Nowhere Near Wonderland - [Harry Styles]

geride kalan herkese...

Selam. Oldukça suçlu hisseden bir yazar olarak karşınızdayım şu an. Wattpad'e ilk katıldığımda düzenli update yapmayan yazarların hepsine uyuz olan ben, bu hikayeye son bölüm yüklediğimde henüz 2015'ti. Size bu hikayeyi arkamda bırakmamın sebeplerine dair daha önce bir şeyler anlattım ama sanırım hiçbiriniz asıl hikayeyi bilmiyordunuz. Bana ne ki senin hikayenden, ben Louis, Alice ve Harry için buradayım diyen herkesi biraz sonra yayınlayacağım bölümde görmek üzere uğurluyorum ancak burada kalan herkese, beni, bu depresif satırların arkasındaki beyni önemseyen herkese anlatacaklarım var.

Eminim hepimiz hayatımızın bir kısmında gerçekten zor, gerçekten kötü dönemler atlatmışızdır. Ben, üniversiteden mezun olana kadar benim için hayatın en kötü ve en zor döneminin üniversite olacağını düşünmüştüm. Zira nefret ettiğim bir fakültede okuyordum ve her zerremle üstüme aldığım işi hakkıyla yapmaya çalışırken yanıp tükeniyordum. Ama mezun olduktan sadece birkaç ay sonra, okulun aslında hayatın daha eğlenceli dönemlerine dahil olduğunu anladım. Arkadaşlarımın hepsini, kendi evimi, kendi düzenimi bırakıp ailemin yanına döndüm, ailemden kastım annem, dünyada en önemsediğim insan olan kardeşim ve bir üvey baba; o kadar yeni bir üvey baba ki hakkında hiçbirimiz bir şey bilmiyoruz.

Üniversitede geçirdiğim beş sene boyunca ne annemi ne kız kardeşimi yeterince görmeye fırsatım olmadığı için en başta bunun dünya üzerindeki en mantıklı plan olduğunu düşündüm. Bu sırada kitaplarımın basılması için Martı Yayınlarından teklif aldım, sandım ki hayatımın en güzel dönemine giriyorum.

Benden size söylemesi arkadaşlar, bir kere çıktığınız deliğe geri girmeye çalışmayın. Oraya sığmadığınız gibi geri girmeye çalışırken bir sürü yara açıyorsunuz. Sizin aldığınız yaralar da cabası tabii.

Önce kitap basım sürecim boka sardı. Eğer bunlardan sorumlu insan bunları okusaydı ona ondan ne kadar nefret ettiğimi haykırmayı çok isterdim. Nefretime bile değmeyecek kadar küçük bir insan olduğunu biliyorum. Kadının hayat amacının insanların arasını açmak, kıskandığı insanları karalamak olduğunu biliyorum ama benim tenim kalın değil; kolay inciniyorum. Önce o yazmaya küstürdü beni. Karakterlerime küstüm, çok sevdiğim yazımla yalnız geçirdiğim anlarıma küstüm ve dımdızlak kaldım ortada. Allah onun belasını versin, sorrynotsorry.

Sonra üvey baba denen müessese başladı marifetlerini konuşturmaya. Kendisinden burada bahsetmeye gerek duymuyorum, işte o gerçekten bunların hiçbirine değmez ama şu kadarını söyleyeyim, hayatımda hiç almadığım derinlikte yaralar almamı o sağladı. Hayatta güvendiğim az sayıda insana duyduğum güveni elimden aldı. Kimse için "o hep benim arkamda olacaktır" diyemeyeceğimi biliyordum zaten ama sağolsun, kendisi bana bunu bir kez de kanlı canlı kanıtladı. Seçim yapmaması gereken insanlara yapması imkansız seçimler sundu ve o insanların doğru seçimler yapmadığını söyleyebilirim sanırım. Olan oldu, ölen öldü ama aradan geçen şunca zaman rağmen hâlâ affedemediğim ve belki de asla affedemeyeceğim onca şey duruyor önümde.

Sonuç... Sonuç pek güzel değil. Sizden koptuğum şu iki senede kurgu yapmayı asla bırakmadım; kaç kurgum olduğunu sorsanız aldığınız cevap dudağınızı uçuklatabilir. Ama yazamadım. Kelimelerimin geldiği o temiz yerin önü hayatımdan geçen insanların pislikleriyle tıkanmıştı. O insanları hayatımdan çıkarttıktan sonra bile uzun bir süre toparlayamadım. Bu hikayeyi okuyan herkes bilir ki, bazı şeyleri zaman bile düzeltemez ve ben de ne kadar denesem de düzelemedim. Mutsuzdum ve yazamıyordum. Yazamadım.

Sizi beklettiğim için özür dilerim. Bunu hak etmediğinizin farkındayım. Harry'nin, Alice'in bunu hak etmediğinin farkındayım.

Son birkaç haftadır ufak ufak yazmaya başladım. Şimdilik elimde dört bölüm var, bunları haftada bir ya da iki yayınlarken bu kitabı en sonunda bir sonuca bağlayacağımı umuyorum. Eğer bunca zaman burada kaldıysanız, sonsuz minnetlerimle hepinizi göğsümün en derinlerine saklıyorum. Bu kitap yazması kolay bir kitap değil, yazmak için kendi içimdeki en yaralı, en kırılgan yere gitmem gerekiyor ve uzun zaman buna cesaret edemedim. Şimdi, belki hala yeterince güçlü değilim ama artık parçalarıma ayrılmadan bu hikayeyi sonlandırabileceğimi biliyorum.

Bu yaklaşık iki senede benimle kalan herkes. 

Sizi seviyorum.