Call it fate

05

"Jij hoort nu niet alle gedachtes meer?" Vraagt de onbekende stem weer en ik kijk naar waar hij vandaan komt. Als ik de hazelnoot bruine jongen zie staan, knik ik enkel maar. Ik denk even na en weet gewoon dat hij me zeer bekend voor komt.

"Wouw, jij bent gewoon het bewijs dat je er controle over kan hebben! Ik kan ook rust krijgen in mijn hoofd!" Lacht hij opgelucht en iedereen wordt meteen blij voor hem. Het is dus zijn gave dat ik heb overgenomen.

"Het spijt me. Hallo, ik ben Edward en dit is Bella. EJ is er momenteel niet bij." Lacht hij vrolijk, waarna hij naar beneden gaat. Hij is blijkbaar heel erg opgelucht door het voor hem goede nieuws. Ik kan een kleine gniffel niet onderdrukken en kijk op de klok. Wow, is het hier al 20 uur? Klaar maken om naar bed te gaan dan! Jumper volgt mijn blik en snapt meteen wat ik ga willen zeggen.

"Maak je maar klaar voor bed en dan ga je maar slapen." Lacht Jumper, drukt een beschermde kus op mijn voorhoofd en iedereen verlaat de kamer. Iedereen buiten Stacy.

"Denk jij dat ze hier te vertrouwen zijn?" Vraag ik aan Stacy, benieuwd naar haar mening en ze haalt enkel haar schouders onwetend op.

"Het is Jumper. Jumper gaat zijn gezin nooit in gevaar brengen. Je bent als een klein zusje voor hem en ik denk dat iedereen dat wel merkt." Lacht Stacy, waarna we samen even op bed gaan liggen.

"Ik weet niet, Stace. Het zijn echt vriendelijke mensen, maar ik wil hen niet in gevaar brengen. Ik zou hier graag blijven, want ze lijken me echt heel sympathiek. Maar ik denk dat dat geen optie is, jij wel?" Vraag ik oprecht geïnteresseerd naar haar mening.

"De Volturi gaat ons hier nooit vinden als we ons gedeisd houden en hier niet te veel vampier activiteit komt. Alice kan met haar toekomst voorspellen de Volturi zien aankomen. Edward kan iedereen met slechte plannen horen. Jasper die manipuleert mensen en Bella is een schild." Legt ze uit, waarna ik knik.

"EJ kan mensen beelden laten zien met één simpele aanraking en jij bent jij." Lacht ze, waarna me een knipoog geeft. De echt speciale ben jij zus, doordat je je leven al die jaren op stop hebt gezet.

"Ik ben blij dat ik jou nog heb, grote zus." Fluister ik, waarna een traan naar beneden glipt.

"Ik ook, kleintje, ik ook." Antwoordt ze, waarna ze een kus op mijn voorhoofd geeft en me in een knuffel trekt.

"Slaaplekker kleintje, wij slapen de kamer hier rechtover als je ons nodig hebt en anders zitten we beneden. Dat is wat Jumper mij vertelde." Stelt Stace me gerust, waarna ze de kamer uit wandelt. Ze zet de deur op een kier, zoals we vroeger altijd deden. Vroeger had ik altijd bang in het donker. In het donker kon de Volturi zich verstoppen en mij besluipen. Sindsdien slaap ik altijd met de deur een beetje open. Ik sta ook uit bed en druk op een knop naast bed voor licht. Ineens gaan er rolluiken omlaag, waardoor ik van het verschieten weer op dezelfde knop druk. Ik klik dan op de knop ernaast en het licht gaat aan. Voorzichtig klik ik nog is op de andere knop en de rolluiken gaan dicht. Gelukkig heb ik nu licht en kan ik zien wat ik doe. Ik zoek mijn koffer in de slaapkamer. Ow, hij staat bij de deur. Alice zal hem daar hebben laten staan toen ze schrok. Ik pak hem op en leg hem op de bureau om open te doen. Ik heb niet veel bij, maar genoeg voor een paar dagen. Ondertussen kan ik wassen en heb ik weer meer bij. Ik pak mijn pyjama en toilet zak eruit, waarna ik hem weer sluit. Ik ben best moe van deze zware dag en zal blij zijn dat ik zal kunnen gaan slapen, ook al is het niet mijn bed. Het is beter als niets! Ik zoek de badkamer in de veel te grote slaapkamer en vindt hem vrijwel meteen. Een korte douche vind ik toepasselijk, waarna ik me begin uit te kleden. Ik gooi mijn vuile kleren bij de was, waarna ik in de douche stap. Ik douche me snel, want ik zou graag in bed kruipen. Eenmaal ik uit de douche ben, maak ik mezelf droog en kleed ik me terug aan. Ik schiet in mijn schattige pantoffellaarsjes van UGH, waarna ik mijn tanden grondig poets. Ik ruim de badkamer ordelijk terug op en wandel naar mijn bed. Ik doe het nachtlampje aan en het grote licht uit. Ik klauter in mijn bed, shop mijn laarsjes uit en leg me klaar om te slapen. Meteen dwalen mijn gedachten naar alles dat is gebeurt. Als ik kon, dan draaide ik alles terug zoals het eerst was! Alles voordat de Volturi mij ontdekte. Ik wou dat ze nooit mijn vader wouden straffen voor zijn 'verraad' of dat ik nooit mijn krachten had gebruikt voor het onvermijdelijke. Mam en pap, ik mis jullie zo ontzettend hard!

Na een beetje rond te draaien, voel ik hoe ik stilletjes begin te dromen. Een jongen verschijnt voor mijn ogen, maar ik kan zijn gezicht niet zien. Het is een bruin getinte jongen. Ik zie hem lachen, maar zijn gezicht is niet helder. Hij pakt mijn hand en trekt me mee, naar een mooi open veld met bloemetjes. Er is ook een klein beekje en het is zo mooi, maar, wie is die jongen? Waarom vertrouw ik hem? Wie is hij?