"Ben nasıl bir kadınım?"
Sigarasını dudaklarının arasına götürüp, içine çekti.
"Sen..."
Düşünüyormuş gibi bir hali vardı. Heyecanla cevabını beklemeye başladım.
"Sen eli öpülecek kadınsın...Efsa."
Beni tam kalbimin ortasından vurduğunu bilmeden bu c...
Bu bölümü bu kitaba destek olan herkese ithaf ediyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şu gifi bırakmak istedim. Gönlüme hitap etti.
Kitapla hiç alakalı değil ama yazarken bu şarkıyı dinledim.
Bengü&Hakan Altun-Sanki.
🍷
Şarkılarım güzel bir nakarat oluşturdu dudaklarımda. Kirlendi satırlar. Ruhum ve bedenim ayrıldı bam başka taraflara çarptı. Sesi kulaklarımda yankılandı. Zihinimdeki cesetler teker teker çürüyüp üşüyen ayaklarımın üzerine düştü. Yorganı üzerime çektim ısınmak için ısınamadım. Burası çok soğuktu. Aynı yukarısı gibi diye düzeltti zihinim. Göz kapaklarımı yavaşca yukarı kaldırdım. Çoktan sabah olmuştu belki öğle olmuş bile olabilirdi.
Gece boyunca dönüp durmuştu Emir Asaf. Biliyorum uyuyamamıştı Buz gibi olan yerde nasıl uyuya bilirdi ki? Vicdanım sorguladı beni. Cevap vermedim. Veremedim. Sırtı dönük bir şekilde uyuyordu. Sadece sırtını görüyordum. Kaburgalarının belli olduğu kavisli bir sırtı vardı. Uyandırmak istemedim onu. Belkide uyumuyordu ama yinede uyandırmak istememiştim. Kayıp ruhumun kapıp haritası diye geçirdim içimden. Öyleydi. Emir Asaf kayıp ruhumun kayıp haritasıydı. Bulmak zordu bulduktan sonra çözmek daha zordu. Kafam bir kasırgaydı. Kasırga bittiğinde geriye sağ birşey kalmamasından korkuyordum.
"Uyanmışsın."
Ona bakıyordum ama uyandığını bile fark etmemiştim.
"Uyandım." Ve devam ettim. "Sen ne zaman uyandın?"
"Hiç uyumadım ki."
Kalbime bir sızı vurdu o an. Biliyordum o vicdanımdı. Sustum. Nasıl konuşurdum ki? Ayaklarımı yataktan aşağıya sarkıttım. Beyaz çoraplarımla kahverengi zemine bastım. Büyük bir ahenk uyandırdılar. Usul adımlarla karşımda duran küçük aynaya yaklaştım. Kendime baktım o an. Belime kadar uzanan kahverengi saçlarım, küçük burnum, kahverengi gözlerim, küçük boyumla tam bir melankoli oluşturuyordum.
"Ne yapıyorsun öyle?"
"Hiç... Hiç birşey yapmıyorum."
Ayağa kalktı. Benim onbeş adımda geldiğim yolu, o altı adımda yanıma geldi. İlk kafasını aynaya çevirdi sonra ise bana baktı.
"Ne yapıyorsun bilmiyorum ama aynalar bazen yalancı bazen ise dürüstür. Yani iki yüzlüdür inanma."
