Dromenvanger

~ 43 ~

'Eng idee hè. Dat er iemand in je kan zitten, zonder dat je het door hebt.' Zei ze nadenkend over de zaak die ze net hadden afgerond. Bijna gruwend keek ze hem aan en hij glimlachte terug.
'Zonder dat je dat met iemand deelt.' Verbeterde hij haar. Hij gaf een kneepje in haar schouder en hij liep langs haar heen, haar verbaasd achterlatend. Ze draaide zich om in zijn richting en keek toe hoe hij de kantoortuin uitliep.
Zonder dat ze hem ook maar één woord had verteld wist hij wat ze geheim hield, zoals hij eigenlijk altijd alles van haar leek te weten. Hij voelde dat, of wist dat gewoon.
Met een brok in haar keel liep ze achter hem aan. Ze moest haar stappen behoorlijk groot maken, wilde ze hem in halen. 'Wolfs?' Vragend keek hij achterom toen hij zijn naam hoorde en hij bleef stilstaan zodat ze naar hem toe kon lopen. Het bleef stil toen ze eenmaal naast hem stond.
'Ja?' vroeg hij toen ze niet van plan leek verder te praten.
'Waarom zei je dat?' vroeg ze en ze probeerde haar gevoelens te verbergen, ook al hij kon alles van haar gezicht aflezen. En als ze haar emoties in haar gezicht wél voor hem verborgen wist te houden, kon hij het nog altijd in haar ogen zien.
'Waarom zei ik wat?' vroeg hij alsof hij niet begreep wat ze bedoelde.
'Dat van het met niemand delen..?' zei ze voorzichtig en hij glimlachte.
'Het is toch zo Eef?' zei hij simpel en hij gebaarde dat ze mee moest komen. 'Kom, we gaan een hapje eten.'
In stilte liepen ze hun weg de stad in. Het was niet ver, daarom hadden ze de auto ook niet meegenomen. Ze kon geen woorden vinden om tegen hem te zeggen, ze wilde zoveel zeggen dat ze niet wist waar ze moest beginnen. En daarom had hij besloten de stilte te laten voor wat het was en haar de ruimte te geven. Alle ruimte én tijd die ze nodig had om eerlijk tegen hem te zijn.
Hij had een restaurant uitgekozen en zij was er met een knik mee akkoord gegaan, waardoor het ook op het terras stil bleef. Hij merkte dat ze worstelde met haar gedachten en gevoelens en besloot dat het toch tijd was geworden de stilte te onderbreken. 'Eef..' begon hij terwijl hij zijn hand op die van haar liet rusten.
'Je weet het hè?' sprak ze ineens weer terwijl ze naar hun handen keek. Het viel stil, maar uiteindelijk keek ze naar hem. Haar intens verdrietige blik met bijbehorende waterige ogen staken een mes in zijn hart. Voorzichtig knikte hij en teleurgesteld liet ze haar hoofd hangen. Ze had het hem zó graag zelf willen vertellen, maar ze was er nog niet aan toe geweest.
'Eef,' begon hij opnieuw en met een voorzichtige glimlach kneep hij in haar hand. '..vertel het me als je er zelf aan toe bent.' Met een kleine glimlach keek ze op en hij knikte geruststellend. Het was goed, ze hoefde het niet te delen als ze daar nog niet aan toe was. Ook al wist hij het allang.