Capella

Dağ

Erica Jennings - It's A Lovely Day

Titreyerek karavanın kapısına uzattım elimi. İçimden Barış'ın hala uyuyor olması için dualar etsem de içeriden gelen tıkırtılar boşa dua ettiğimi söylüyordu bana. Yine de umut fakirin ekmeğidir diyerek tıkırtıları kediye bağlamaya çalışarak açtım kapıyı.

Bize ekmek ne gezer!

Elindekileri bırakıp ellerini yıkamaya başladı hemen. Acilen beni sevmesi gerekiyordu anladığım kadarıyla. Ama bir yandan da kızması tabi... "Neredesin Elçin sen sabah sabah?" diye çattı kaşlarını ama boynuma bir öpücük bırakmayı ihmal etmedi. Kızarken beni sevmesine ayrı bir aşıktım sanırım, itiraf etmem gerekiyordu bunu. Onun keyfiyle "Bir şeyler almam gerekiyordu." diyerek arkamda sakladığım torbayı kaldırdım hafifçe. Ama hafifçe. Sonra hemen arkama saklamaya devam ettim.

Kaçmadı tabi ki bu Barış'ın dikkatinden. Kolunu belimden ayırıp, evet o kadar merak etti gerçekten, eğilip torbaya bakmaya çalıştı ama ondan atik davranıp yatağın olduğu tarafa doğru geçtim hızlıca. "Alırdım ben?" dedi beni denemek için ama yemedim tabi, "Kadınsal ihtiyaçlar.". Torbayı kenara koyup üstümdekileri çıkarmaya çalışırken daha da çatılmış kaşlarla baktı yüzüme. "Ne?" dedim gülerek, "Kadınım ya ben Barış. Niye şaşırdın bu kadar?". Böyle bilmişlik yapmadan önce yapmam gereken bir şey vardı ama. Barış'ın beni fazla iyi tanıdığını unutmamak. Yine unutmuştum ve utandırıldım, "Onu biliyorum bebeğim de vakti değil.".

Vaktini de bil tabi Barış. Benden iyi bildiğine de eminim aslında neden böyle bir yalan söyledim ki?

"Aaaa" diyerek sıyrılmaya çalıştım, "Ne kurcaladın Barış! Bir şeyler almam gerekiyordu işte.". Bakışları hiç değişmeden benimle torba arasında gitmeye devam edince konuyu dağıtmak için tezgahımsı minik şeyin önüne gelip "Kahvaltı mı hazırlıyorsun sen bebeğine?" diyerek salatalık attım ağzıma. Gözü son kez torbaya gitti ama bırakmaya karar vermiş olacak ki "Bebeğim kaçmış, belki döner diye kahvaltı hazırlıyordum evet." diyerek gülümsedi. Ama biliyordum ben bu suratı. O torbayı bir yolunu bulup karıştıracaktı kesinlikle.

Düzgün bir şekilde saklıyorsun Elçincim torbayı, çok düzgün!

Ben bir şey demeden gözü burnuma takıldı. Parmaklarının arasına ucunu sıkıştırıp "Donmuşsun bebeğim sen." diyerek sardı kolunu hemen etrafıma. Daha cümlesiyle ısınmıştı oysa içim ama kollarına almasıyla eridi gitti. "Soğuk dışarısı." diye mırıldandım kollarının arasında ama çıkmaya hiç niyetim yoktu. Ben de beline doladım kollarımı bir olmaya çalışır gibi sıkı sıkı.

Şimdilik iyi gidiyordu karavan tatili. İlk durağımız Bulgaristan oldu. İstanbul'dan karavanla gelmek yakın olduğundan ve Balkanlara en rahat giriş yapacağımız yer olacağından seçmiştik burayı. Doğru karar da olmuştu kesinlikle. Birkaç günü burada geçiririz diye düşünmüştük. Aklımızda belli yerler vardı. Burgaz, Varna, Plovdiv en son da Sofya. Üşengeçlik seviyemize göre ekleme çıkarma yaparız demiştik ama sanırım henüz gezinin başında olmamızdan dolayı hiç üşenmeden aklımızdakileri teker teker geziyorduk.

Karavanla yolculuğun en zor kısmı bir şehre gittiğinde karavan park alanı bulmaktı sanırım. Şehre gitmek o kadar uzun sürmese de o park için dolanıp durmuştuk. Ama sorun değildi. İkimiz de mutluyduk. Tam olarak ne tatiliydi bu bilmiyorduk aslında. Evet tabi ki gezerken görmek istiyorduk bir yerleri. Ama karavanda oturmak bile iyi geliyordu aslında bize.

Çok yormuyorduk kendimizi. Kış olduğu için bomboştu zaten sokaklar. Sokaklar bizimdi yani. Bizim olmalarının keyfini çıkarıyorduk biz de. Keyifle, yavaş yavaş geziniyorduk gittiğimiz her yeri. Ama ikimizin de gittiğimiz her yerin her şeyini görelim ve öğrenelim derdi yoktu. Zaten bunun için fazla soğuktu hava. Ve biz keyfindeydik gezinin. Farklı yerler görmek kar kalıyordu yanımıza. Onun haricinde aslında birbirimizin keyfini çıkarıyorduk. Ne turistik geziydi ne de yol gezisiydi aslında bu. Bizim gezimizdi işte. Bizi bol bol, iliklerimize kadar yaşadığımız rahatça biz olabildiğimiz geziydi. Gerisi çok da önemli değildi. Sadece manzaraydı gerisi.