Dromenvanger

~ 129 ~

Bij thuiskomst troffen ze Fleur in de keuken. Ze had voor zichzelf gekookt en een enorme bende van de keuken gemaakt, zoals ze eigenlijk altijd deed. Ze was niet zo'n held in de keuken, zoals ze zelf altijd zei. En ze kon het al helemaal niet netjes houden net zoals haar vader dat kon.
Ze had het zichzelf makkelijk gemaakt met een fles wijn, harde muziek en haar voeten lagen gestrekt op tafel. 'Het voelt zich thuis hoor.' glimlachte Eva terwijl Wolfs de stereo uit zette.
'Hé! Daar zijn jullie eindelijk.' Glimlachte Fleur. Ze had hen niet eens binnen horen komen. 'Ik had bijna de politie gebeld, ik dacht die komen nooit meer terug. Jullie namen niet op.'
'Telefoon leeg.' Zeiden Eva en Wolfs in koor, ergens halverwege de dag hadden die het begeven.
'Ja, ja.' Lachte Fleur. 'Fijne eerste vakantie dag gehad?' Grijnsde ze. Wolfs negeerde haar vraag en liep de rommelige keuken in, om daar vervolgens te gaan zuchten en steunen om de rotzooi. Eva glimlachte.
'Ja hoor.' zei ze. 'Ik ga alvast douchen.' Zei ze, het was meer een mededeling voor Wolfs dan voor Fleur. Hij draaide zich naar haar om en glimlachte.
'Is goed. Wil je zo nog wat drinken? Warme chocomel?' Knipoogde hij, wetend dat ze daar geen nee op zou zeggen. Eva voelde haar wangen licht rood kleuren en bijna verlegen knikte ze.
'Graag.' Daarna liep ze naar boven.
'Wat hebben jullie gedaan vandaag?' Vroeg Fleur nieuwsgierig, zoals ze altijd was.
'Niets en heel veel.' Was het enige hoe Wolfs het kon verwoorden op dit moment.
'Interessant.' Lachte zijn dochter. Ze liet het er maar bij, het tijdschrift dat ze las vond ze eigenlijk veel interessanter. Na een tijdje kwam haar vader tegenover haar aan tafel zitten en hij keek haar net zo lang doordringend aan totdat ze op keek. 'Ja?' Glimlachte ze.
'Ik heb het haar verteld.' Het bleef stil en Fleur keek hem met open mond aan.
'Je maakt een geintje?' Serieus schudde Wolfs zijn hoofd. 'Wat goed pap!' zei Fleur enthousiast. 'En nu? Zijn jullie samen?'
'Geen idee schat, je loopt veel te hard van stapel.' Glimlachte hij kleintjes.
'Wat dan wel?'
'Ik weet het niet. We zijn allebei verward geloof ik.. Door gevoelens.. Emoties..' Fleur stond er van te kijken dat hij er zo open over sprak tegen haar. Dat deed hij nooit, tegen niemand niet.
'Wat goed dat jullie daar over gesproken hebben.' Vond ze. 'Wat zei Eva toen je het vertelde?' Wolfs dacht na en haalde zijn schouders op.
'Dat ze ook..' hij glimlachte, bijna verlegen en Fleur vond het vertederend om te zien. Alsof zij de ouder was die het verhaal van haar dolverliefde puberzoon aanhoorde.
'Van jou houdt? Verliefd is op jou?' Deed ze een gok toen hij niet verder sprak en haar vader knikte. Blij glimlachte Fleur. 'En nu?'
'Geen idee. We zien wel hoe het loopt denk ik.. Ik denk dat we vooral veel moeten praten, over de afgelopen jaren..' zei hij en twijfelend keek hij naar zijn dochter. Fleur knikte.
'Ik weet dat dat moeilijk is voor je, maar dat is wel belangrijk om te doen.' Wolfs knikte.
'Voor ons allebei.' Wist hij. 'Wil je wel een beetje..?'
'Ik bemoei me niet.' Beloofde ze. Hoe moeilijk dat voor haar zou worden, ze wist dat ze het er dan niet makkelijker op zou maken voor de twee.