Dromenvanger

~ 66 ~

Het had een paar dagen geduurd maar op het moment dat Eva zich een klein beetje beter had gevoeld was ze er gelijk weer klaar voor om te werken. Haar maag kon nog steeds niet veel verdragen, maar de misselijkheid was al ver gezakt. De koorts was ook verdwenen en daardoor liet ze zich door niets of niemand meer tegenhouden. Haar stem klonk nog schoor van de keelpijn en haar neus zat nog continu verstopt, maar dat was wel het minste.
'Wil je vanavond bami eten?' vroeg Wolfs toen hij de keuken binnen kwam. Resoluut schudde Eva haar hoofd.
'Eigenlijk wel, maar beter van niet.' Wist ze. Ze had al een week haar favoriete gerecht niet kunnen eten dus ze had het dolgraag weer naar binnen toe gewerkt vandaag. Wolfs glimlachte, hij wist dat ze nee zou zeggen hoe graag ze het ook had gewild.
'Een soepje dan maar weer?' Grinnikte hij en ze knikte.
'Graag.' Ze knikte en ineens zonk ze ver in gedachten. Lang staarde ze voor zich uit ik het niets en bezorgd keek Wolfs naar haar.
'Wat is er?' Eva keek weer naar hem en glimlachte flauw.
'Ik moest ergens aan denken.' Zei ze vaag. Wolfs knikte, als ze het niet wilde vertellen hoefde dat natuurlijk niet. 'De eerste keer dat ik Marion tegen kwam. Toen was ik ook zo ziek, koorts, verkouden.' Tegen zijn verwachtingen in begon zijn partner langzaam te vertellen en aandachtig luisterde hij. 'Ik zat voor straf buiten, midden in de nacht, midden in de winter. Dat was niet de eerste keer, maar het was wel de eerste keer dat er iemand stopte en bij me kwam zitten.' zei ze terwijl ze weer voor zich uit staarde.
'Marion?' Deed Wolfs een gok en Eva knikte.
'Ja. Ze kwam terug van een avondje uit geloof ik.. Zo vaak zagen mensen mij zitten, buren, toevallige voorbijgangers.. Niemand bekommerde zich ooit om mij. Marion wel. Ik mocht met haar mee, ze woonde op een heel klein kamertje, maar heel gezellig.' Eva moest glimlachen om die herinnering. 'En ze had warme soep. En chocomel.' Bij die woorden begon ze ineens te grijzen.
'Ah, dáár komt het vandaag.' Wolfs grijnsde met haar mee.
'Het was iets wat er thuis nooít was.' haalde Eva bijna onzeker haar schouders op. 'Het was zo speciaal. Maar goed, ik wilde in eerste instantie niets aannemen omdat ik me bezwaard voelde. Maar Marion vertelde me dat het speciale beter-maak-soep was. En ik had al in geen dagen meer gegeten dus eigenlijk nam ik het maar al te graag aan. Snel daarna kwam de politie me ophalen, die had Marion natuurlijk gebeld. Ze brachten me weer thuis. Toen begon de ellende pas echt.' Haar glimlach was verdwenen en verdrietig staarde ze naar haar handen die ze om het hete glas thee had geklemd. Wolfs legde zijn hand beschermend over die van haar heen en ze glimlachte weer flauw. 'Maar ik was wel snel beter.' Zei ze ineens met een glimlach en hij lachte.
'Hoe oud was je?' Eva haalde haar schouders op.
'Nog geen tien, geloof ik. Sindsdien wandelde Marion altijd langs dat plekje, en ik ging er meestal expres zitten want dan mocht ik soep komen eten.' Ze glimlachte naar elkaar. 'Het jaar daarna is ze naar de politieacademie gegaan, en daarna ving ze me nog vaker op.' Ze had veel aan haar beste vriendin te danken en ineens realiseerde ze zich dat ze haar daar te weinig voor bedankte.