Capella

Aile Olmak

Maroon 5 - She Will Be Loved

*

Hastane kokusunu çocukluğumdan beri hiç sevmemişimdir. Hasta kokar, ölüm kokar, mutsuzluk kokar. Ne gariptir yeni canlar da hastanelerde can bulur ama ona rağmen sevilmez hastaneler. Kötüyü çağrıştırır. İnsanlar sevmemenin ötesinde gitmekten korkarlar. Haklılardır da. Saatlerdir oturduğumuz soğuk koridor iç ürpertisi dışında bir şey hissettirmemişti bana mesela. Üstüne Elçin'in başı omzumda halsiz bir şekilde yatıyor olmasının da sorumlusunu hastane olarak belirlemiştim. O yüzden daha da çirkin geliyordu bana.

Ateş'in telefonun ardından Elçin ağlamaktan konuşamayacak durumdaydı. İçimi acıtmıştı gözünden inci gibi dökülen yaşlar. Öyle sessiz ağlıyordu ki fark etmemiştim bile başta. Yüzünden süzülüyordu sadece yaşlar. Telefonu kapattığı gibi sarıldı boynuma. İç çekmesinden anladım hala ağladığını. Hiçbir şey yapamadım. Ne olduğunu da bilmediğim için gerçekten ailesinden birine bir şey olduğunu düşündüm. Nefesi biraz düzene girdiğinde hızlıca üstümüzü değiştirip evden çıktık sonra, sessizlik içinde. Arabaya bindiğimizde biraz daha konuşabilir duruma gelince "Ateş'in babası kalp krizi geçirmiş." diyebildi sadece. O an fark ettim Elçin hakkında ne kadar az şey bildiğimi. Mesela ailesi neredeydi? Beraberler miydi? Yaşıyorlar mıydı? Kardeşi var mıydı? Bunların hiçbirini bilmiyordum. Ve Ateş'in babası neden bu kadar etkilemişti Elçin'i? Ateş'le çok yakın, sinirimi bozacak kadar yakın, olduklarının farkındaydım ama ailesiyle bu kadar yakın olması soru işaretiydi. Bir insan yakın arkadaşının babası için üzülürdü tabi ki. Ama böyle içten ağlamazdı. Güzeldi sevgilimin kalbi, çok temiz, çok güzeldi. Ama ona rağmen bu kadar üzülünmezdi.

Şimdi ağlamaktan halsiz düşmüş yatıyordu omzumda. Başını bir anda kaldırıp "Aras abi" dedi, "Ateş nasıl gelecek havaalanından?".

-Bilmem ki ya. Hiç düşünmedim ben.

Sıkıntıyla birbirlerine bakarlarken "Ben alayım." dedim. İkisinin de bakışları bana döndü. Elçin'in yüzü minnetle karışık bir gülümsemeyle aydınlandı, "Alır mısın?".

-Alırım tabi. Kaçta uçağı?

Elçin'le Aras'ın birbirine bakmasından bilmedikleri belliydi. Elçin dudağını sarkıtıp "Bulduğum ilk uçağa bineceğim dedi de bilmiyorum ki sonrasını." diyerek Aras'a döndü. Onun o kadar fikri varmış gibi bile gözükmüyordu. "E madem verin numarasını bana. Mesaj atın Barış almaya geldi diye. Bekleyeyim ben orada. Gelecek sonuçta.".

-Yok ya. Ne zaman geleceği belli değil bekleme öyle bütün gün arabada.

-Bir şey olmaz. Bir de oradan hastaneye gelmeye uğraşmasın. Giderim ben. Elçin at sen bana numarayı.

Aras sırtıma vurup teşekkür ederken Elçin'in gözü omzumun üstünden bir yere takıldı, "Gerek kalmadı.". Başımı çevirdiğimde oldukça dağılmış görünen bir Ateş vardı karşımda. Saçları darmadağınık, gözleri kırmızı ve şiş, ne yaptığını bilmez gibiydi. Önce Aras'a koştu. "Abi" deyip sarıldığında Elçin'in ağlamaktan kızaran gözleri biraz daha kızardı. Dudağının kenarını sertçe ısırarak izledi Ateş'le abisinin sarılmasını. Biraz kurumuş gözleri sulandı yine. Uzanıp sarılmak istesem de istemeden de olsa bunu Ateş'in yapmasını gerektiğini kabullenerek geride durdum. Beklediğim gibi Aras'tan ayrıldığı gibi Elçin'e sarıldı Ateş. Ve daha fazla tutamadı Elçin gözyaşlarını.

O Ateş'in sırtını sıvazlarken "Babası hasta Barış" diye hatırlattım sık sık kendime. Yumruklarım sıkılı iki yanımda dururken Elçin'den ayrılıp bana baktı Ateş. Elçin'e dönüp tekrar bana baktı anlam veremiyor gibi. Beni o zamana kadar fark etmediği yüzünün ifadesinden belliydi. Şaşkınlığına gülmek istesem de anın buna hiç uygun olmadığını düşünüp "Geçmiş olsun Ateş." dedim sadece. "Eyvallah." dedi sessizce. Aras anlam verememiş gibi bize bakıyordu. Elçin de biraz kızgın gözlerle Ateş'e. Ateş aniden uyarılmış gibi bana sarılınca ne yapacağımı bilemeden omzunun üstünden Elçin'e baktım. Gözleri onay verir gibi bakınca da ben de hafifçe sırtına vurdum, "İyi olacak, merak etme.". Ayrılıp yutkundu. Acı bir tebessümle baktı hepimize. Sonunda Aras'a döndü, "Annem nerede?".