Dromenvanger

~ 132 ~

Met een glimlach stond Wolfs in de deuropening van zijn slaapkamer. Hij had Eva de rest van de avond niet meer gezien en hij dacht dat ze was gevlucht. Dat ze zich verstopt zou hebben op haar eigen kamer. Maar dat had ze niet gedaan, ze was in zijn bed gekropen en in slaap gevallen. Ze was niet van hem gevlucht, juist niet. Dat gaf hem geruststelling, en bevestiging. Zij wilde dit blijkbaar net zo graag als dat hij het wilde.
Ineens schoot ze overeind en gedesoriënteerd keek ze om zich heen. 'Hé Eef,' zei hij zachtjes en hij liep zijn slaapkamer in. Eva knipte het nachtlampje aan en glimlachte kleintjes naar hem. Toch ontging hem de kleine twinkeling in haar ogen hem niet. 'Ik heb nog chocomel voor je..' zei hij en hij gaf haar de mok. 'Ik dacht, dat je gevlucht zou zijn.' zei hij eerlijk.
'Gevlucht?' Vroeg Eva verbaast en ze nam een slok van het warme goedje. 'Ik was moe.. Ik ben moe.' Verontschuldigde ze zich. 'En ik dacht..' ietwat onzeker wees ze naar het bed waar ze in lag. Wolfs ging op de rand zitten aan zijn kant, zijn nieuwe kant aangezien Eva zíjn kant in beslag had genomen.
'Ik ben blij dat je hier ligt.' Zei hij oprecht. Ze glimlachte naar elkaar en het viel kort stil. Zoals het vandaag zo vaak was gegaan. Maar dat was niet erg, stilte tussen hen kon vaak juist erg goed zijn.
'Ik had gehoopt dat die dromen nu wel zouden stoppen.' Zei ze ineens uit het niets.
'Niet dus?' Ze schudde haar hoofd.
'Wat droomde je net?'
'Dat je weg zou gaan. Of juist niet.' Zei ze nadenkend en lichtelijk verward schudde ze haar hoofd. 'En iets vaags, in een ziekenhuis ofzo..? Ik weet het niet meer goed.'
'Niet echt gezellig dus?' Eva schudde haar hoofd. 'Denk je dat er een reden is voor dat soort dromen?'
'Ik weet het niet.. Wat denk jij?' Wolfs dacht even na, waarna hij zijn schouders ophaalde.
'Misschien zijn dromen gewoon geen bedrog?' Dat was wat zij eerdet had gezegd en waar hij zich ook aan had vast gehouden.
'Dat verklaard in ieder geval een hoop.' Mompelde ze zachtjes, maar niet zacht genoeg. Verrast keek hij haar aan en ze bloosde. Ze durfde beide hun gedachten van dat moment niet hardop uit te spreken maar ze wisten wat de ander dacht. 'Misschien heb je gelijk.' Eva wendde haar blik af en ze zette de mok op het nachtkastje. 'Maar dan wil ik vanaf nu alleen nog maar blije dromen.' Glimlachte ze. 'Geen rare, nare, vage dromen meer.' Wolfs knikte, ook hij was daar voorstander voor. Verlegen keek Eva hem aan en ze tilde de deken een klein stukje omhoog. Hij glimlachte en terwijl hij, met kleding en al, onder de lakens kroop deed zij het nachtlampje uit. Voorzichtig kroop ze tegen hem aan en net zo voorzichtig sloeg hij zijn armen om haar heen. 'Slaap lekker Wolfs.' Fluisterde Eva tegen zijn borst en hij drukte een kus in haar kruin.
'Slaap lekker Eef.' Eigenlijk voelde vertrouwd, maar tegelijkertijd was het ietwat ook onwennig, in tegenstelling tot die nacht ervoor. Omdat ze beide wisten wat ze toen nog niet wisten, en daarbij nog geen idee hadden wat er vanaf nu zou gaan gebeuren.