Dromenvanger

~ 115 ~

'Ik heb het niet gedaan Wolfs..' zei ze zachtjes en vermoeid leunde ze haar hoofd tegen het raam aan.
'Dat weet ik Eef. En ik ga er alles aan doen om je te helpen.' Beloofde hij haar.
'Je moet me er weer uit halen..' hij hoorde de snik in haar stem en bezorgd keek hij haar aan. 'Ik kan daar niet naartoe..' Met betraande ogen keek ze hem aan en hij knikte stilletjes.
'Ik bescherm je.' Zei hij zachtjes.
'Hoe dan!?' Onbegrijpend schudde ze haar hoofd. 'Je kunt me daar binnen in helemaal niet beschermen!' Kwaad veegde ze de tranen van haar wangen en ze liet haar hoofd weer tegen het raam hangen. Ze sloot haar ogen in de hoop zich even van de wereld te kunnen sluiten en in stilte bracht hij hen verder.
Toen de auto stopte kwam ze weer in beweging. 'Sorry, van net.' Gedesoriënteerd keek ze om zich heen.
'Dat is oké. Je had gelijk.' Zoekend keek ze in het rond. Ze had verwacht dat hij haar naar de gevangenis had gebracht maar in plaats daarvan waren ze gestopt op een plek dat er verlaten uit zag. Ze zag weiland en bomen, een grindweg en wat wilde bloemen. Verder was er niets. Op één ding na, zijn vertrouwde motor.
'Wolfs?' Angstig keek ze hem aan. Ze hoopte niet dat hij had bedacht wat zij dacht dat hij had bedacht.
'Ik kan jou niet beschermen daar binnen.' Herhaalde hij haar woorden.
'Ja maar.. Vluchten?' Onbegrijpend keek ze hem aan. Hij knikte langzaam maar serieus.
'Jij weet net zo goed als ik dat je het daar binnen niet overleefd Eva. Het wordt je dood, ze maken je af.' Sprak hij serieus. Hij stapte uit de auto en ze volgde zijn voorbeeld. Met haar handen tegen haar wangen gedrukt bleef ze naast de auto staan. Ze probeerde na te denken, hélder na te denken maar dat leek ze niet meer te kunnen.
'Maar dit is niet slim..' sprak ze zachtjes.
'Zacht uitgedrukt.' Knikte hij langzaam. 'Maar dit is de enige manier waarop ik je kan beschermen, de enige manier om niet vermoord te worden. Want dat wordt je als ik je daar naartoe breng Eef.' Knikte hij. 'Ik weet hoe het daar binnen aan toe gaat.' hij had er immers zelf ook gezeten voor een moord die hij niet had gepleegd. 'Je moet nú kiezen.' Hulpzoekend keek ze hem aan, maar ze wist voor welk plan hij voorstander was.
'En jij dan?'
'Ik ga mee.' zei hij stellig.
'Je kan toch niet zomaar alles opgeven Wolfs. Niet voor mij.' Verward schudde ze haar hoofd. Hij nam haar hand vast en kneep er zachtjes in.
'Juist wel voor jou.' Zei hij zachtjes. 'Ik ga mee, ik bescherm je, voor altijd. Ik zorg dat alles goed komt.' beloofde hij haar en ineens knikte ze stellig. Ze omhelsde hem kort maar stevig en waarna ze elkaar snel los lieten. Hij gaf haar handschoenen en een helm en binnen een minuut zat ze bij hem achterop. Ze klemde haar armen stevig om zijn middel en haalde diep adem. 'Ja?' Vroeg hij voor de zekerheid en ze knikte vastbesloten.
'Rijden, nu.'