Call it fate

06

Ik word wakker en kijk op de klok op mijn nachtkastje. 8 uur. Ik besluit om op te staan en strek me even uit. Ik druk op de knop van de rolluiken en ga recht zitten. Stilletjes aan kruipen de eerste zonnestralen binnen en al snel strelen ze mijn gezicht. Ik stap uit bed en kijk door de gigantische ramen naar buiten. Ik zie enkele vogeltjes voor me in een boom, waarna ik me omdraai. Ik wandel naar de bureau, open de koffer en haal mijn schattig, kort, roos jurkje eruit. Ik neem mijn Calvin Klein ondergoed er uit en roze enkelkousjes. Ik wandel naar de badkamer en kleed me snel om. Ik maak mijn haren los en haal er de borstel door. Daarna maak ik links en rechts twee vlechtjes en een fishtail bovenop, zodat de rest kan los hangen uit mijn gezicht. Zo deed mijn moeder vroeger altijd mijn haren, daarna nam Stacy het over en nu doe ik het alleen. Het is nu eenmaal mijn haarstijl. Eenmaal ik terug in de slaapkamer kom, schiet ik in mijn witte converse en ruim alles een beetje op. Ik open de deur en meteen hoor ik verschillende stemmen.
"Jumper, jullie mogen zolang blijven als jullie willen. Onze thuis is jullie thuis." Hoor ik de stem van Carlisle zeggen, ze hebben waarschijnlijk de hele avond liggen praten met elkaar.
"Carlisle, dat is echt geweldig!" Hoor ik jumper opgelucht zeggen, waarna ik mijn weg naar beneden begin af te leggen.
"Maar waarom zit de Volturi nog steeds achter jullie aan?" Vraagt Esme benieuwd en meteen blijf ik stilstaan op de trap. Ze kunnen mijn hartslag misschien horen, maar daar letten ze nu niet op.
"Nadat Lucy één van hen had vermoord om hun vader te beschermen 340 jaar geleden, is alles veranderd." Begint Jumper. Jack, mijn vader. Ik heb één van de Voltrui vermoord voor hem te redden, maar hier nam de Volturi geen genoegen mee. Hij heeft hem vermoord en heeft me gedwongen om me bij hen aan te sluiten. Ik mis hem zo enorm hard! Een simpele traan rolt naar beneden, maar deze veeg ik heel snel weg.
"Aro neemt niet genoeg met een dierbaar persoon uit Lucy haar leven. Als zij haar niet mogen hebben, dan mag niemand haar hebben." Zucht Stacy, waarna ik hoor dat ze het er ook moeilijk mee heeft.
"Hun besluit staat vast, we hebben geprobeerd te spreken met hen. We hebben ons toen nog net kunnen wegspringen." Gaat Jumper verder met het verhaal, 340 jaar geleden, toen zijn mijn ouders om het leven gekomen dankzij hen. Dankzij de personen die ook mij van mijn leven willen beroven, tenzij ik mezelf bij hen aansluit. Stacy vlucht liever de rest van ons leven, dan dat ze ook mij verliest of ik me bij hen aansluit. Ik besluit de trap verder af te wandelen en dan over valt de heerlijke geur van pannenkoeken me. Ik wandel richting de woonkamer en iedereen kijkt me meteen aan.
"Er is er eentje wakker." Hoor ik Alice van achter me zeggen, waarna ik me meteen omdraai.
"Hoi Lucy, je zus zei al dat je wel wakker wordt van de heerlijke geur van pannenkoeken." lacht Jasper. Ik draai me terug om en kijk naar waar de stem vandaan komt. Ik kan niet anders dan dom lachen, waarna ik meteen naar mijn voeten kijk. Ik schuif ze voorzichtig een beetje over de grond.
"Stacy wacht op je in de keuken." Lacht Jumper dan, waarna ik hem aankijk en knik. Dan merk ik dat hij ergens naartoe wijst, waardoor ik zijn vinger volg. Meteen kom ik in de keuken terecht en hang ik even in de doorgang.
"Hey Lucy, ik ken je geheim." Zegt ineens een jongen die ik me kan herinneren als Edward. Ik schuif dan toch maar bij aan tafel en krijg meteen een pannenkoek op mijn bord. Ik word nog steeds nauwlettend in het oog gehouden, maar dat ben ik al gewent. Niet dat dat het minder prettig maakt.
"Ben je niet benieuwd?" Vraagt hij dan nog eens, hopend op een nieuwsgierige blik. Ik weet niet wat hij gaat vertellen, aangezien mijn geheim gisteren is ontdekt door iedereen? Rustig begin ik toch maar mijn pannenkoek op te eten en Emmett komt naast me zitten.
"Blijkbaar, volgens Stacy, ben jij enorm sterk en vloer je me meteen?" Vraagt Emmett dan, terwijl hij naast me op tafel komt hangen en zijn grote spieren laat zien. Meteen kijk ik Stacy hoofdschuddend aan.
"Zo sterk ben ik niet." Zeg ik met een zwakke stem, waardoor ik mezelf weer op mijn hoofd kan slaan. Praat nu eens normaal!
"Zie je wel, ik wist wel dat ik nog altijd de sterkste was in het huis." Lacht Emmett tevreden en dan ik eet rustig verder.
"Hey Lu, waarom laat je hem je kracht niet zien?" Vraagt Stacy die haar gelijk graag wilt krijgen en ik haal mijn schouders op.
"Nee dankje, ik ben momenteel aan het eten." Antwoord ik droog, waardoor iedereen moet lachen. Emmett klopt twee keer op mijn rug en is weg. Ik voel een gevoel van opluchting van hem afkomen. Stiekem wou hij niet tegen mij vechten, maar hij wou ook niet zwak overkomen. Hij heeft dus duidelijk de spierballen hier thuis.
"Wie gaat wat doen vandaag?" vraagt Jumper dan om het gesprek gaande te houden. Hij weet dat ik dichtsluit met vreemde mensen om me, maar het gaat wel goed nu.
"Ik dacht misschien dat Lucy en ik de stad in konden gaan om wat spullen te halen?" Stelt Alice voor die naast me komt zitten en ik lach vriendelijk naar haar. Als dat haar manier is om vrienden te maken, dan denk ik dat ik het maar moet laten gebeuren.
"Ik ben niet zo goed op drukke plaatsen." Waarschuw ik haar wel en ze lacht meteen.
"Geloof me, we gaan plezier maken." Antwoordt ze, terwijl ze met haar vinger tegen haar voorhoofd tikt. Oké, als jij het zegt! Ow ja, toekomst voorspellen
"Misschien kan je dan ook schoolboeken meenemen, Lu? Aangezien we hier een tijdje mogen blijven van Carlisle en de rest?" Stelt Stacy voor en meteen laat ik een geïrriteerde zucht. Ik wil niet wéér naar school. Kan ik niet gewoon thuisblijven of gaan werken?
"Ik wil niet weer naar school." Probeer ik dan toch maar, misschien krijg ik het klaar gespeeld dat ik niet moet gaan.