Call it fate

34

Ik draai me om naar de stem en zie een vragende Bob zitten.
"Ja?" vraag ik benieuwd en Bob moet meteen lachen.
"Ik dacht dat je weg was." Lacht hij verder en ik kijk op de klok.
"Het is toch nog geen tijd?" Vraag ik dan ook lachend, terwijl ik zijn richting uitloopt. Ik kijk nog snel eens over mijn schouder naar de jongen, maar zie dat hij al weer is verdwenen. Daar ging mijn kans en misschien was dit ook wel mijn enigste kans? Niet zo denken Lucy, komt vast nog een kans!
"Waar was je dan?" Vraagt Bob dan geïnteresseerd.
"Ik was de garage een beetje aan het opruimen." Lach ik naar hem en hij slaagt zichzelf tegen zijn voorhoofd. Wat is er hier gebeurt?
"Over garage gesproken? Marjolein is er voor haar Vespa, kom je?" Vraag ik, waarna hij knikt. Ik wandel rustig terug naar de garage, terwijl ik nog even naar buiten tuur. De jongen van mijn visioen was hier net en ik heb hem misgelopen. Of ja, hij leek er enorm op langs de achterkant. Ik wandel door de deur naar de graga en zie dat Bob er al is, waardoor ik snel de sleutel van het haakje neem. Bob kijkt me aan, waarna ik de sleutel met een stille windvlaag naar Bob gooi. Hij vangt ze simpel op en praat verder met Marjolein. Ik wandel terug naar de werkbank en ruim de laatste paar spullen weg, zodat alles weer ordelijk is.
Als ik de laatste schuif dicht doe, slagen twee armen zich om mijn middel. Ik wil de armen lostrekken en me van de persoon wegduwen, maar de stem stelt me meteen op mijn gemak.
"Hey vriendin van me." Lacht Seth en automatisch moet ik ook lachen. Hij drukt een kus op mijn wang en ik draai me om, terwijl ik hem rustig van me wegduw.
"Hoe was school?" Vraag ik aan hem en hij haalt zijn schouders op.
"Iedereen denkt dat wij iets hebben, waardoor ik nu een populaire jongen ben." Lacht hij en ik denk terug aan al het gejoel in de klas, de blikken in de gang.
"Oh nee, dat meen je niet?" Lach ik, waarna ik mijn handen aan zijn hemt veeg. Ze zijn vuil en nu zijn ze best te doen.
"Hey, mijn hemt?" Roept hij luid en stapt verder achteruit. Automatisch moet ik lachen en Seth kijkt me vragend aan.
"Ja, moet toch een beetje echt overkomen?" Plaag ik hem, waarna ik richting Bob wandel.
"Jou werk zit er op, Lucy, je bent vrij." Lacht Bob, waarna ik knik en even tevreden rond kijk. Ja, ik denk dat ik vandaag goed werk heb geleverd.
"Bedankt voor het opruimen." Voegt Bob eraan toe en ik lach vriendelijk naar hem.
"Daar betaal je me voor." Grap ik en Bob kan een kleine lach niet onderdrukken.
"Over betalen gesproken, alsjeblieft." Lacht Bob, terwijl hij me een enveloppe met geld bezorgd.
"Super, kan je mij dan nog eens helpen?" vraagt Seth en meteen knik ik ja. Samen wandelen we rustig richting het restaurant en gaan we zitten aan een vrij tafeltje. Ik neem plaats tegenover Seth en blijkbaar had hij ook al chocolade milkshakes besteld voor ons. Seth legt zijn huiswerk klaar op tafel en ik blader er rustig even door. Het is niet echt speciaal of moeilijk, maar voor Seth precies wel. Waarom heeft die jongen zo'n achterstand op school? Niet dat hij mentaal een achterstand heeft, want die jongen is echt wel slim. Maar toch lijkt dit allemaal te moeilijk? Ik besluit geen vragen te stellen, maar hem gewoon te helpen.

Na een enige tijd zijn we klaar en ontsnapt een geeuw uit mijn mond.
"We zijn klaar!" Lacht Seth tevreden. Ondertussen hadden we al een hamburger met frietjes op. Of ja, ik een beetje en Seth al de rest.
"Hey jongens, we gaan sluiten." Lacht Rose vriendelijk naar ons, waarna we terug glimlachen.
"Wij wouden ook net gaan." Antwoordt Seth, waarna hij zijn spullen inpakt. Ik sta mee op en zwaai even naar Rose en Bob. Ze zwaaien terug, waarna Seth en ik naar buiten wandelen. Rose volgt ons op de hielen om de deur achter ons te kunnen sluiten.
"Morgen laatste dag?" Vraag ik en Seth knikt, terwijl we rustig naar mijn auto wandelen.
"En zaterdag lekker uitgaan?" Vraag ik en Seth haalt zijn schouders op.
"Het is een kampvuur met de jongens." Lacht Seth en ik knik maar. Hij zal vast ook wel moe zijn, anders doet hij nooit zo droog. Toch?
"Ben je moe?" Vraag ik dan toch maar en hij knikt, waarna hij nee schudt.
"Ja en nee. Ik was even met mijn gedachten ergens anders, sorry." Verontschuldigt Seth zich, waarna ik hem aankijk.
"Wil je erover praten?" Vraag ik benieuwd en ineens komt zijn tevreden lach weer naar boven.
"Nee, het komt goed!" Lacht hij, terwijl hij mijn schouders vast neemt.
"Zeker?" Vraag ik voor de zekerheid en hij lacht gewoon vriendelijk.
"Ja, echt! Als het toch verandert, dan laat ik het je meteen weten!" Gaat hij rustig verder en trekt me in een knuffel. Ik knuffel hem voorzichtig terug, aangezien ik soms mijn eigen krachten niet ken. Ik zou zijn gedachten kunnen lezen en dan weet ik ineens wat er aan de hand is? Nee, Lucy dat mag je niet! Seth zal het wel vertellen wanneer hij het nodig vind en/of er klaar voor is.
"Oké, Seth." stel ik hem toch maar gerust en geef hem erna nog een kus op zijn wang. Hij houdt zijn hand ertegen en kleurt helemaal rood.
"Stuur je een berichtje als je thuis bent?" Vraag ik dan nog even aan Seth en hij knikt, waarna hij mijn autodeur open doet.
"Ik beloof dat ik iets stuur, op voorwaarde dat jij hetzelfde doet!" Lacht hij.
"Oké, beloofd!" Lach ik terug en stap in mijn auto. Seth doet mijn autodeur dicht eenmaal ik ben ingestapt en zwaait nog even naar me. Ik zie dan in mijn achteruitkijkspiegel dat hij in zichzelf is aan het praten, maar besluit er niet te veel aandacht aan te geven. Als er iets echt is, dan zal hij dat toch gewoon eerlijk zeggen?