Call it fate

14

"Ken jij hen dan?" Vraagt Alice verbaasd en Seth krabt even achter zijn hoofd.
"Wel, ze waren op ons land laatst. We herkende Jumper enkel niet." Lacht Seth onzeker, waarna ik merk dat Jasper hem een geruster gevoel geeft.
"Nog eens sorry hiervoor, Seth, maar we werden achtervolgd en jullie zijn één van de beste vampier killers. Ik kon niet anders." Verontschuldigd hij zich, waarna Seth knikt dat hij het begrijpt. Wacht, wat? Hoezo zijn zij één van de beste vampier killers. Wat is er dan met hen?
"Ik zal het doorgeven aan Sam, want hij was er niet zo blij mee. Het zal nu wel beter begrijpen, aangezien hij niet wist dat jij het was." Lacht Seth het weg van Jumper, maar zoekt terug naar mij tussen hen twee.
"Wat kan ik voor jullie doen?" Vraagt Seth, die het opgeeft en zich tot Edward draait.
"Well, Lucy daar zou graag werk zoeken. In La Push, maar we wisten niemand beter dan jou om haar een beetje rond te leiden. We weten niet echt wat ze wilt als baan, maar misschien kan jij haar helpen?" Vraagt Edward en nu gaat Jumper aan de kant, zodat Seth me goed ziet. Ik voel er bij iedereen de spanning afdruipen op een antwoord van Seth. Terwijl Seth mij van kop tot teen bekijkt, kan ik het niet laten om hem zelf ook even te bekijken. Hij heeft afgelopen vans aan, die niet meer zwart zien. Ze zien bruin van het zand en de modder. Hij heeft een bruin getinte huid, iets anders dan dat van mij. Het mijne heeft gelukkig nog wel meer kleur als dat van Stacy en kan bruin worden, maar Stacy houdt meer van het vampier kantje in haar. Hij heeft een afgescheurde jeans broek aan, maar het is toch koud? Wie loopt er nu rond in een afgescheurde jeansbroek? Of ja, nu is het een jeanshort? Daarboven heeft hij een geruite hemt aan, wat hem eerlijk gezegd goed staat. Hij heeft kort donkerbruin, bijna zwart haar. Ik strijk automatisch mijn blauw kleedje glad.
"Oh, natuurlijk. Geen probleem!" Lacht hij vriendelijk, waarna iedereen terug lacht. Eerlijk, hij geeft me wel een gevoel van veiligheid. Och, wat zeg ik nu? Hij is waarschijnlijk niet eens veilig met mij in de buurt!
"Zullen we?" Vraagt hij vriendelijk aan me, duidelijk wilt hij meteen gaan. Ik knik maar en wandel rustig naar hem toe. Ik neem nog snel een appel van het fruitmandje en volg hem de trap af. Rustig begin ik de appel op te eten. Ik haal mijn jas van de kapstok, steek mijn nieuwe GSM erin en wandel met hem naar buiten. Ik eet mijn appel verder op en wandel de veranda af.
"Ik ben hier wel op mijn motor, hoop dat je geen bang hebt?" Vraagt hij en ik lach. Natuurlijk heb ik beetje bang om helemaal tegen je aangedrukt te zitten, niet wetend waar ik naartoe ga. Wie weet waar rijd je naartoe?
"Nee, natuurlijk niet." Stel ik hem toch maar gerust als mijn mond leeg is. Vervloek jou Edward! Ik laat hem eerst opstappen en kruip er dan achter. Klein zijn is echt zo'n groot nadeel! Mijn appel kan ik niet vasthouden, dus na nog een paar grote happen gooi ik hem weg. Hij was toch zo goed als op. Aarzelend sla ik mijn armen om hem heen, maar hou hem dan toch heel stevig vast. Automatisch druk ik me tegen zijn lichaam aan. Please, wees te vertrouwen!
"Lucy, toch?" Vraagt hij hij schel en ik knik tegen zijn rug aan, waardoor ik weet dat hij dat voelt.
"Je plet me." Lacht hij, waarna ik ook even moet lachen. Ik laat meteen mijn grip wat losser, waarna hij zijn motor luid brullend tot leven wekt. Ik kan het niet laten om mijn hand even achter de uitlaat te houden. Ik heb vroeger gestuurd als auto en motor mechanieker, aangezien ik al dokter en advocaat was. En zoals ik al dacht, deze motor kan veel meer dan dit. Als ik voel dat Seth wilt vertrekken, slaag ik mijn armen meteen weer rond zijn middel. Ik laat mijn hoofd op zijn rug rusten en let op mijn ademhaling. Hij is te vertrouwen, Lucy. Nu pas besef ik dat hij echt warm aanvoelt, misschien heeft hij koorts? Nee, dat niet! Anders zou hij nooit zo goed in orde lijken!
Na vele bochten en rechte stukken staan we, jammer genoeg, stil. Wat zeg ik nu? Eindelijk staan we stil! Ik spring meteen van de motor af en zie het schattig kleine dorpje.
"We hebben hier niet veel, maar misschien wel iets voor jou?" Lacht hij vriendelijk, waarna ik maar terug lach.
"Hebben jullie misschien iets jaren 50 gerelateerd?" Vraag ik aan hem en ik zie hem even denken, waarna hij zijn motor vooruit duwt.
"Ja, volg maar." Lacht hij,waarna ik dat dus ook doe. We zijn stil onderweg, maar ik voel gewoon dat hij met iets zit. Ik kan het niet laten en begin zijn gedachten te lezen. Pff, kom op Seth. Hoe moeilijk kan het zijn om een gesprek aan te knopen? Hoe oud ben je? Vast ouders al jou als ze werk zoekt! Oké, vraag dan wat ze heeft gestudeerd? Nee, dat is het ook niet! Ik moet even gniffelen, waarna hij mij verbaasd aankijkt. Slimme zet, Lucy. Ik kijk even terug, waarna hij ook even moet lachen. Meteen komen zijn spierwitte tanden bloot. Een gladde huid, zichtbare spieren en spierwitte tanden. Hallo?