Nowhere Near Wonderland - [Harry Styles]

yirmi sekiz

Louis

"Kal."

Kelimeyi saçma mıknatıs harflerle bir araya getirmek o kadar zorlayıcıydı ki, bir hayaletin yorulması mümkündüyse ben şu an yorgundum işte. Manyetik alanlarımız muhtemelen uyuşmadığı için mıknatıslar beni kendilerinden uzağa itiyorlardı ama mükemmel bir iletişim aracıydılar, kimseyi sesimle delirtmeden, dokunuşumla ürpertmeden kelimeleri iletebilmek benim için eşsiz bir fırsattı.

Harry koridordan geçip salona çıktığında son iki harfi yan yana getirmek için kendimi yırtıyordum, lütfen oku, diye düşündüm, sessiz ve yalvaran bakışlarımı üzerine dikmiştim, lütfen kal, lütfen gitme, lütfen kal. Lütfen, lütfen bebeğim, bu kıza bir şeyler hissettiğini biliyorum, lütfen hissettiklerini sahiplen...

Harry, mıknatıslarla olan savaşımın sesini duyup etrafa bakındı, sesin nereden geldiğini görmeye çalıştığını biliyordum. Gene de dikkatimi bir an için bile mıknatıslardan çekmeden harfleri yan yana dizdim, en sonunda bakışları buzdolabı kapağına kaydığında bir anda nefes almayı kesip taşlaşmışçasına minik kelimeciğe baktı. Renginin atışını saniye saniye izledim ve bir süre sonra gerçekten taştan bir heykelden farksız hale geldi, aşırı beyaz teni, sonsuz bir dehşeti mükemmel bir şekilde yansıtan kusursuz, heykel-vari yüzü, aldığı ve dışarı vermediği son nefesle şişmiş göğsüyle gördüğüm en güzel şeydi, en güzel ve en acılı...

Kal, diye yalvardım hala harfleri yan yana tutmak için çaba sarf ederken sessizce.

Kal.

İkimizin arasındaki o kadar çok şeye anahtardı ki bu kelime.

Tanışmamız bu kelime aracılığıyla olmuştu. Bundan sayısını hatırlamadığım yıl kadar önce saçma bir gruplar arası yarışmada tanışmıştık biz. Grubum performans için hazırlanırken sonsuz özgüvensizliklerim üst üste yığılıp beni ağırlıkları altında ezdiklerinde arkadaşlarımın yanlarından kaçıp mekanda bulduğum bir temizlik dolabına saklanmıştım, paspasların arasında yere çöküp bacaklarımı karnıma çekmiş ve sık nefesler alıp vererek kendimi karanlıkla sakinleştirmeye çalışmıştım. Bunu yapamazdım, benim sesim yeterince güçlü değildi, nefeslerim yetmiyordu, burada ne işim vardı? Grubumu yarı yolda bırakacaktım... benim yüzümden kaybedecektik...

Bu düşünceler altında ezildiğim sırada kapı açılmıştı ve ben beni rahatsız edenin kim olduğunu görmek için kafamı kaldırdığımda saçma çocuksulukta bukleler görmüştüm en önce. Suratında, ancak benim suratımda bir eşi olduğundan emin olduğum bir dehşet ifadesi kazılıydı, titrediğini görebiliyordum. Beni fark edince minik bir küfür savurmuştu, ardından özür dilemişti, yumuşak sesini ve dudaklarının kelimeleri şekillendirirkenki acelesini daha az önceymiş gibi hatırlıyordum. "Özür dilerim. Ben... rahatsız etmek istememiştim. Ben... gideyim..."

Sesi ara ara tizleşip kalınlaşıyordu, onun da benim kadar korkmuş olduğunu çok geçmeden anlamış ve o kapıyı kapatamadan kendi boğuk sesimle fısıldamıştım, "Kal."

Gözlerinin irileşişini izlemiştim, bir an gideceğini düşündüm ama onun yerine hiçbir şey söylemeyip minik odaya girip yanıma çökmeden önce kapıyı kapatmıştı. O karanlık, küçücük odada yan yana oturduğumuzda bir süre sessizliği ve ortak bir dehşeti paylaşmıştık. Ardından konuşmuştu, "Ben Harry."

"Louis."

Ardından olayların gelişimi beklenmedik şekilde olmuştu. Kendimizi aynı grubun solistleri olarak bulduğumuzda buna ikimiz de şaşırmıştık ama iletişimimiz arkadaşçaydı en başlarda. Yarışmada kalabilmek için uğraştığımız sıralarda yakınlaşmıştık ve yarışma bitip de Londra'da kaldığımızda kendimizi ev arkadaşları olarak bulmuştuk. Londra'nın göbeğinde bir apartman dairesi kiralayıp özgürlüğümüze inanamayarak yaşamaya başlamıştık ve insanlar da aynı sırada bizi birbirimize yakıştırmaya başlamışlardı. Aramızda arkadaşlıktan fazlası yoktu ve ben asla olabileceğine ihtimal vermiyordum, yani... nasıl verebilirdim ki? O on altı yaşındaydı ve ben on sekiz; etrafımızda adlarımızı haykıran sürüyle kız vardı. Tutup da bir erkeğe, benden küçük, naif ve sevimli bir erkeğe aşık olmak ihtimaller arasında değildi.