Dromenvanger

~ 44 ~

Na even twijfelen besloot ze toch de stilte te verbreken. 'Mag ik wat vragen?' Naast elkaar zaten ze op een bankje bij het Vrijthof, even een halfuurtje in de zon en weg van het werk.
'Dat hangt er vanaf.' Grapte hij en ze glimlachte. Hij keek haar vragend aan terwijl zij voor zich uit keek.
'Toen ik zwanger was..' begon ze voorzichtig met praten. Het bleef een gevoelig onderwerp voor haar en ze sprak er eigenlijk liever niet over. 'Toen wist je het al, zei je. Toen ik je het vertelde.' Voorzichtig keek ze hem aan en hij knikte. 'Hoe dan?' Vroeg ze onbegrijpend. Wolfs glimlachte flauw.
'Ik kén je.' Zei hij simpel en Eva zuchtte. Dat was niet het antwoord waarom ze had gehoopt. 'En je had de bijsluiter van de test op de keukentafel laten liggen.' Eva moest lachen en zuchtend keek ze hem aan.
'Slim, Eva.' Zei ze tegen zichzelf en hij knikte grinnikend. Hij was blij dat ze kon lachen, dat gebeurde namelijk nooit als ze het over dit onderwerp hadden. 'Dan wist je het al best lang.' Zei ze bedachtzaam en hij knikte. Waarschijnlijk wist hij het vrij snel nadat zij het wist. 'Waarom heb je niets gezegd toen?' hij glimlachte en ze knikte. 'Dat is waar.. Maar ik begreep al die dubbele opmerkingen na de hand pas.' ze wist wat hij met zijn glimlach had willen zeggen.
'Het was niet aan mij om er over te beginnen.' Zei Wolfs serieus en Eva gaf hem een kort knikje.
'Dankjewel, daarvoor.' hij had haar de tijd gegeven het op haar eigen tempo te doen en daar was ze hem dankbaar voor. Hij glimlachte. 'Was je niet boos op me?' Vroeg ze voorzichtig. Hij had nooit geuit dat hij er boos over was, maar misschien was hij dat wel geweest. 
'Boos? Waarover?' Verbaast keek hij haar aan.
'Dat het van hem was.' Zei Eva twijfelend. Het bleef even stil.
'Ik kan me herinneren dat ik toen iets tegen je gezegd heb.' Zei Wolfs bedachtzaam en Eva wist gelijk wat hij bedoelde.
'Het was van mij.' Zei ze en hij knikte.
'Ik ben niet boos op je geweest. Jij maakt je eigen beslissingen en daar heb ik niets mee te maken.' Vond hij. Toch zag Eva dat niet helemaal zo.
'Als het aan hem had gelegen was jij dood geweest Wolfs. Ik vertrouwde hem, in plaats van jou.' Zei ze serieus.
'Dat had ik ook aan mezelf te danken.' Wist hij.
'Waarom heb je toen eigenlijk niets verteld? Ik dacht echt dat je crimineel geworden was Wolfs.' Hij lachte en knikte. 'Het is niet grappig.' Glimlachte Eva.
'Als ik het jou had verteld Eef, dan had je me tegengehouden.' Glimlachte Wolfs en Eva keek hem serieus aan.
'Ja precies. Jij met je stomme plannen altijd.' hij lachte verontschuldigt, wetend dat er geen woord van gelogen was. 'Iemand moet het doen. Jou tegenhouden.'
'En ik ben blij dat jij het doet Eef.' Knikte hij. Eva knikte ook en ze stond op.
'Als je maar weet hoe vermoeiend het is.' hij glimlachte en zij kon haar glimlach ook niet inhouden. 'Kom je?' het was weer tijd om terug aan het werk te gaan.