Dromenvanger

~ 96 ~

Ze schrok van de warme hand die ineens langs haar wang streelde. Ze realiseerde zich nu pas dat ze hem wel degelijk binnen had horen komen en met een flauwe glimlach keek ze naar hem. 'Hoe gaat het met je?' vroeg hij bezorgd, bezorgdheid die hij met een glimlach probeerde te verbergen.
'Ik mag naar huis..' gaf ze geen antwoord op zijn vraag en hij knikte opgelucht. Ze zag trots in zijn ogen en in zijn glimlach die dit keer oprecht was. 'Breng je me?' fluisterde ze, ineens onzeker.
'Ik ga een rolstoel halen en dan breng ik je..' Hij streelde weer langs haar wang en ze glimlachte, opgelucht en blij waarna ze haar ogen sloot.
Vijf minuten later was hij terug met een rolstoel. 'Eef?' fluisterde hij en hij boog weer over haar heen. Direct opende ze haar ogen weer en hij glimlachte. 'Kom.' Hij hielp haar overeind en ook al vond ze dat ze dat prima zelf kon, waardeerde ze zijn hulp enorm.
Ze keek naar de vreselijke ziekenhuis kleding die ze aan had waarna ze hem vragend en onzeker aankeek. Hij hield een plastictas in de lucht en sloot de gordijnen om haar bed heen. Ze glimlachte opgelucht en dankbaar hoewel ze zich lichtelijk ongemakkelijk voelde toen hij haar zonder pardon hielp met omkleden. Hij haalde als eerste schoon ondergoed uit het tasje en legde het naast haar neer waarna hij haar hielp uitkleden. 'Heb jij het gehaald?' vroeg ze zachtjes.
'Marion. Ik ben hier gebleven.' Ze glimlachte dankbaar en hij glimlachte terug. Ze probeerde snel haar bh sluiting vast te haken maar de wond in haar buik deed zoveel pijn, dat alles pijn deed.
'Eef..' fluisterde hij en hij liet zijn handen over haar bovenarmen strelen. Ze keek hem aan en hij keek strak terug terwijl zijn handen naar haar blote rug gleden. Ze zag in zijn ogen dat het hem moeite kostte zijn blik niet te laten afdwalen en ze was hem dankbaar dat hij die moeite wél nam. Ze glimlachte kleintjes naar hem toen hij zonder zijn blik te verplaatsen haar hielp een schone slip aan trekken, alsof het niets was. 'Gaat het?' vroeg hij bezorgd toen haar gezicht vertrok. Ze knikte moedig, al wist hij hoeveel pijn ze had.
'Ja. Ik wil gewoon graag naar huis.' Hij knikte en hielp haar met de rest. Uitgeput van het omkleden zuchtte ze toen hij haar naar de rolstoel hielp. 'Wacht even..' fluisterde ze. Haar benen trilde en ze had moeite om erop te blijven staan. Hij merkte dat direct en hield haar nog steviger vast als daarvoor. 'Dankjewel..' zei ze nog altijd op fluister toon en ze sloeg haar armen om zijn nek. Hij trok de stoel achter haar en liet haar erin zakken, maar ze leek niet van plan hem los te laten. Voorzichtig streelde hij langs haar wang en langzaam liet ze hem los. De tranen stonden in haar ogen en eentje rolde langzaam over haar wang. Met zijn wijsvinger ving hij de traan op waarna hij voorzichtig een kus op die plek drukte. 'Kom we gaan naar huis,' fluisterde hij en ze knikte vermoeid maar blij. 'Naar ons huis.'