ZEYNEP... Espila
Kanatlanıp uçacağım sanki. İçimde saklanan dünya, bir rüya şimdi. Öyle ki kıpır kıpır... Başım dönüyor. Gerçekten ama gerçekten başım dönüyor. Şimdi ben hülyalı bakışlarla görüyorum her şeyi. Her şeyin daha güzel göründüğü. Acıların hükmünü yitirdiği bir andayım. Anlatamadığım tüm mutluluklarım engelleyemediğim gülümsemede saklanmış. Gülümsemekten daha başka bir şey yapmak istiyorum oysa ki. Bu duyguları saçmak istiyorum sonsuzluğa. Bu mutluluk gök yüzünde asılı kalsın. Altında yaşayan her insana bir umut olup bulaşsın. Şimdi ben... Bu duygularla insan üstü bir şeyim. Canını isteseniz de acıtamayacağınız... Her şeyi kolaylıkla görmezden gelebilecek bir insan. Buluştuğu o hazinede arzu ettiğim her şey var. O hazine ki bende ki karanlığı öldürdü. Öyle ki safi ışığa kestim. Elimin ayağımın tutmaması pır pır eden kalbimin hızlı çırpınışından. Elini tutup aşkın mihrabına yürüdüğüm adamdan alıyorum gücümü. Şaşılası bir şey. Bu kadar mutluyken bu denli sarhoş olmak. İşimi zorlaştırıyor. Kayıp gidiyorum kalabalıkların konuşmalarından. Odaklanamıyorum. Kanatlarını çırparak uçmak isteyen bir kuşum sadece... Etrafında dönüp duran insanları anlayamayan... Espila'yım. Eskiden gök yüzü daha mı maviydi. Daha mı parlak. Daha mı özgürmüş bulutlar. Sanki hiç olmadıkları kadar hızlı uçuşuyorlar. Gülümsüyor bulutlar.
Gülümsüyor Espila. Yani ben... Bu mutluluk sahici ve Ali var yanı başında. Onun kuyudan çekip getirdiği suyu içiyor. Kavrulmuş teninden ter damlacıkları süzüyor toprağa. Güneş o yumuşak kahverengi saçlarının uçlarını sarartmış. Genç ve güçlü... Toprağıyla uğraşan bir adam. Gözlerinde yine o saflık var. Geçmişini bilmeyen Eymen. Daha çocuk... Belki daha mutlu. Bir ademoğlu şu an belki ama... Yine de onun içini karıştıran bir nefis taşıdığına inanmak zor. Yorulmuş... Karısının getirdiği yemeği yiyip dinleniyor. Yeniden aşık oluyorum onları izlerken. Bu kadar güzel miyiz diye soruyorum kendime? Böylesine hayranlık uyandırıcı bir aşk hikayesini nasıl olurda kirletmiş olabilirim. Bunu bana yaptıran ne? Ben toza toprağa gömülmüş, alın teri dökmüş. Ve Espila'sını böylesi bir bağlılıkla seven bu adama nasıl olurda ihanet edilebilir. Şimdi geçmişimi izlerken... En doru tabiriyle ruhun o inanılmaz hafifliğindeyim. Yaptıklarımı duyduğunda yıkılan bu adam bana geri döndü. Ona daha da hayran olmamak mümkün değil. Onu öldüren adamla birlikte olmuş bir kadını sevmeye devam ediyor. Onun hasta odasında onunla birlikte acı çekiyor. Ve benimle evlenmek istiyor. Babür'e rağmen... Bana rağmen... Anlıyorum ki onun aşkı benimle ilgili değil. Acı çekse de aşk ateşinin etrafında yanıp kavrulmaktan geri durmaya niyeti yok. Sanırım bu aşk ona verilmiş bir hediye. Ben sadece şanslı bir figüranım. Onu aldattığı halde... Hala yanımda olması... Evet bu bana yetmeli. Yüzüne her baktığımda içime iğneler batsa da. Yanımda olsun. Benimle olsun istiyorum. Bunu ona söyleyemesem de ondan vazgeçmek hayattan vazgeçmekten daha zor. Her durumda değişmeyen bir şey var. Onu hak etmemem. Şimdi güneşin en yakıcı zamanında birlikte yemek yiyoruz. Gülümsüyor. Henüz olgunlaşmamış bir sevgiyle bakıyor gözlerime. Sanki inanamıyormuş gibi bir hali var. Espila'nın onu sevdiğine inanamıyor sanki... Ona yemek getiren karısına aşık. Gülümseyen Espila ise toprağı okşuyor. Bir şeyler fısıldıyor toprağa. Gizemli bir kadın. Her şeyi biliyorum diyen bakışlarında kocasına olan sadakatini okuyabiliyorum. Keşke beni duyabilse. Keşke neler yaşandığını ona sorabilsem. Yemeğini bitiren Eymen Espila'nın getirdiklerini toparladı ve ayağa kalktı. Çıkını Espila'ya uzattı.
Hadi sen eve git. Güneş çarpmasın. Bende birazdan gelirim."dedi Eymen. ___" Yardım etmek istiyorum." ___" Hayır Espila eve git. Ben halledebilirim." ___" En azından beklemem izin ver."diye dudak büktü kız. Eymen ona yanaştı. Ellerini kaldırdı. Yüzünü tutmaktan korkuyordu adeta. Ona bakmaktan bile çekiniyordu. Ellerini indirdi. Ona dokunmak için yeterince temiz olmadığını düşünüyordu belki. Espila yanına düşmüş elini tutup yanağına götürdü. Gülümsedi. Eğilip öptü karısını. Şimdi yüzyıllar sonra yine aynı kadınla evlenmek isteyen adam. Sadıklığıyla aşkı hayrete düşüren adam. Espila onun uçları sararmış uçuşan saçlarını okşadı. Eymen rahatsızlıkla çevrede onları görebilecek birileri var mı diye bakındı. Kimsenin olmadığına kanaat getirince eğilip öptü. ___" Hadi eve git. Birazdan gelirim."diye fısıldadı. Bir daha öptü. Aslında onu göndermek istemiyor gibiydi. Kız onun güçlü kollarından kolaylıkla sıyrılıp uzaklaşırken... Onu bir daha tutup kendine çekti. Bu defa daha büyük bir tutkuyla öptü... Sonra gitmesine izin verdi. Toprak yolda kaybolana karda arkasından baktı. Gözünü kırpmadan. Öylece izledi onu. O görünmeyene kadar. Hatta sonra bile. Sonra toprağına döndü. Uyanmayı, bedenime geri dönmeyi bekledim. Uzun zamandır ikimizle ile ilgili hiçbir şey hatırlatmıyordu ruhum. Bu küçük anı için minnettardım. Şimdi yatağımın ucunda belki de elimi tutan Eymen. Ve gerçekten farkı olmayan bir sanrıda toprağına alın terini akıtan Eymen... Hayranlıkla onu izledim. Bir an benden haberdar olmasını diledim. Nasıl bir hatıra bu kadar canlı olabilir. Bu denli gerçek. Eymen'in görüntüsü birden buharlaştı. Orda öylece kaldım. Sonra ruhum bir yere çekildi. Hızlı adımlarla koşturan Espila'yla buluştum. Onu takip eden biri vardı. Babür'dü alnı kırışmış ve terliydi. Bir şeyin farkına vardım. Bu terlemiş kederli yüzlü Babür farklıydı. Daha toy ve çocuksuydu. Katil olmak o katı acımasızlığı bir anda yüz hatlarına kazımış olamazdı. ___" Bilgeler başınıza iş açacak Espila. Onlar huzursuz."diye uyarılarda bulunuyordu. Espila adımlarını daha da hızlandırdı. Babür onu kolundan kavradığı gibi durdurdu. Espila elini çekmeye çalışsa da başarılı olamadı. ___"Başka çözüm yolu yok mu? Lütfen Espila benden senin katilin olmamı nasıl istersin? Seni öldüremem... Yapamam..." Espila durdu. Ne söyleyeceğini bilemez bir hali vardı. Babür korkmuş ve çaresiz görünüyordu. Bense bu hatırladıklarımın ne anlama geldiğini anlama çabasındaydım. Bugünü kadar ki bütün sanrılarla çelişiyordu.
Ölümü bu kadar büyütme gözünde... Benim ölümüm her şeyi düzeltecek... Tüm bu olanların önüne nasıl geçebiliriz yoksa? Babür sen benim dostumsun, Eymen benim ölümüme asla izin vermez anlamıyor musun? Bense halkımı korumak zorundayım. Göç sona ermek üzere. Bilginin esilalılarla gitmesine izin veremem. Ademoğullarıyla bağlantıları kalmamalı."dedi. Sesi de kendisi gibi narin ve ikna ediciydi. Babür hiçbir şey anlamıyordu. Yüzünde acı, isyankar bir ifade vardı. Bağırarak kaçmaya başladı. ___" Başka bir yolu olmalı. Başka bir yolu var. Seni öldürmek zorunda değilim. Bunu yapmayacağım. Sen yaşayacaksın..." Espila onun hızla koşarak kaçışını izledi. Onu mecbur ettiği şey için üzgün görünüyordu. Kendi kendine fısılda dı. ___" Başka bir yolu yok Babür ben ölmek zorundayım."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ESİLA'NIN KAYIP KIZI(tamamlandı)#wattys2017
Ciencia Ficción"Aşık olduğum tek kadın. Nasılda hırçın, pervasız. Bu şehir midir bende ki aşkı harlayan? Bir mum gibi eritip, ay misali ışıtan. Nasıl da vuruyor bakışları insanı bağrından. Hüzün kokan sokakları kopup gelmiş geçmişin hazanından...
