Dromenvanger

~ 28 ~

Uit ellende was ze maar aan de keuken tafel gaan zitten. Het was al ver na middernacht geweest, maar ze kon de slaap niet meer vatten. Haar hele lichaam deed pijn, en haar ogen waren rood door de tranen. 'Ik dacht al dat ik je uit bed hoorde gaan, kan je ook niet slapen?' Geschrokken draaide ze zich om van zijn stem die ineens hard door de keuken klonk. 'Hé, wat is er?' Hij schrok van haar rode ogen en terwijl een traan over haar wang rolde haalde ze haar schouders op. 'Heb je weer naar gedroomd?' Gokte hij en langzaam knikte ze. Wolfs liep naar haar toe en legde zijn hand op haar schouder. 'Wil je het vertellen?' Tegen zijn verwachtingen in knikte Eva en hij nam plaats op de stoel naast haar. Zijn hand gleed van haar schouder af en hun vingers verstrengelde samen.
'Nee, eigenlijk niet.' zei ze snel. Ze had namelijk geen idee hoe ze het moest verwoorden.
'Het hoeft niet.' Knikte Wolfs. 'Alleen als je dat wil.' dankbaar glimlachte Eva naar hem en lang keek ze naar haar hand die in die van hem lag. Ineens trok ze haar hand terug en ze stond op.
'Wil je wat drinken?' vroeg ze terwijl ze in de koelkast dook en Wolfs knikte. Hij gaf niet aan wát hij wilde drinken, dus schonk ze voor hem het zelfde in als voor zichzelf. Het glas vulde ze tot aan de rand vol, zoals ze dat altijd deed en met een glimlach nam hij het aan. 'Dankjewel.' Knikte hij en Eva ging weer op de stoel zitten. In stilte staarde ze voor zich uit terwijl ze af en toe een slokje nam. Wolfs deed het zelfde, al hield hij haar wel in de gaten.
'Wat dacht jij eigenlijk? Toen het kindje ineens weg was?' doorbrak ze twijfelend de stilte. Ze keek strak voor zich uit, zijn blik negerend.
'Wat ik dacht?' Vroeg hij verbaast en ze knikte langzaam.
'Wat voelde je?' zei ze zachtjes.
'Onmacht.' Zei hij eerlijk. 'Omdat ik niets kon doen. Voor jou of de baby.' Slikte hij. Hij had haar zoveel pijn zien lijden en hij had niets voor haar kunnen doen. 'En wat ik dacht? Ik maakte me vooral zorgen, om jou.' Zei Wolfs zachtjes. Eva knikte langzaam. 'Wat voelde jij?' vroeg hij voorzichtig.
'Ik weet het niet meer goed. De pijn, is het enige wat ik me kan herinneren.'
'En daarna?'
'Ik wilde het eerst niet, ik heb zo erg getwijfeld. En toen ik het zeker wist, dat ik het wilde houden, toen werd het van me afgenomen.' Knikte ze en opnieuw rolde er een traan van over haar wang. 'Het voelde oneerlijk, maar tegelijkertijd alsof ik het verdiende.' fluisterde ze.
'Dat is absoluut niet waar Eef,' reageerde hij resoluut en ze knikte.
'Dat weet ik.' Dat wist ze. 'Misschien is het gewoon beter zo, zoals het nu is.' Zei ze schouderophalend en ze stond op. 'Ik ga weer slapen.' En met die mededeling vertrok ze weer naar boven, nog voordat Wolfs iets had kunnen zeggen. Ze hield zich maar voor dat wat er gebeurd was het beste was. Misschien wel het beste voor hen allebei.