Dromenvanger

~ 120 ~

Voorzichtig opende ze zijn slaapkamer deur en zonder al te veel geluid te maken sloop ze naar binnen. Zoals ze had verwacht sliep hij en op haar tenen liep ze dichter naar hem toe. De kamer was pikdonker maar ze kon de contouren van zijn lichaam duidelijk zien. Ze glimlachte toen ze zag dat hij aan de linkerkant van zijn bed lag, alsof hij het plekje naast hem voor haar had vrijgehouden. 'Wolfs?' Voorzichtig streelde ze met haar wijsvinger langs zijn kaak. Hij humde maar werd niet echt wakker. 'Wolfs? Mag ik misschien weer bij je liggen?' Ze sliep nou eenmaal zoveel beter bij hem. Opnieuw humde hij wat en dat was voor Eva een goedkeuring. Ze sloop om het bed heen en opgelucht kroop ze naast hem. Hoewel ze de voorgaande keren zo ver mogelijk bij hem vandaan ging liggen, rolde ze nu bijna automatisch dichter naar hem toe. Ze lag enkele millimeters bij hem vandaan toen hij zich omdraaide en de glimlach die hij had viel niet te missen. 'Hé Eef.' Fluisterde hij, blijkbaar was hij toch wakker geworden door haar.
'Hi..' fluisterde ze terug en ze verstijfde toen ze zijn hand rond haar middel voelde.
'Kom.' Voorzichtig trok hij haar dichter naar zich toe en direct ontspande ze weer. Zonder tegen te sputteren kroop Eva tegen hem aan. Zijn warme arm om haar heen geslagen voelde als vertrouwd, alsof ze niet anders gewend waren.
'Ik kan niet slapen.' Fluisterde ze en ze legde haar handen tegen zijn borst aan. Hij knikte langzaam.
'Dat dacht ik al. Ik heb je plekje voor je vrij gelaten.' Eva glimlachte.
'Dat dacht ik al.' Herhaalde ze.
'Je mag altijd hier slapen hè Eef.' Verzekerde hij haar en opgelucht zuchtte Eva.
'Dankjewel.' Zei ze zachtjes. Ze realiseerde zich ineens hoe dicht ze tegen hem aan lag en ze voelde haar wangen rood worden. Maar het voelde absoluut niet ongemakkelijk, zelfs niet nu ze zich er zo bewust van was. Ze kon zich bijna al niet eens meer voorstellen dat het eerder wel zo ongemakkelijk had gevoeld.
'Wil je vertellen over je droom?' Vroeg Wolfs zachtjes en Eva bleef stil. 'Weet je nog dat we Fleur gingen vertellen dat Daan de Vos terug was?' verbaast keek ze omhoog, tegen zijn kaak aan. Wolfs staarde voor zich uit. 'Daar droomde ik net over.' Zei hij zachtjes. 'Voordat jij binnen kwam.'
'Kan je je dat vermiste baby'tje nog herinneren? Van die tienermoeder?' Vroeg Eva zachtjes. Ze wilde weg kijken maar hij bleef voor zich uit staren. En daardoor durfde ze wel naar hem te kijken terwijl ze vertelde. Omdat ze wist dat hij haar niet zag.
'Gaga heette ze toch?' Eva knikte.
'Daar droomde ik over.' Zei ze eerlijk. 'Dat we discussieerde wat wel of niet beter zou zijn geweest voor haar.' Zuchtte ze.
'Daar kwam ik dus in voor?' Vroeg Wolfs en Eva knikte opnieuw tegen zijn borst aan. 'Dat moet een nachtmerrie geweest zijn.' Zei hij serieus en Eva betrapte zichzelf op een giechel.
'Precies.' Hij grijnsde en ze glimlachte. 'Slaap lekker Wolfs.'
'Slaap lekker Eef.' Stiekem drukte Wolfs haar nog iets dichter tegen zich aan, en net zo stiekem klemde Eva zich aan hem vast. Alsof ze dat niet door hadden. Maar aan hun gevoelens toegeven durfde blijkbaar geen van beide.