Dromenvanger

~ 121 ~

In de afgelopen jaren hadden ze zoveel spullen bij elkaar verzameld, dat er geen begin meer te vinden was. Het probleem was niet dat ze er geen plek voor hadden in huis, want het oude pension had kamers en ruimte zat. Het probleem was dat door de jaren heen haar oude slaapkamer was veranderd in een rommelkamer. Jaren lang dumpte ze er alles wat ze er in kwijt konden.
Ze kwamen hier ook niet vaak, alleen als ze wat nodig hadden. Maar dit keer was het anders. De kamer moest leeg, want het had een ander doel gekregen.
Hij was alvast begonnen, anders zou geen van beide er ooit een begin aan maken en zuchtend stond ze in de deuropening. Ze keek hier zo ontzettend tegenop. 'Waarom moet dit ook alweer?' Zuchtte ze en hij glimlachte. Ook hij had wel wat beters te doen.
'Omdat jij niet elke nacht tien keer de trap op en af wil lopen.' Zei hij serieus.
'Oh ja.' Knikte ze, dat was het. 'Nou vooruit dan.' Ze hadden dit klusje sowieso al veel te vaak uitgesteld. Nieuwsgierig boog ze over hem heen, hij had een doos met oude foto's gevonden. Foto's uit zijn jeugd. 'Dat ben jij.' Wees ze op de foto en lachend knikte hij. 'Niets verandert.' Glimlachte ze. Hij was wat ouder, wat grijzer en wat wijzer geworden, maar hij had nog steeds dezelfde glimlach en dezelfde ondeugende twinkeling in zijn ogen. Ze ging naast hem om te grond zitten en ze leunde tegen hem aan. Samen bekeken ze zijn schoolfoto's. Ze besefte dat hij er aanzienlijk meer had dan zij. 'Hoe oud was je hier?'
'Een jaar of twaalf.' Zei hij terwijl hij de datum bekeek.
'En was dit je stoere blik?' Glimlachte ze. De vrolijke glimlach die hij op de voorgaande foto's had gehad was ingeruild voor een serieuze blik.
'Absoluut.' moest hij lachend bekennen. 'Vind je het niet stoer dan?'
'Ontzettend.' Knikte ze quasi serieus. De stoer-kijkende blonde jongen torende een stuk boven zijn klasgenootjes uit en daardoor viel hij extra op. Hij stak de foto achter in het stapeltje en in stilte keken ze naar de nieuwe foto. 'Waar sta je?' vroeg ze uiteindelijk.
'Ik heb géén idee.' Zei hij serieus en ze gniffelde. 'Ik ben er echt niet.' Was uiteindelijk zijn conclusie en hij stak de foto weg.
'Misschien was je ziek.' Zei ze simpel maar op de volgende drie klassenfoto's was haar vriend ook nergens te bekennen.
'Ben ik na m'n twaalfde überhaupt nog op school geweest?' vroeg hij serieus en ze lachte hard.
'Dat zou jij toch moeten weten.'
'Ik heb echt geen idee.' Lachte hij en hij borg alle foto's weer op.
'Misschien was je druk met spijbelen?' Grinnikte ze en hij hielp haar overeind.
'Die kans is vrij groot inderdaad.' Knipoogde hij. Liefdevol streelde hij over haar buik en hij zakte door zijn knieën om haar buik te kussen. Met een glimlach streelde ze haar vingers door zijn grijze lokken. 'Kom, die kamer moet leeg. Voor ons kleintje er is.'