Call it fate

47

"Lucy, je bent klaar voor vandaag!" Lacht Bob, terwijl hij de bekende enveloppe in mijn handen drukt. Het was een rustige dag vandaag. Ik heb meer op mijn gsm berichtjes liggen sturen, dan dat ik heb gewerkt. Jake had namelijk mijn nummer van Seth gekregen, waardoor we een hele dag hebben liggen sturen. Uiteindelijk heeft Jake me ook uiteten gevraagd, waarop ik geen nee kon zeggen. Jake laat me zo speciaal voelen en ik weet niet waarom.
Voor de rest heb ik heel de garage gekuist, opgeruimd en een plekje gegeven. Op alle kasten en schuiven heb ik labels geplakt, zodat Bob weet wat erin zit en niet moet rommelen in alles.
"Hey Lucy, is het goed dat ik bel wanneer ik je hulp nodig heb?" Vraagt Bob uit het niets, waardoor ik even geschrokken opkijk.
"Hoe bedoel je?" Vraag ik voor de zekerheid, zodat er geen misverstanden zouden kunnen gebeuren.
"Deze periode van het jaar is enorm rustig voor ons en ik denk dat jij je tijd dan iets nuttiger kan besteden, dan de garage op te ruimen." Lacht Bob, waardoor ik ook moet lachen. Daar heeft hij wel gelijk in. Plus, hij heeft vandaag ook gezegd dat zijn klanten minder snel terug komen. Ik haal namelijk alle problemen er in één keer uit, dus misschien is dit wel beter. Dan kan ik wat extra tijd met Stacy doorbrengen. Ik stop de enveloppe weg, waarna ik nog eens lief lach naar Bob.
"Dat is afgesproken, dus ik moet alleen nog maar komen als jullie me bellen?" Vraag ik, waarna Bob knikt.
"Oké, tot de volgende." Lach ik al zwaaiend, terwijl ik me naar de uitgang begeef. Hij lacht, terwijl hij terug naar me zwaait. Ik op mijn tenen naar de auto, zodat het me het gevoel geeft dat ik sneller ga. Ik stap in, leg mijn spullen aan de kant en race naar huis. Nog maar eventjes voordat Jake bij me is en ik heb nog best veel te doen.
Thuis aangekomen, kom ik met piepende banden in de garage en spring ik uit de auto. Ik loop zo snel ik kan naar boven, waar ik me kleren uitgooi en in de douche spring. Ik was me zo snel mogelijk, waarna ik me meteen droog blaas. Ik schiet in mijn ondergoed en bekijk mezelf even in de spiegel. Wat moet ik doen met mijn haar, zoals ik altijd doe? Gewoon los of iets speciaals?
"Waar is Alice als je haar nodig hebt?" Mompel ik, waarna de deur openvliegt.
"Gewoon hier, waar je me het liefste had." Lacht Alice, terwijl ze mijn badkamer binnen wandelt.
"Ik zou je haren gewoon doen zoals je anders doet, want dat is ten eerste al iets best speciaal." Begint Alice haar uitleg, alsof ze weet waarover ze praat. Rustig begin ik aan één van mijn vlechtjes, aangezien ik niet zoveel tijd meer heb.
"Plus Jake vindt jou leuk, niet een versie van jou die je niet bent." Gaat ze verder, waarna ze helpt met mijn vlechtjes. Ik kijk haar dankbaar aan, maar dan zie ik een beeld voor mijn ogen flitsen.
Ik zie wolven en Jake, hij staat met zijn rug naar mij. De wolven grommen naar ons en laten hun tanden zien. Ik trek Jake meteen achter me en blaas de wolven met een grote windvlaag weg. Enkel blaas ik mijn visioen weg, waardoor ik geschrokken met mijn ogen flikker.
"Hey, had je een visioen?" Vraagt Alice, die duidelijk opmerkzaam is vandaag.
"Ja, over Jake en er waren wolven." Vertel ik eerlijk, waardoor Alice even op haar lip bijt. Ze weet dus duidelijk meer.
"Vertel." Lach ik, terwijl ik het laatste vlechtje invlecht.
"Hoe bedoel je?" Vraagt ze dan, waardoor ik me naar haar omdraai.
"Je gaat echt niet doen alsof je van niets weet, ik kan je gedachten zo gaan lezen." Chanteer ik haar en ze zucht.
"Oké, het is gewoon. We horen tegenwoordig meer en meer wolf huilen en Carlisle maakt zich er zorgen om, dus je visioen helpt niet echt." Zucht Alice. Een gevoel van eerlijkheid rilt over mijn lichaam, waardoor ik niet anders kan dan haar geloven.
"Welk jurkje doe je aan?" Vraagt Alice dan, terwijl we naar mijn kleerkast lopen. Ik open mijn kleerkast en bekijk alles even. Het baby roze kleedje valt meteen op, waardoor ik het meteen uit mijn kas trek. Ik doe het meteen aan en doe mijn bijpassende schoenen eronder. Ik wandel naar de spiegel en bekijk mezelf. Het kleedje heeft een hele open rug van kant, net zoals de voorkant van het kleedje. Ik draai even een ronde, waarna ik een luide motor hoor aankomen.
"Hij is er." Lacht Alice, waarna ik nog snel even mijn jasje pak.
"Zou hij me mooi vinden?" Vraag ik, terwijl ik nog eens een ronde draai.
"Hij zal je prachtig vinden." Lacht Alice, waarna ik Stacy in de deur zie hangen.
"Heb je even?" Vraagt Stacy en ik knik, terwijl Alice de kamer verlaat.
"Ik ga de deur alvast openen." Lacht ze, waarna ze de deur achter haar sluit.
"Je ziet er goed uit." Lacht Stacy, waardoor ik toch nog even naar mezelf kijk in de spiegel.
"Dankje, zus." Lach ik, waarna ik naar haar toe wandel.
"Er is best veel veranderd op deze korte tijd, maar ik ben zo blij dat je iemand hebt gevonden." Lacht Stacy, waardoor ik even zucht.
"We gaan gewoon gezellig uit eten en een filmpje kijken, we hebben niets?" Lach ik en Stacy begint meteen te schater lachen.
"Zus, je weet dat wij engelen een partner voor het leven zoeken." Lacht Stacy dan, waardoor ik ook even moet lachen.
"Ja, maar geen menselijke partners." Zucht ik, waarna ik naar de deur strompel. Waarom ga ik zelfs op date met Jake. Oké, ik voel me aangetrokken tot hem, dat is een feit. Maar hij is menselijk, dus dit zal nooit iets worden.
"Waarom ga ik op date met hem?" Vraag ik dan teleurstellend, waardoor Stacy gewoon liefjes lacht.
"Geef het een kans, Lu. Misschien wordt het nog wat?" Lacht ze dan liefjes. Ik schud even met mijn hoofd, maar begin me naar de deur te begeven.
"Ik zal voor eeuwig 18 lijken en hij zal oud en grijs worden." Zucht ik en ik zie Stacy lachen.
"Dat is misschien een feit, maar je weet dat jij je leeftijd ook gewoon kan later verder gaan. Mama en papa hebben dat ook gedaan tot op een bepaalde leeftijd, want dan zijn ze weer gestopt met verouderen voor ons." Lacht Stacy en ik haal mijn schouders op. Oud worden en wachten tot Jake dood gaat, waarna ik mijn leeftijd weer bevries? Voor de rest van mijn leven oud en verrimpelt rondlopen, omdat ik Stacy en Jumper niet zou kunnen achterlaten?
"Daar wil ik nu niet aan denken, Stace. Voor nu wil ik gewoon genieten van mijn tijd." Zucht ik, waarna ik mijn kamer uit stap.
"Kijk Lu, engelen en vampieren zijn niet alle wezens die bestaan op de wereld. Het is echter niet aan mij om je dit te vertellen, maar vertrouw mij?" Vraagt Stacy dan en kijkt me bijna smekend aan. Ik lach lief naar haar en geef haar een knuffel.
"Ik vertrouw je, voor nu." Lach ik, waarna ik naar buiten hol. Ik loop de trap zo snel mogelijk ik kan, op mijn hakken, af en zie Jake zenuwachtig bij de deur staan. Ik neem meteen zijn zenuwachtig gevoel weg en wandel de laatste treden naar beneden.
Wanneer ik eindelijk op de grond sta, kijk ik voorzichtig op en zie een breed glimlachende Jake staan.