MÜLHEM

6.BÖLÜM: "HAPİS"

Keyifli okumalar...

🌌

Bazen sonuçlarını düşünmeden birşeyler yapardık. Ben zeki kadındım sonuçlarını düşünürdüm.
Buket'tin kafasına vazoyu atarkende sonuçlarını düşünmüştüm ama dikkate almamıştım. Kapıdaki polis memurunun sesiyle düşüncelerimi yarıda kesmek zorunda kalmıştım.

"Efsa Mercan ve Emir Asaf Demirkan bizimle karakola kadar gelmeniz gerekli ."

Emir Asaf sakin sesiyle,

"Efsa'yı anlarım ama ben neden geliyorum?"

"İkinizin hakkında şikayet var."

Ani gelen gülme isteğiyle, kahkaha atmaya başlamıştım. Polis memuru bana deli görmüş gibi bakıyordu. Gülmeye son verip,

"Ya gelmessem?"

Bu sefer Emir Asaf'ın da delici bakışlarını üzerimde hissede biliyordum. Polis memuru beline takılı olan kelepçeyi havaya kaldırıp salladı.

"Beni zor kullanmak zorunda bırakmayın."

Yüzümdeki sırıtmayı silip, ciddi bir hâl aldım.

"Siz beni değil Emir Asaf'ı götürün.
O attı vazoyu."

Nedense Emir Asaf bu duruma hiç şaşırmamış gibi yüzüme bakıyordu.
Bir an sanki vicdanım sızlamıştı.

"İkiniz hakkında da şikayet var. Buyrun arabaya geçelim."

Emir Asaf sesizliğini bozup,

"Biz kendi arabamızla geliriz."

Polis memuru itiraz etmek için ağzını açmıştı fakat Emir Asaf konuşmasını engelleyerek,

"Kaçacak değilim."

Polis memurunun yüzünde hâla tereddüt vardı ama galiba Emir Asaf'ın kaçmayacağına emindi.

"Pekâlâ, bizi takip edin."

Emir Asaf hiçbir şey demeden. Benide kendisiyle beraber içeriye sürüklemeye başladı. Polis memurundan uzaklaştıktan sonra bana dönüp,

"Üzerine birşey al."

Gözlerimi devirip, montumu askıdan alıp, siyah topuklu botlarımı giymek için yere eğilmiştim fakat botlarımın önü biraz yırtılmıştı hatta botlarımın tabanı kopmak üzereydi. Parmaklarımın ucunu kopmak üzere olan yere getirip sürttüm. En yakın zamanda bot almam gerekliydi. Kafamı kaldırdığımda
Karşımda bana bakan bir Emir Asaf vardı.

Görmüştü.

Botlarımın kopmak üzere olduğunu görmüştü. Bana olan bakışını asla unutmayacaktım. Acıma değildi buna emindim. Farklı bakmıştı.
Sanki hiç görmemiş gibi yapıp kafasını diğer tarafa çevirip,

"Arabada bekliyorum."

Arkasından acı bir tebessümle baktım. Az bir zaman olmuştu onu tanıyalı ama benim utandırmamak için görmemezlikten geldiğini biliyordum. O vefalı adamdı.
Her adımımda daha çok kopan botumla beraber arabaya yürümeye başladım. Evin kapısını arkamdan sert bir şekilde kapatıp
Kara ilk adımımı attım zaten atmamla beraber ayağıma giren sular bir olmuştu. Soğuktan gözlerim dolmuştu. Arabanın kapısını açıp kendimi hızlı bir şekilde içeriye attım. Arabanın içerisi baya sıcaktı bu benim ısınmamı sağlıyordu. Polis arabasının hareket etmesiyle beraber Emir Asaf arabayı çalıştırmıştı. İkimizde konuşmuyorduk. Bunun biraz önce yaşadığımız olayın yan etkisi olduğunu fark etmiştim. Yüzüme her zamanki gülümsememi yerleştirip,