"Bakmayın siz benim kuru bir yaprak gibi sallandığıma..
Köküm sağlamdır sarsılsam da kopmam dalımdan..
Öyle kolay değil rüzgarın önüne kapılıp gitmem..
Son ana kadar 'vazgeçmem' yaşamaktan..
Ne fırtınalar koptu benim hayat dallarımda..
Hiç birinde v...
Küçük bir çocuk gibi görünüyordu şu an.Pijamasını süsleyen ağzı açık ördekler gülümsememe,aynı zaman da da hüzünlenmeme sebep oluyordu.Masum bakışı ,içten bir şekilde gülümsemesi bunları görünce çocukluğum geliyordu aklıma.Hiç bir şeyin farkında olmadan sadece yorgunluktan uyuya kaldığım çocukluğum.Babamın dizinde hoplattığı,sırtına alıp evin bahçesinde koşarak dolandırdığı,annemin terlediğim zaman tatlı bir şekilde veryansın edip sırtıma bir şeyler koymasını ve çocukluğumun en güzeli bahçede oynarken yediğim vişneli reçeli ile renklendirilmiş ekmekleri..Bunlar benim çocukluğumdu.Oğlum hayattayken yapılacak listemin en başında yer alan hayallerimdi.Fakat olmamıştı.Hiç bir şey ne hayal ettiğim gibi gitmiş ,ne de planladığım gibi olmuştu.Beklemediğim bir anda her şey tuzla buz olmuştu ve ben yıllarca savrulan parçaların arasında tam ortasında kalmıştım.Rüzgar bir sağımdan,bir solumdan vurmuştu ama ben direnmek için elimden gelen çabayı göstermiş,çok geç olsa da bunun meyvesini almıştım.
''Atıştırmalık ne istedin?''
Bu soru üstüne geçmişin sisli gölgelerinden çıkıp dağılmış saçları,komik kıyafeti ile hala karşımda duran kadına baktım ve onu belinden tutarak kendime çektim.Şimdi birbirimize çok yakındık neredeyse nefeslerimiz bir birine karışacak kadar yakın hemde.
''Sana sormadan vermek istemedim''dedim işaraet parmağımla sağ kaşını düzeltirken.
''Sorun değil sen ne yemek istersen bende ondan yerim''
''Hımm..Pekala..Türk yemekleri bulmak zor..Buranın yemeklerini de seveceğini pek sanmıyorum''
''Neden?''
''Çok baharatlılarda ondan''
''Hımm..Peki seçenekler neler?''
''Hamburger,patates cipsi,kızarmış soğan halkaları ve buz gibi kola,bir diğer seçenek ise Pizza''dedim gözlerinin içine bakarak.Bu mavi hareler beni öylesine rahatlatıyordu ki denizin ortasında kendi başına sallanan küçük bir kayık gibi hissettiriyordu bana.Kuvvetli bir fırtınada paramparça olacağını biliyor ama buna aldırmadan yoluna devam ediyordu..Tıpkı ben gibi..Tıpkı kollarımda ki kadın gibi.
''Hamburger daha cazip geliyor kulağa sen ne dersin?''
''Sen ne dersen onu derim''dedim ve gülümseyerek dudaklarına ufacık bir öpücük bıraktım.Ona bakmak,dokunmak artık bende alışkanlık haline gelmişti ve bu her ne kadar hoşuma gitmese de garip bir şekilde mutlu oluyordum.Mutlu oluyordum çünkü ister istemez aklıma geçmiş geliyor ve tepkilerin ne kadar gerçekçi olduğunu hissediyor hatta hissetmekten öte biliyor anlıyordum.Bu yüzden de mutlu oluyordum.
''Uzun zamandır yememiştim bak şimdiden ağzım sulandı''
''Bende en son ne zaman yediğimi hatırlamıyorum.İyi oldu işte değişiklik iyidir''
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
