bekeken werden.
'Ga zitten, gek.' Hij streelde de ene traan die zijn uitweg langs haar wang had gevonden weg en glimlachte.
'Beloof me dat je dat geloofd.'
'Ik weet dat ik bij jou veilig ben Floris.' Knikte ze met een glimlach en hij ging weer zitten. Tegenover haar, maar zijn hand altijd nog tussen die van haar geklemd.