Dromenvanger

~ 33 ~

Gapend sleepte ze zichzelf van de trap. Het was allang tijd geweest om weer op te staan en ze moest nog ontbijten voordat ze naar het werk kon.
Ze vond haar vriend fluitend in de keuken. Dat het een van zijn favoriete plekjes was in huis, wist ze als geen ander. Maar dat hij zó goed gehumeurd was, was nieuw voor haar. Zeker op een tijdstip als dit. Hij had altijd tijd nodig om wakker te worden en aanspreekbaar te zijn. 'Jij bent vrolijk.' Was het eerste wat ze zei toen ze de keuken binnen stapte. Automatisch liet ze zich op haar eigen stoel zakken en ze nam een slok van de thee die voor haar had klaar gestaan. Het was net niet meer warm, maar het was nog net niet lauw.
'Altijd.' lachte hij en ze verslikte zich in de vloeistof. 'Hé.' Quasi beledigd keek hij haar aan en met haar mouw veegde ze de thee van haar kin.
'Laat me niet lachen Wolfs.' Schudde ze haar hoofd. 'Jij bent alles behalve vrolijk in de ochtend.' Hij grijnsde en met het goed gevulde bord liep hij naar haar toe.
'Nou, nou.' Grinnikte hij. 'Niet zo overdrijven.' Ze nam het bord aan zonder hem te bedanken begon ze aan het gebakken eitje. 'Ik ben altijd goed gehumeurd. Zeker in vergelijking met jou vandaag.' Zuchtend keek ze hem aan en verontschuldigend hief hij zijn handen op. 'Wat is er?'
'Niks. Ik ben gewoon moe.' Zuchtte ze. 'Ik doe geen oog meer dicht met jou naast me.'
'Op je.' Haalde hij zijn schouders zo nonchalant mogelijk op, maar de twinkeling in zij ogen verraadde hem. 'Onder je.'
'Ja, ja.' Knikte ze snel. 'Precies.' Hij grijnsde en ze glimlachte flauw. 'Ik wil vannacht gewoon slapen, oké.'
'Ik heb je nog nooit horen klagen.' Schudde hij zijn hoofd.
'Ik klaag ook niet.' Een brede glimlach brak door op haar gezicht. Ze klaagde absoluut niet, maar ze merkte dat het slaap te kort haar begon te breken. 'Ik heb gewoon een beetje extra slaap nodig.' Zei ze simpel terwijl ze het gebakken eitje opat.
'Vooruit dan. Alleen vanavond.' Knikte hij zo serieus mogelijk en ze rolde met haar ogen.
'Mannen.' Maar ze kon niet zonder hem. 'Maar vertel, sinds wanneer ben jíj zo vrolijk in de ochtend?'
'Altijd.' hield hij nog steeds vol en bijna verslikte ze zich opnieuw. 'Wat nou. Ik ben een ochtendpersoon hoor.' zei hij zo overtuigend mogelijk.
'Sinds wanneer?' Vroeg ze onbegrijpend.
'Sinds ik naast jou wakker word.' Grijnsde hij. Ze wilde hem serieus aankijken maar ze voelde haar mondhoeken omhoog krullen.
'Slijmbal.' Knikte ze.
'Echt waar.' Geloofde hij zijn eigen woorden nog steeds. Serieus knikte ze en ze schoof de laatste hap naar binnen. Daarna ruimde ze de spullen op in de keuken en ze nam een flesje water uit de koelkast om mee te nemen.
'Kom.' Ze legde haar hand op zijn schouder en boog over hem heen. Intens kuste hij haar en ze verlangde nu al weer naar meer. Maar dat kon nu niet, de werkdag zou zo beginnen. En dan waren ze niets meer dan collega's.