Dromenvanger

~ 80 ~

Wederom had alles zo realistisch gevoeld. Maar tot haar grote teleurstelling was ze in haar eentje in haar bed wakker geworden. Zoals ze al járen elke ochtend in haar eentje wakker werd. Voorheen vond ze dat wel fijn, het hele grote bed voor haarzelf. Dwars door bed kunnen liggen zonder dat er iemand naast haar lag die daar over mopperde. Zichzelf in de grote deken kunnen wikkelen zonder dat er iemand aan het andere eind trok en ze kon zich net zo vaak omdraaien als ze zelf wilde, zonder dat ze daar iemand mee irriteerde.
Maar eigenlijk voelde het de laatste tijd steeds vaker als alles behalve fijn. Ze miste duidelijk iemand aan haar zij, maar dat wilde ze liever niet toegeven. Ze was niet wanhopig en al helemaal niet op zoek naar iemand. Alleen zijn vond ze ook helemaal niet erg, dus waarom zou ze dan de lege plek naast haar willen opvullen.
Onder de douche had ze uitgebreid de tijd genomen om na te denken. Ze had na al die dromen nog steeds geen idee waar het allemaal vandaan kwam, of het haar iets wilde vertellen of waarom haar onderbewustzijn dit allemaal verzon. Waarom ze zichzelf hiermee moest lastigvallen. Telkens droomde ze heel helder en daardoor wist ze het de volgende ochtend nog precies. Dat was lichtelijk bizar, niet omdat ze nog nooit in haar leven gedroomd had, want dat deed ieder mens. Maar omdat alles tot in de details in haar hoofd bleef hangen. Omdat de gevoelens die ze daarin had overdag nog steeds voelbaar waren alsof ze echt van haar waren.
Ze vroeg zich vooral af waarom haar huisgenoot en partner overal in moest verschijnen. Ze zag die man al de hele dag en nu had ze zelfs 's nachts geen rust van hem.
Hoewel dat echt niet altijd erg was, vaak was het juist erg fijn, kon ze er ook moe van worden. En onzeker. Soms kon ze hem overdag niet eens meer recht in zijn ogen aankijken, omdat ze bang was dat hij dan alles zou weten. Omdat hij alles van haar af kon lezen. Hij was absoluut de laatste persoon die hier iets over te weten zou krijgen, ze vond het vaak al beschamend genoeg tegenover zichzelf.
Dromerig slenterde ze de trappen af richting de keuken. Het was al wat later in de ochtend, veel later dan dat ze normaal zou ontbijten. Maar het was weekend, dus het deed er ook niet zoveel toe.
'Hè, hè.' verbaast keek Eva naar hun jongste huisgenoot. 'Je hebt bijna een uur onder de douche gestaan.' Grinnikte Fleur, wetend dat Eva normaalgesproken snel douchte.
'Ach.' Eva haalde haar schouders op.
'Je bent vanavond niet vergeten hè?' Wilde Fleur weten terwijl Eva voor zichzelf ontbijt klaar maakte.
'Vanavond?' Vroeg Eva nadenkend, ze kon zo snel niet bedenken wat ze blijkbaar wél vergeten was.
'Ja dus. We gaan stappen.' Hielp Fleur haar lachend herinneren en Eva zuchtte kreunend.
'Ah nee, ik heb eigenlijk geen zin.' Probeerde ze eronderuit te komen.
'Niets mee te maken.' Afkeurend schudde Fleur haar hoofd. 'Jij gaat mee.'
'We zien wel.' Mompelde Eva. Ze had hier zo geen zin in, maar ze wist dat Fleur niet makkelijk om te praten was.