"Ben nasıl bir kadınım?"
Sigarasını dudaklarının arasına götürüp, içine çekti.
"Sen..."
Düşünüyormuş gibi bir hali vardı. Heyecanla cevabını beklemeye başladım.
"Sen eli öpülecek kadınsın...Efsa."
Beni tam kalbimin ortasından vurduğunu bilmeden bu c...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍷
Kara sevda derler, iki kişinin çok sevmesine. Bizim ki ise; Katran karası.
Katran karası.
Zifir bir toplumda yiğme edilmiş katran karaları. Birlikte sevdiğimiz, güvendiğimiz tutkular. Tutku değilse ne yapardınız? Evet zor olurdu. Banada olduğu gibi. Gözlerim ormanın derinliklerinde bulunan ucsuz kuyulara benziyordu. Bir bakarsın var. Bir bakarsın yok. Olup olmadık yerlerde kendi kendini bitiren oyunlar oynayan insanlar, fazla acımasızlardı. Gençliğin verdiği acemiliğe sığındım hep. Belki suçsuz sayılırım diye. Sağa sola çarpan bedenim bir viraneydi. Duman kokusunun beni alt ettiği gerçeği zihinime düştü. Bilinen tüm sevaplarım günahlarıma bedeldi. Şafak sökülürken sesizce izleyenlerdim. Kimse görmesin sesizce izleyeyim diye tek başıma izlerdim. Benim aklım bir tek onda takılıysa, zihinimin doğru çalıştığını kim söyleyebilirdi? Kimse.
Deliydim.
Vucüdumdaki keskin ağrıları yok saymaya çalıştım. Olmadı. Yok sayamadım. Geçmiş ve gelecek arasındaki keskin çizgiye sığındım. Olup olmadık yerlerde sakince gezinmek benim huyumdu. Kendi kendimi bitirmek ise yine benim huyumdu. Etrafımdaki seslere kulak asmadım zira ses falan yoktu. Morga uzanmış bedenim, kirliydi. Asaf'ı bekledim gelip kurtarsın diye. Göz kapaklarım bana inat açılmaya başladığında, yutkunmam gecikmedi. Yutkunamadım. Boğazımdaki keskin acı yutkunmamı istemedi.
"Asaf?"
Seslenişime saniyeler sonra saçlarımdaki el cevap verdi. En son büyük bir patlama sesinden başka birşey hatırlamıyordum. Zihinim karmakarışıktı.
"Hımm?"
Boğazımın acısına katlanarakta olsa konuşmayı başlardım.
"Sen iyi misin?"
Cevabının iyim olması bekledim. Saçlarımdaki elleri, saçlarımda daha fazla gezindi. Gözlerimle baş ucumdaki Asaf'ı buldum. Berbat gözüküyordu. Üzerinde yanmış ve duman kokan kıyafetleri vardı. Yüzü bir nebze siyah dumanlardan temizlenmişti fakat üstü için aynı şeyi söyleyemezdim. Uzunca bir süre ona baktım.
"İyiysen, iyim."
Bakışlarım Asaf'ın üzerinde gezinmekten yorulduğunda, gözlerimi kapattım.
"İyi gözükmüyorsun Asaf."
Bedenim, benim kirli zihinim. Mızrakların elime verdiği kirli kandan dolayı ellerim de kirli.
