Dromenvanger

~ 59 ~

'Weet je Wolfs.. Ik wil jou niet ook verliezen.' De tranen stonden in haar ogen en lang keken ze elkaar aan.
'Ik heb m'n ontslag al ingediend..' zei hij en spijtig schudde hij zijn hoofd.
'Dan draai je het toch terug?' Zei ze zachtjes en even wist hij niet hoe hij hier op moest reageren. Hij wendde zijn blik van haar af maar keek direct terug toen ze verder sprak. 'Wil je niet meer met me werken?' Vroeg ze serieus. Woorden ontbraken hem en een traan rolde langzaam over haar wang. Hij voelde zijn hart langzaam in stukjes breken maar nog steeds kon hij niets uitbrengen. Hij wilde haar vertellen dat hij niets liever wilde maar hij kon het niet verwoorden. Ergens was hij bang dat wát hij ook zou zeggen, hij haar alleen maar zou kwetsen. En dat was het laatste wat hij wilde.
Ineens brak een glimlach door op haar gezicht en ze leek wel geamuseerd. Hij keek mogelijk nog verbaasder van die plotselinge omslag en ze veegde de traan van haar wang. 'Is dat het?' vroeg ze.
'Eef..' schudde hij zijn hoofd en hij schraapte zijn keel. 'Ik wil niets liever.' Haar glimlach werd groter.
'Blijf dan hier.' Zei ze simpel en hij knikte. Hij zou willen dat het zo simpel was. Hij zag hoe er een tweede traan over haar wang rolde en hij stak zijn hand over de tafel heen uit. Zonder haar blik van hem af te wenden legde ze haar hand in de zijne. Haar fijne, koude hand voelde zo klein en kwetsbaar in zijn grote sterke en warme greep. Hij kneep er zachtjes in en ze wende haar blik af. Lichtelijk beteuterd keek ze naar het eten op tafel. Ze had zo hard haar best gedaan en dat werd niet eens beloond. 'Wat moet ik nou Wolfs?' ineens snikte ze en ze liet haar hand uit die van hem glijden, om vervolgens haar handen voor haar ogen te slaan. 'Frank is weg en als jij ook nog weg gaat.. Ik kan niet eens voor mezelf zorgen..'
'Ik ga niet weg Eef.' Beloofde hij haar. Hij stond op en liep om de tafel heen. Voorzichtig trok hij haar handen voor haar ogen vandaan terwijl hij naast haar neer hurkte. 'Eva, ik ga niet weg.' Beloofde hij opnieuw en snikkend keek ze hem aan. Twijfelend schudde ze haar hoofd en hij knikte. 'Jawel, geloof me alsjeblieft.' Hij nam haar beide handen in de zijne en bracht ze naar zijn mond zodat hij er een kus op kon drukken.
'Oké..' zei ze kleintjes en opgelucht glimlachte hij. Hij liet haar handen los en spreidde zijn armen. Zonder er over na te hoeven denken omhelsde ze hem en stiekem nam ze zijn geur goed in zich op terwijl ze haar neus in zijn nek drukte. Ze durfde het niet toe te geven, maar dit was het enige wat ze nodig had. Hem. Zijn vertrouwde aanwezigheid, zijn sterke armen en warme knuffels die haar altijd zouden beschermen.