Dromenvanger

~ 100 ~

Opnieuw was ze midden in de nacht wakker geworden om vervolgens niet meer in slaap te kunnen vallen. Op haar blote voeten was ze door de gangen gelopen en de trap af geslopen.
Eenmaal in de keuken zette ze voor zichzelf een kop thee en ze rommelde in een van de laadjes van de grote kast die er stond. De meeste laadjes bestonden uit allerlei rommeltjes. Het was typisch zo'n plek waar ze van alles in gooide om er vervolgens nooit meer naar om te kijken.
Helemaal onderin vond ze wat ze zocht.
Met de foto's stevig in haar handen geklemd schonk ze het hete water in het glas en Daarna ging ze aan tafel zitten, in de eerste stoel die ze tegen kwam. Het was haar plek helemaal niet en normaal gesproken zou ze hier niet zomaar gaan zitten. Maar ze zat te ver in gedachten om het door te hebben.
Voorzichtig zette ze de kop voor zich neer en ze legde de twee foto's naast elkaar op tafel. Met een zucht keek ze erna en zo bleef ze zitten. In stilte, terwijl ze vocht tegen haar tranen.
Normaal gesproken schrok ze altijd zodra iemand de trap af kwam midden in de nacht, als bleek dat ze niet alleen was. Maar dit keer had ze het niet eens in de gaten. Zoals wel vaker had Wolfs haar naar beneden horen gaan en ook dit keer had hij besloten achter haar aan te gaan. Voorzichtig legde hij zijn hand op Eva haar schouder, om haar te laten weten dat hij er was. En dat hij haar steunde. Hij had bij binnenkomt direct gezien hoe verdrietig ze was.
Nu schrok Eva wel, en niet zo'n beetje ook. Ze schoot overeind en ze verdedigde zichzelf door hem bij zich vandaan te duwen. Daarna realiseerde ze zich pas dat het haar partner was en nog steeds geschrokken keek ze hem aan. 'Sorry.' Verontschuldigde ze zich en ze veegde snel onder haar ogen. Hij hoefde haar verdriet niet te zien.
'Zat je zo ver in gedachten?' Glimlachte hij. 'Sorry, dat ik je liet schrikken.' Was hij nu degene die zijn excuus aanbood.
'Hoeft niet.' Met een zucht ging Eva weer zitten en ze draaide de foto's om.
'Wil je er over praten Eef?' Vroeg Wolfs en hij ging naast haar zitten. Hij legde zijn hand voorzichtig op die van haar, die op tafel rustte.
'Ik vraag me de laatste dagen veel af hoe het was geweest..' zei ze zachtjes maar eerlijk. Ze bewoog haar vingers langzaam en die van hem verstrengelde zich tussen die van haar. 'Of ik een goede moeder was geweest.. en hoe het tussen ons zou zijn gegaan.. Of op wie mijn kindje het meest had geleken..' ze probeerde te glimlachen maar ze brak door haar eigen woorden. 'Dat soort dingen.' Langzaam rolde de tranen weer over haar wangen en ze nam een van de foto's weer vast. 'Meer dan dit heb ik niet.' Zei ze verdrietig waarna ze hem de echofoto liet zien. Wolfs knikte spijtig en hij voelde de brok in zijn keel groter worden. Hij wilde haar zo graag helpen, haar verdriet wegnemen. Maar hij had geen idee hoe.