Call it fate

35

Eenmaal thuis aangekomen, parkeer ik de auto in de garage. Ik sluit alles af en hang de sleutel aan het haakje, voordat ik naar binnen wandel. De deur is nog niet geheel open of een woedende Stacy komt al aangevlogen.
"Waar bleef jij?" Vraagt ze boos en ineens staat Jumper achter haar. Ik zie haar bezorgde blik, achter haar woedende blik schuilen. Jumper komt erbij, zodat we zeker geen ruzie zouden maken.
"Ik moest toch gaan werken vandaag?" Vraag ik, maar dit kalmeert haar duidelijk niet.
"Tot zo laat?" Roept ze door het hele huis en ik kijk even naar Jumper. Please, doe hier iets aan?
"Ik was Seth helpen met zijn huiswerk, sorry?" Probeer ik mezelf zo rustig mogelijk te houden, want ik heb geen zin in ruzie. Jumper ziet meteen dat ik moeite doe, waardoor hij voor Stacy begint te spreken.
"Maakt niet uit, Lu. Wil je volgende keer iets laten weten? We waren nog al bezorgd." Lacht Jumper vriendelijk naar me en ik knik dan.
"Ik snap het dat je bezorgd bent, maar dit gaat nog vaker voorvallen. Ik heb besloten Seth te helpen met zijn huiswerk, want hij krijgt thuis geen hulp. Dus niet meer ongerust zijn, ik ben maar bij Seth. Plus, jullie zeiden zelf dat het hier veilig was!" Zucht ik dan, waarna ik naar boven hol. Ik hoef geen antwoord van hun. Ik snap niet waarom ik nog altijd alles moet blijven verklaren. Ze zeggen zelf dat het hier veilig is, maar zo lijkt het helemaal niet veilig! Lichtjes geïrriteerd gooi ik mijn spullen op bed en kijk even rond. Een douche gaat goed doen nu en dan ben ik proper voor ik in bed kruip. Ik wandel rustig naar de badkamer en leg mijn overal aan de kant. Ik stap in de douche en laat de stralen over mijn rug lopen. Zalig!
Na een klein uurtje kom ik gewassen uit mijn douche en blaas ik mezelf droog. Ik stap in mijn pyjama en schiet in mijn uggs. Ik ruim mijn badkamer op, zodat alles proper is. Daarna wandel ik naar mijn bed en neem mijn boek onder mijn matras vandaag. Ook mijn telefoon, een dekentje en een pen neem ik mee naar buiten. Naar mijn houten schommelbankje. Ik neem plaats en leg het dekentje over me heen, waarna ik mijn boek open. Ineens gaat mijn gsm af, waardoor ik er naar kijk en zie dat ik al enkele berichten van Seth heb. Oh verdomme, we hadden afgesproken om een berichtje te sturen wanneer we thuis kwamen!

Hey Lu
Ik ben thuis aangekomen! Nog eens mega bedankt voor je hulp vandaag! x

Lu, ben je al thuis? x

Lucy? Ik maak me ongerust, ben je al thuis?

Verdomme Lucy, ik kom naar jou! Je negeert me nu al voor een uur!
Ik maak me zorgen!

Ocharme Seth, ik heb het hem nog zó beloofd. Hoe kan je dat nu vergeten, Lucy? Ik druk op antwoorden, maar voor ik nog een bericht kan type springt er iemand op mijn balkon. Meteen ga ik in aanvalshouding staan, terwijl ik de persoon aankijk. Seth. Een opgelaten zucht verlaat mijn mond en ik laat me weer op het bankje vallen.
"Je liet me schrikken." Zucht ik en Seth trekt meteen grote ogen.
"Ik jou?" Vraagt hij beetje boos, waardoor ik meteen naar mijn schoenen kijk. Het was nooit mijn bedoeling geweest om Seth te laten schrikken en zeker niet om hem boos te maken.
"We spreken af om te sturen als we thuis komen en jij stuurt helemaal niets!" Gromt hij boze, waardoor ik hem met lichte schrik aankijk.
"Sorry, ik wou echt niet boos worden!" Zucht Seth dan verslagen en neemt rustig naast me plaats. Hij hangt even voorover, terwijl hij duidelijk is aan het nadenken. Hij gaat terug recht zitten en kijkt me met spijt aan.
"Ik dacht gewoon dat je een ongeluk had of erger." Zucht hij uiteindelijk.
"Sorry dat ik niets heb gestuurd, maar ik kwam thuis en toen vloog Stacy meteen uit." Verontschuldig ik mezelf op mijn beurt.
"Daarna ben ik gewoon in de douche gestapt en ik was van plan te antwoorden, op het moment dat jij op mijn balkon springt." Ga ik verder, waarna Seth me met spijt aankijkt.
"Sorry, ik had ook niet zo moeten doen!" Verontschuldigd hij zichzelf opnieuw, maar ik wuif het weg. Het is gebeurt. Ik had me aan mijn belofte moeten houden8 Seth heeft hier absoluut geen schuld aan!
"Maakt niet uit, ik had me maar aan onze belofte moeten houden. Het spijt me, Seth." Antwoord ik oprecht, waardoor hij meteen weer moet lachen.
"Maar zit jij elke avond op dit bankje?" Vraagt hij dan benieuwd en ik knik, waarna ik weer naar de bomen kijk. Seth begint rustig te schommelen, terwijl hij mee de diepte inkijkt.
"Dit is mijn schommelbankje waar ik schrijf, denk en besluit wanneer ik ga slapen." Lach ik dan maar om de stilte te doorbreken en dat laat Seth ook lachen. Ik kijk even naar hem, terwijl Seth nog steeds naar de bomen kijkt. Ik voel me best fijn bij hem in de buurt en vooral veilig!
Stilaan beginnen mijn ogen dicht te vallen en besef ik dat het tijd is om te gaan slapen. Ik strek me even uit, waarna ik Seth aanstoot. Hij lag al te slapen op mijn bankje, waardoor ik even moet gniffelen.
"Als je het niet erg vind zou ik graag gaan slapen. Ik moet morgen werken en jij moet morgen naar school." Leg ik uit, terwijl hij me met zijn slaperig hoofd aankijkt.
"Dus we kunnen beter gaan slapen, aangezien jij ook nog een stukje naar huis moet." Zucht ik erachter, waarna Seth verslagen knikt. Hij weet dat het niet anders kan, want ik had graag hier nog uren met hem naar de bomen willen staren.
"Je hebt gelijk!" Zucht hij en staat op. Ik volg zijn voorbeeld. Ik leg mijn spullen aan de kant, waarna ik me naar Seth toedraai en hem een knuffel geef. Hij knuffelt me terug en dan geef ik hem nog een kus op zijn wang.
"Tot binnenkort." Lach ik naar hem, daardoor hij schattig terug lacht.
"Zondag toch?" Vraagt hij en ik knik. Zondag, dan ga ik zwemmen met zijn vrienden. Ben best benieuwd of ze me mogen, want Seth is zo lief om me meteen te accepteren. Ik neem mijn spulletjes op en draai me terug naar Seth. Niets. Seth is al weg. Ik loop meteen naar de rand, maar daar zie ik ook geen Seth meer. Niet beneden en niet in de bossen, zelfs niet met mijn nachtzicht op.
Seth is verdwenen.