Call it fate

42

  "Emily heeft een groot litteken in haar gezicht en Sam geraakt best hard geïrriteerd wanneer je er gaat naar staren. Plus Emily voelt zich dan ook hard bekeken." Gaat Jake verder. Oh, hier ben ik dan al eens geweest?
"Probeer zoals Rachel en Kim het litteken een beetje te negeren, voor Sam en Emily." Beëindigt hij zijn waarschuwing en ik glimlach naar hem.
"Ik vond haar prachtig, toen ik haar auto even langs bracht." Biecht ik eerlijk op en Jake moet meteen glimlachen, waarna we rustig verder wandelen.

Al snel komen we aan bij het huisje en zie ik nog net hoe Rachel en Kim de vrouw een knuffel geven. Als ze elkaar loslaten, wandelt iedereen verder naar binnen. Ik daarin tegen wandel samen met Jake voorzichtig wat dichterbij, terwijl ik duidelijk in de gaten wordt gehouden door een grote norse man. Hij staat iets van de vrouw af, maar hij houdt ons nauw in de gaten. Dit zijn waarschijnlijk Sam en Emily, aangezien ik de vrouw nog herken als Emily van bij Bob. Vriendelijk lacht ze naar me, wat ik automatisch terug doe en rustig stapt ze me te gemoed. Mijn ogen schieten even naar de zijkant van haar gezicht, waarna ik Jake even aankijk. Ik kijk terug naar haar, waardoor mijn ogen me ineens het onaangeraakte gezicht laten zien. Deze vrouw is wonderbaarlijk prachtig! Het feit dat mijn ogen dit tonen aan me, betekent iets. Het betekent dat ik dit kan weghalen, maar hoe ze daarop gaan reageren weet ik niet. Ze weten namelijk niks over me! Ik wil mijn dekmantel niet kwijtraken!
"Jij hebt mijn auto met Bob nagekeken, toch?" Vraagt ze dan, waarna ik gewoon knik en vervolgens steekt ze haar hand uit. Ik neem deze voorzichtig vast en meteen voel ik de pijnscheut van haar kaak in mijn kaak. Ik voel exact dezelfde pijn, zoals zij dit voelde toen zij dit meemaakte. Het liefste zou ik het willen uitschreeuwen en naar mijn kaak grijpen. Echter laat niets in mijn lichaam de pijn merken, want een simpele glimlach speelt rond mijn lippen.
"Ik ben Emily." Stelt ze zichzelf voor, terwijl ze mijn hand begint te schudden.
"En dat is mijn verloofde, Sam." Lacht ze, terwijl ze even naar de norse man achter haar wijst.
"Ik ben Lucy." Stel ik mezelf voor, maar veel geluid komt er niet uit. Ze laat dan mijn hand los en zo ook vertrekt de pijn. Gelukkig is dit de eerste en laatste keer dat ik de pijn zal voelen. Ik kijk even naar Sam en weer naar Emily. Emily haar aura straalt namelijk geen blijdschap uit. Ik voel eerder schrik aan. Het is degelijk Emily haar aura! Ze heeft bang voor mijn reactie op haar litteken, maar dat zou niet hoeven!
"Hey Lucy, misschien kan je nog mee naar de trouw als Jake zijn date?" Roept ineens Jared van binnen naar buiten, waarna ik verrast opkijk naar de deur. Er staat niemand, wat betekent dat hij het van binnen uit riep.
"We trouwen over een kleine maand, maar ik denk dat dat geen probleem zou mogen zijn om jou naast Jake te plaatsen. De Cullens komen namelijk ook." Probeert Emily vrolijk te klinken. Niet omdat ik er aanwezig zal zijn of de Cullens, maar om het mega grote litteken op haar gezicht. Ontdekt of niet, Lucy, hiervoor ben je zoveel jaar geleden geboren.
Emily kijkt even naar de grond en ik neem meteen haar twee handen vast. Sam zet meteen een paar stappen dichterbij, waardoor ik hem geschrokken aankijk. Hij houdt me met een norse blik in het oog, maar ik besluit er gaan aandacht aan te besteden. Ik kijk weer naar Emily, die me alleen maar vragend aankijkt.
"Ik wou je even laten weten dat je prachtig bent en je zult er wonderbaarlijk prachtig uitzien op je trouw." Begin ik mijn uitleg, terwijl haar ogen waterig worden.
"Wie dat niet inziet hoort niet thuis op je trouw, want je bent wondermooi en je mag er trots op zijn." Lach ik, doordat ik haar kan zien zonder het grote litteken aan de zijkant. Het is ook gewoon een prachtige vrouw. Voorzichtig rolt een traan over haar litteken, die ik voorzichtig wegveeg. Ik maak automatisch van deze kans gebruik om mijn hand even plat op haar litteken te leggen.
"Laat niemand je alsjeblieft iets ander wijsmaken, want je ben echt wonderbaarlijk pracht." Glimlach ik dan, waarna ik een kus op haar wang plaats. Ik zie met mijn mega zicht dat het genezingsproces stilaan begint, maar dit zal wel even duren. Over een paar dagen of misschien een paar weken is het weg, maar het is sowieso voor de trouw.
Emily laat een paar tranen naar beneden stromen, maar moet ondertussen wel even glimlachen. Ze veegt voorzichtig de tranen weg en kijkt me met een mega grote glimlach aan.
"En het zou een enorme eer zijn om op jullie trouw aanwezig te zijn." Lach ik, waarna ze me in een stevige knuffel trekt. Ik weet dat ze al haar kracht in deze knuffel zet, waardoor ik een paar stikkende geluidjes maak.
"Oh sorry!" Lacht ze, terwijl ze me voorzichtig loslaat. Jake legt zijn hand op mijn schouder, waarna Sam ook naar ons komt. Zijn norse blik is echter weg, maar hij slaat zijn arm om mijn schouder. Ik kijk even naar Jake, die breed is aan het glimlachen en me een kleine knipoog schenkt.
"Kom Lucy, ik wil je iets laten zien. Jij lijkt me iemand met verstand van mode!" Tiert ze vrolijk, terwijl ik me aan mijn hand naar binnen trekt. Ik zwaai nog even naar Jake en zie nog net hoe Sam zijn arm om Jake zijn schouder legt.
"Dit is een blijvertje, man!" Lacht Sam en meteen moet Jake ook lachen.