Uciekinierka《ROOM 94》

7. Podróż przez ciągłe wyzwania

<Alex>

- Uwaga! Rozmawiałem z wytwórnią! Nie mam dobrych wieści!

Każdy z nas wstrzymał oddech, jednak nie doczekaliśmy się dalszej części wypowiedzi, więc nasz strach wzrósł.

- Zamierzasz kontynuować?

- Tak, jasne. Usiądźcie - każdy zajął swoje miejsce, a moje znajdowało się po raz kolejny na kolanach Kierana. Tom spojrzał na nas i pokręcił z niedowierzaniem głową. Powinnam się z nim zgodzić. Oparłam się również plecami o Kierana i spojrzałam uważnie na ich menadżera. - Zgodzili się na zatrudnienie Alex. Postawili jednak, jak zwykle, własne warunki.

- Przestaniesz w końcu robić te niby nastrojowe pauzy i zaczniesz normalnie do nas mówić?

- Tak, w sumie są trzy wymagania. Pierwszy, Alex będzie wam pomagać z polskim. Będzie waszą tłumaczką, nauczycielką, co tam zapragniecie. Drugi, będzie twarzą waszej marki z ubraniami.

- To wy projektujecie ubrania?

- Ja i Dean. Nie jest to nic specjalnie dużego, więc nie będzie dużo pracy - wyjaśnił mi Kieran, więc po chwili mogliśmy wrócić do menadżera. - A trzecie żądanie brzmi?

- Będziecie tworzyli z Deanem parę.

- CO?!?!?!

Krzyknęliśmy. O mało spadłam z kolan Kierana, ale zdążył mnie złapać w ostatnim momencie. Kiwnęłam mu głową i wróciłam spojrzeniem do Toma, podobnie jak pozostali.

- Alex ma być dziewczyną Deana?

- Ma ją przynajmniej udawać. Prasa kocha świeżo zakochanych, będą wyżerką dla prasy.

- Czemu akurat Dean?

- Między nimi jest najmniejsza różnica wieku. Mamy tutaj jakieś inne kandydatury?

Nikt się nie odezwał, a ja i Dean dopiero zrozumieliśmy, o co chodzi.

- Mamy udawać związek?! - Krzyknęliśmy jednocześnie, spojrzeliśmy po sobie i wróciliśmy wzrokiem do Toma. Znowu zaczęliśmy razem. - Mam byś jego dziewczyną/jej chłopakiem?!

- Nie patrzcie tak na mnie! Nie ja to wymyśliłem! Zresztą, patrzcie, już mówicie tak samo!

Zgromiliśmy go wzrokiem. Przeniosłam swoje spojrzenie na Kierana.

- Puść mnie, pójdę się przebrać i wziąć rzeczy - spojrzałam na zawieszony na ścianie zegarek. - Za dziesięć minut zniknę.

Zamiast mnie uwolnić, jeszcze mocniej zacisnął swoje ręce wokół mnie i mimo wszystko nie chciał zrezygnować.

- Nie uciekniesz mi znowu. Nie puszczę cię, aż nie zrezygnujesz.

- Kieran. Puść mnie. Nie będę udawać związku z żadnym z was. Nic nie podpisałam, mogę odejść.

- Obiecałaś nam, że nie uciekniesz.

- To nie jest ucieczka, ja po prostu chcę odejść. Mam do tego pełne prawo, natomiast ty przetrzymujesz mnie bez mojej woli, co jest karalne.

- Nie podasz mnie na policję.

- Chcesz się przekonać?

Spojrzałam na niego wymownie, a on tylko zacisnął szczęki i ręce, spoglądając na mnie twardo.

- Kieran - odezwał się Tom, ciężko wzdychając. - Musisz ją puścić. To jej wybór.

Kieran lekko poluzował uścisk, ale wciąż to było za mało, żebym uwolniła się bez żadnych podejrzeń. Pozostali natychmiast padli niemalże do moich stóp.