Dromenvanger

~ 21 ~

Lang zaten ze in stilte tegen over elkaar. Wolfs leunde tegen haar bed en Eva had haar knieën weer opgetrokken. Ze keken elkaar niet aan en waren beide in gedachten. 'Ik weet niet wat me bezielde vandaag.' Verzuchtte ze en daarmee doorbrak ze de stilte tussen hen.
'Kwam dat allemaal door die ene droom?' Vroeg hij voorzichtig maar direct.
'Ik denk het.' Knikte Eva langzaam en hij dacht na over de afgelopen weken. 'Omdat je er voor me was, omdat je me beschermde en ik me veilig voelde. Net zo veilig als dat ik me toen voelde. Voordat je weg ging.'
Voorzichtig knikte Wolfs.
'Ik wou dat ik het anders had gedaan.'
'Je kon er niets aan doen.'
Bijna tegelijkertijd keken ze op en al snel vonden ze elkaars ogen. Bij beide was het duidelijk te zien hoe moe ze waren, de een nog erger dan de ander.
'Ik..'
'Ik weet dat ik jou de schuld gaf.' Onderbrak Eva hem, voordat hij de schuld op zichzelf zou nemen. 'Maar het is niet jouw schuld geweest.' slikte ze. 'Ik voelde me verraden en ik was boos.'
'Terecht.' Vond hij. 'Maar ik meende wat ik daarstraks zei. Als ik het nu over mocht doen, dan deed ik dat. Dan zou ik er voor je zijn.' beloofde hij. Eva knikte.
'Dat weet ik.' Ze wist het, want hij was er zo vaak voor haar. Hij was er namelijk altijd voor haar wanneer ze hem nodig had. 'Voel je alsjeblieft niet schuldig Wolfs. Ik had nooit zo tegen je mogen doen vandaag. Ik weet zelf niet wat ik deed.'
'Dat is goed.' Knikte hij en geruststellend glimlachte hij naar haar. 'Dankjewel, dat je eerlijk bent.'
'Dankjewel dat je luisterde.'
'Altijd Eef.' Knikte hij en ze knikte.
'Dat weet ik. En ik weet dat ik had beloofd om met je te praten als dat nodig was. En het was nu nodig. Maar ik kon het niet.'
'Dat snap ik.' Ze hoefde zich niet nog een keer te verontschuldigen, dat had ze al meer dan genoeg gedaan.
'Zo vaak ben je er wel voor me..' sprak ze haar gedachten hardop uit. Hij slikte de brok in zijn keel weg toen hij de tranen in haar ogen zag. 'Als ik met m'n stomme kop zwanger raak van de eerste de beste, dan ben jij er voor me. Dan ben je bereid te helpen met het opvoeden van mijn baby. Dan ben je bereid je leven om te gooien, voor een baby die niet van jou is.' een traan ontsnapte.
'Dat zou ik zo weer doen Eef.' Zei hij zachtjes en ze knikte.
'Precies.' Langzaam veegde ze de traan van haar wang. 'En zelfs nadat ik tien keer tegen je schreeuw dat je weg moet gaan, kom je terug.' hij knikte en zij knikte.
'Ik ben er, wanneer je me nodig hebt.'
'Ja.' Snikkend liet Eva haar hoofd hangen en hij nam haar hand vast. 'Dankjewel.' Zelfs nu was hij er nog en ze had geen idee waar ze dat aan te danken had.