Dromenvanger

~ 52 ~

Eigenwijs als hij is, had hij de zware boodschappentassen naar beneden getild. Zuchtend keek Eva naar haar partner, die zijn hand tegen zijn ribben had gedrukt. 'Wát had ik nou gezegd Wolfs?' Hoofdschuddend keek ze hem aan. 'Doe nou eens niet zo eigenwijs. Straks heb je er alleen maar meer last van als je het blijft forceren.' Want dat was wat hij deed.
'Ja, ja.' Reageerde Wolfs nijdig en hij ging weer verder waarmee hij bezig was geweest.
'Als je nou eens één seconde wacht.' Zuchtte Eva. Hij kon soms zó eigenwijs zijn dat ze er moe van werd.
'Ik kan dit prima zelf Eva.' Vond Wolfs. Eva hief haar handen op en ze liet haar partner maar gaan. Ze had hem al vaak genoeg gewaarschuwd en ze was nou eenmaal niet zijn oppas.
Ze was terug naar boven gelopen toen de bel was gegaan en ze had Fleur binnen gelaten.
'En, hoe gedraagt 'ie zich?' Vroeg ze lachend terwijl ze Eva achterna liep richting de keuken.
'Eigenwijs.' Was het enige wat Eva daarover te zeggen had. 'Stront eigenwijs.' Verbeterde ze zichzelf. Fleur lachte, ze had ook niet anders verwacht.
'Wat eten we?' Vroeg ze direct toen ze de keuken binnen kwam, daar kwam ze immers voor.
'Hey lieverd.' Glimlachte haar vader naar haar. Fleur liep naar hem toe en ze drukt een kus op zijn wang.
'Doe jij een beetje rustig, meneertje?' Vroeg ze terwijl ze haar vader doordringend aan keek.
'Ja, ja.' Reageerde hij tegen haar zoals hij net tegen Eva had gedaan. 'Ik mankeer niets hoor.'
'Je hebt gekneusde ribben pap. En je had héél veel meer kunnen mankeren.' Zei de jonge vrouw wijs. Eva glimlachte toen ze het zuchtende gezicht van haar partner zag. Hij hield er niet van om op zijn plek gezet te worden en al helemaal niet door zijn dochter.
'Ik kan toch wel koken, alsjeblieft zeg.' zuchtte Wolfs. Hij vond het vreselijk dat de vrouwen deden alsof hij niets meer kon nu.
'Kóken, ja.' Reageerde Eva gelijk. 'Geen zware boodschappentassen tillen.' Zei ze streng.
'Páp.' Bestraffend keek Fleur hem aan.
'Als jij niet zoveel chocomel koopt, zijn de tassen niet zo zwaar.' Bracht Wolfs er tegen in. Hij keek zijn partner lang aan, en zij glimlachte alleen maar terug.
'Maar wat eten we nou?' Wilde Fleur nog steeds weten. Zonder te vragen trok ze de zware tassen op het aanrecht, zodat haar vader niet meer hoefde te bukken.
'Fleur.' Wolfs zuchtte diep en geïrriteerd, geen van beide vrouwen begreep dat hij géén hulp nodig had.
'Mooie naam hè.' Knikte Fleur serieus. Eva lachte vermakelijk maar probeerde het te verbergen achter haar hand terwijl Wolfs er alles behalve vrolijker van ging kijken. 'Oké, ik ga wel zitten.' besloot zijn dochter. Ze schoof bij Eva aan tafel en bladerde door een of ander boekje dat daar lag maar wat haar totaal niet interesseerde. Het viel stil in de keuken terwijl Wolfs eigenwijs de boodschappen bleef uitpakken. Het was nou eenmaal zíjn huishoudelijke taak en een beetje pijn bracht daar geen verandering in.