Dromenvanger

~ 70 ~

'Weet je zeker dat het goed met je gaat Eef? Je bent zo afwezig de laatste tijd.' Vroeg Marion bezorgd aan haar vriendin toen ze haar even had bekeken.
'Ik ben nog wat moe.' Was Eva haar excuus.
'Los van het ziek zijn. Daarvoor ook al.'
'Oh.' Eva haalde haar schouders op. Ze dronk het laatste beetje soep uit het kommetje en legde de lepel er daarna in. Ze werd gek van al die soep, maar het was het enige wat haar maag het beste kon verdragen op dit moment. 'Geen idee. Gewoon moe.'
'Je werkt ook veel te hard.' Knipoogde Marion.
'Zeg jij.' Knikte Eva en ze lachte. 'Wat moet ik anders?' Ze had helemaal niets. Alleen haar werk. Marion glimlachte en lang keek ze haar vriendin in stilte aan. 'Wat?' Vroeg Eva niet-begrijpend. Verontschuldigend schudde Marion haar hoofd. 'Jawel, zeg nou maar.' Lachte Eva. Ze wist dat Marion iets had willen zeggen en ze kon er niet tegen als ze het dan niet te weten kreeg. Ze wilde nou eenmaal altijd graag alles weten.
'Ik had altijd toch ergens gedacht dat je er gewoon voor zou gaan.'
'Wat bedoel je?' niet-begrijpend keek Eva haar aan. Marion glimlachte verontschuldigend.
'Met Wolfs.'
'Sorry?' Er ontsnapte een lach uit Eva haar mond en ze keek niet meer alleen vragend maar ook verbaast.
'Ja. Of dat hij de stap zou zetten.' knikte Marion serieus.
'Wáár heb je het over Marion?' Eva probeerde zo onschuldig mogelijk te lachen, maar eigenlijk voelde ze zich behoorlijk zenuwachtig worden. Ze wilde het helemáál niet over dit onderwerp hebben.
'Je weet best wat ik bedoel.' Knipoogde Marion en ineens keek Eva haar strak aan. Marion bleef het bijzonder vinden hoe Eva dat kon, hoe ze zo snel al haar emoties leek uit te kunnen schakelen.
'Ik weet niet waar je het over hebt.' Hield ze zich van de domme.
'Oké.' Werd er geglimlacht. 'Als je het er niet over wil hebben, moet je dat zeggen Eef. Maar doe niet alsof je van niets weet.' Eva zuchtte en haar strakke blik verzachtte iets. Langzaam steeg het bloed naar haar wangen en dat zorgde ervoor dat die licht rood kleurde. Maar ze gaf geen reactie, en dat was reden genoeg voor Marion om er op door te gaan. 'Waarom ga je er niet gewoon voor dan?' Opnieuw zuchtte Eva en het bleef lang stil. Uiteindelijk keek ze weg en onzeker staarde ze in de verte.
'Ik kan het niet.' Zei ze uiteindelijk bijna fluisterend.
'Waarom niet?' Eva haalde haar schouders op. 'Je bent gék op die man Eef, doe er nou eens wat mee.' Eva knikte en langzaam voelde ze de tranen opkomen. 'Hé. Ik wil je niet verdrietig maken.'
'Dat is het niet.' schudde Eva haar hoofd.
'Wat is het dan?'
'Ik kan het gewoon niet.' Fluisterde ze weer. Voordat er gevraagd kon worden waarom niet gaf ze zelf al het antwoord. 'Ik hou van hem.' Een traan rolde over haar wang. 'Teveel om hem kwijt te raken.' Snel veegde ze de tranen weg en ze stond op. 'Ik moet weer terug. Ik betaal wel.' voordat Marion nog iets kon zeggen had ze een kus op haar wang gekregen en was Eva het café in gevlucht om hun lunch af te rekenen.

We zitten al op de helft van dit verhaal 🙄