Bahtımın Karası ♣️

1.Bölüm

İyi okumalar

Zelal  , evin avlusundan aşağıda oynayan oğullarına şefkatle baktı .
Zaman ne kadar çabuk geçiyordu oysa kendisi daha dün çocuktu.
İp atlar,koşar her şeyden yaşayacaklarından habersiz hayaller kurardı.
Çoğu zaman arkadaşlarına gitmek için annesine yalvarır saçlarını ördürür okuluna giderdi şimdi ise hiç sevilmeden bu yaşa gelmiş dul bir kadındı .

Yirmi dört yaşında sevmeden sevilmeden iki çocuğu olmasına rağmen bir evlilik hayatı yaşamamıştı.
Aşkı sevdayı geçmişti huzuru bile bilmeden geçip giden bir hayatı vardı .
Aşağıya inip yeni yeni yürüyen oğlu Cihan'ı kucağına aldı .
büyük oğlu Cemal'in elinden tutup batan güneşi bir süre sedirde oturup evlatları ile izledi.

Onaltı yaşında bu kan kokan karanlık konağa elinde tebeşir kokusu yerine kına kokusu ile gelmişti.
Konağının kapısına baktığında sanki o kapıdan dün girmiş gibi içi ürperdi.

Bu eve giren gelinlerin ölüsü çıkardı ve hepsi gencecik yaşlarda bir şekilde öldürülmüştü.

Kocasının annesi belki de en masumlarıydı  .
Zelal de onun kadar masumdu .
Annesi hastaydı babası sırf ağa konağı diye neredeyse mal gibi  satmıştı .
Kocası Berzan  ,sert  öfkeli bir adamdı o da Zelal'i istememiş babasının zoruyla evlenmişti .

Zelal ,sığınmak  sevmek istedi kocasını  ama Berzan onu sevmeye hiç çalışmadı hor gördü itti kaktı istediğinde yatağına   geldi.

Başkasının karısının peşinde katil oldu başka bir kadının aşkı için ölüp gitti.
Zelal'in dirisini bu konağa gömüp kendisi çocuklarını bile düşünmeden öldü.

Ne bu evden çekip gidebiliyor ne kalacak gücü vardı dizleri tutmuyordu.
Çocukları olmasa belki çoktan canından bile vazgeçmişti ama onlar Zelal'in dayanma gücü , koruyucu melekleriydi.

Derin bir nefes alıp iç çekti.
Ne olurdu kocası sevseydi sahip çıksaydı.
Zelal' de sarardı yaralarını kendi yaralarını unutur iyileştirirdi onu ama sevmedi yok saydı .
Şimdi Berzan'ın kardeşi ile nikahı kıyılacak bu eve tüm ömrü , bedeni ve ruhu gömülecekti.
Oğlu Cihan'a sımsıkı sarıldı .
"Keşke bir kurtuluşumuz olsaydı . Keşke benim gibi güçsüz ,kendine bile faydası olmayan kadının, berzan gibi katil bir adamın evladı olmasaydınız ."  diye içinden söylendi.

Gözyaşları artık durmuyor kendisinin yapamadığı isyanı yapıyordu.
Cemal annesinin yüzüne baktı .
"Anne babam artık hiç gelmeyecek mi ? O yüzden mi ağlıyorsun ?"
 
Kadın hiç bir şey diyemedi kocası öldüğünde oysa hiç ağlamamıştı.
Altı ay sonra ilk kez ağlıyordu ama kocası için değil kendi kaderi için Ekrem için bahtlarının karası için ağlıyordu.

"Evet oğlum baban için ağlıyorum " çaresizlikle başını aşağı yukarı salladı.

Ekrem küçük oğluna sarılıp ağlayan yengesine baktı .
Abisi omuzlarına öyle bir yük bırakmıştı ki ne yapması gerektiğini bilmiyordu.
Doğrusu neydi ?
Zelal'in yaşındakiler hayata yeni başlarken o nasıl yok edecekti .
Dokunamazdı ,karım diyemezdi.
Ne yatağına ne de yüreğine alamazdı.

İki kez sevmişti ömrü hayatında peki sevilmiş miydi?
Fidan seviyorum dememişti ama gerçekten seviyor muydu artık emin değildi.

Sevse kuma olmayı kabul eder miydi bir insan.
Yengesiydi Zelal, hiç bir zaman karısı olmayacaktı.
Neden bunca zaman kabul etmemiyordu Fidan gerçekten seven insan sevdiğini ilk büyük engelde bırakır mıydı ?

İçinden kızmak bağırmak karşısına çıkıp neden istemiyorsun beni demek geçsede yapamıyor ayakları ona gitmiyordu.
Fidan ,olmasa belki o da abisi gibi bir adam olup kötülüğü seçecektı hatta babası gibi bir adam olacaktı .
Ekrem kötü biri ,katil bir adam olmayı hiç bir istememişti.
Fidan okumuş doktor olacak bir kızdı.
Yüzü gibi kalbi de güzeldi .
Onu bu konağa getirmek diri diri gömmekti zaten Fidan bir an bile onunla gelmeyi düşünmemişti.
Ekrem'inde elinden tutup getirmeye gücü yoktu o yüzden kalbini hayatını o da bu konağa gömdü.
Artık sadece abisinin emanetlerine sahip çıkacaktı.
Bir gün yengesi gitmek isterse izin verecek o gün geldiğinde babası bile buna engel olamayacaktı .