Dromenvanger

~ 72 ~

Met open mond had ze toegekeken toen hij zingend het podium op was gekomen. Nadat ze hem thuis in zijn eentje had achter gelaten had ze nooit meer verwacht dat hij zijn afspraak toch na zou komen. Hij had het spannend gevonden en ze wist dat hij het zelfs eng vond, maar toch had hij zich niet laten kennen. En stiekem wist ze dat hij dat meer voor haar had gedaan dan voor zichzelf.
Glunderend en lachend had ze de minuten staan toekijken. Het had zo onwerkelijk gevoeld en tegelijkertijd vond ze het fantastisch. Hij was geen goede zanger maar dat was wel het laatste wat belangrijk was. Hij stond daar, hij had het lef om het toch te doen.
Lachend van enthousiasme was ze rond het podium gelopen om hem op te wachten en met een applausje onthaalde ze hem. 'Weet je, ik had nooít verwacht dat je het echt zou doen.' Zei ze eerlijk en lachend spreidde hij zijn armen.
'Je dwong me.' Zei hij gespeeld zielig en verontwaardigd keek ze hem aan waarna ze hem omhelsde.
'Leugenaar.' Ze kuste zijn kaak en wilde hem los laten, maar hij hield haar stevig tegen zich aan. Na deze zenuwslopende minuten had hij haar zo dicht tegen zich aan hard nodig.
'Ik doe dit nooít meer.' hij zuchtte om de adrenaline los te laten en ze voelde hoe hij licht trilde.
'Je was fantastisch.' Beloofde ze hem terwijl ze over zijn rug streelde. Hij lachte.
'Leugenaar.' Herhaalde hij haar woorden.
'Ik méén het.' lachte ze. Langzaam verslapte hij zijn greep en ze nam een kleine afstand, zodat ze hem aan kon kijken. 'Je bent een held.' Zei ze serieus waarna ze beide lachte. 'Mijn held.' Hij nam haar hoofd tussen zijn handen en kuste haar.
'Het is goed met je.' Vond hij en ze kuste hem nogmaals.
'Kom, Marion en Romeo staan te wachten. We gaan nog wat drinken.' Ze nam zijn hand vast en kneep er zachtjes in.
Hand in hand liepen ze tussen de mensenmassa door richting hun vrienden en toen ze hen naderde wilde ze haar hand uit de zijne losmaken. Maar hij hield haar tegen. 'Eef..' hoofdschuddend keek hij haar aan. 'Waarom doen we het niet gewoon nu?' al maanden hielden ze het verborgen en zij wilde telkens wachten op een goed moment. Hij had dat altijd prima gevonden maar had daar nu ineens geen behoefte meer aan.
'Waarom ineens nu?' vroeg ze verbaast.
'Het zijn toch onze vrienden? Ze mogen het wel weten.' Vond hij en ze knikte.
'Jawel..'
'Maar? Na vanavond kan ik echt álles aan Eef.' Zei hij serieus en ze lachte.
'Misschien..' Ze glimlachte naar hem en hij boog naar haar toe. Zachtjes drukte hij zijn lippen op die van haar en glunderend keek ze hem aan toen hij haar los liet. 'Kom.' Knikte ze verzekerd. Misschien was dit wel het juiste moment. En eigenlijk moest ze toegeven dat het niet zoveel uitmaakte welk moment er het meest geschrikt voor was, zolang hij maar naast haar stond.