Uciekinierka《ROOM 94》

18. To jest tort czekoladowy, rasisto!

  <Kieran>

- Dean! Do cholery! Daj mi kurwa spać!

  - Nie-e!

  - Młody, uspokój się i wstań ze mnie!

  - Nie mów do mnie młody!

  - No złaź do cholery!

 W końcu ruszył ten swój ciężki tyłek. Serio, mój młodszy braciszek waży tyle, co ja i Sean razem!

 Próbowałem jeszcze na nowo zasnąć, aż poczułem coś na swojej twarzy. Natychmiast się zerwałem. Byłem cały w cieście!

  - Wszystkiego najlepszego braciszku!

  - Co?!

  - To są twoje cholerne urodziny!

  - What the...?

  - Wszystkiego najlepszego stary!

 Co? Spojrzałem na kalendarz na ścianie, fakt, dzisiaj jest dwudziesty siódmy kwietnia! Moje urodziny!

 Spojrzałem z powrotem na Deana.

  - Jezu! To moje urodziny!

  - Tak!

  - Ale czemu jestem cały w cieście?! I do tego czarnym? Zmiksowaliście do niego murzyna?

  - To jest tort czekoladowy, rasisto!

  - Ale dlaczego jestem w cholernym torcie czekoladowym??

  - Bo nie chciałeś wstać w urodziny! To powinien być najlepszy dzień twojego życia!

  - Ale...

  - Happy birthday to you,
    Happy birthday to you,
    Happy birthday dear Kieran,
    Happy birthday to you!

 Do mojego pokoju weszli Sean i Kit, a zaraz za nimi Alex z ogromnym tortem z żelków! Naprawdę! On był cały z żelków!

  - O mój Boże! ŻELKI!

  - Kieran! Stop! Najpierw życzenie!

  Krzyknęła Alex, kiedy byłem już kilka centymetrów od moich kochanych żelków! Życzenie? Co? A no tak, są przecież nawet świeczki! Dokładnie dwadzieścia dwie! Cholera, to aż taki stary jestem...

  - No już, pomyśl życzenie, dmuchaj i jemy! Wygląda pysznie!

 Czego można tu sobie życzyć? Jakaś pomoc? Proszę?

 Wszyscy wpatrywali się we mnie z oczekiwaniem, a zwłaszcza Alex. Wiem! Zombie! Spotkać zombie!

 Pomyślałem ponownie swoje życzenie i zdmuchnąłem wszystkie świeczki za jednym razem.

  - Brawo!

  - To co? Jemy?

  - Jemy!

 Usiedliśmy na podłodze w moim pokoju i zaczęliśmy wyrywać sobie praktycznie żelki z rąk, naprawdę, cały "tort" to były żelki! nie wiem, skąd je wszystkie wytrzasnęli, ani jak tego dokonali, ale wyglądało i smakowało zajebiście!

Kiedy żelki się skończyły, wszyscy wpatrywaliśmy się w talerz ze smutkiem.

  - Co teraz zrobimy?

  - Nie ma jeszcze jednego?

  - Nie ma, chyba że, Alex...?

  - O nie! Zapomnijcie o tym!

  - Ale o czym?

 Spytałem, zwracając na siebie uwagę wszystkich. Patrzyli na mnie jak na kosmitę. Mam urodziny, powinni być mili! Co to ma być?! Ja się tak nie bawię!